Jean Michel Jarre - Rendez-Vous (1986)

Van de vijfde grote plaat, of de vierde grote na Oxygène had ik deze door de jaren heen het minst beluisterd. Ik voelde even dat ik het net zo magistraal zou blijven vinden als Équinoxe, maar toen kwam ik bij 5th & last aan, last rendez-vous mogelijk met een reden. Zeer bedankt dat musicmeteraars blijven bijkrabbelen met waardevolle informatie, anders had ik de boodschap ook niet begrepen. Een tijd terug had ik het Challenger ongeluk nog eens opnieuw bekeken en dat blijft gruwelijk. Ik vind dat we eigenlijk niets te zoeken hebben buiten de dampkring, net zo min als in de donkere delen van de zee. Laat dat maar een mysterie blijven.

Ik kon maar aan 1 ding denken toen deze plaat voor het eerst door de speakers galmde: 'JARRE RULES!!'. Dit was ook echt wel een tijd van Jarre waarin hij experimenteerde met veel meer duistere albums nog voordat Rendez-vous uitkwam, het beste voorbeeld is Zoolook, die ik trouwens ook erg sterk vind, maar daar zal ik nog meer mijn best voor moeten doen hoe dat album te beschrijven:p. Rendez-vous is simpelweg heerlijk te beluisteren, de opening mag dan wel kort zijn maar het heeft wel iets magisch eraan wat er nog verder te wachten staat. Het gehele album heeft lijkt mij maar 1 track die het album zijn kracht geeft, voor mij is dat de 2e en ik denk dat meerdere dat ook vinden, heerlijke duistere sound die bijna een soort 'it's the end of the world' gevoel geeft bij mij tenminste, zo kan ik het alleen maar beschrijven, maar vooral het stuk middenin is ook echt genieten met de laserharp, ik zag op internet dat Jarre dit ook live speelde tijdens het concert van 86, erg gaaf om te zien. De andere parts zijn op zich prima weg te beluisteren, zeker de 4e die je echt weer dat Equinoxe gevoel geeft, past er prima in. Ik las ook een interessant stuk dat dit album is opgedragen aan het tragische ongeluk met de challenger die rond 85/86 vlak na de lancering ontplofte, en dat het laatste stuk ook bedoeld was om live te spelen in de ruimte door een astronaut, inderdaad wat de reviewer bovenaan ook heeft beschreven,dat vond ik zo droevig en bijzonder tegelijk dat ik dit album nog meer ben gaan waarderen.

10 goeie minuten (rendez vous 2) en voor de rest pretentieus en stomvervelend gezemel. Na de komersjeele flop die het nochtans uitstekende Zoolook was, het eerste (en niet laatste) artistieke dieptepunt in de discographie van Jean Michel.

Ronduit briljante synthesizermuziek van de maestro. Het album heeft een donkere sfeer en is bepaald geen achtergrondmuziek , de sounds de productie en de composities zijn allemaal even geweldig. 5 punten van mij