Remy van Kesteren - Shadows (2019)

Remy heeft zich nu wel definitief losgemaakt van het ietwat braafjes spelen van klassieke composities op de harp. Allerlei muziekstijlen vloeien in elkaar over in een organisch geheel dat zich moeilijk laat vangen in een muzikaal hokje. De afwisseling met andere instrumenten, de opbouw van de nummers en ook de rust, het brengt het tot heerlijke luistermuziek zonder dat het een moment verveelt

Las een mooie recensie van dit album in een tijdschrift en mijn aandacht was getrokken. Vaag ooit van Rémy van Kesteren gehoord maar door de link met klassiek geen aandacht aan besteed. Dit album is andere koek. Fink heeft een klein rolletje maar maakt toch dat je nog nieuwsgieriger wordt. Voor mij een mooi voorbeeld van lekkere electronic icm een harp die stevig naar voren komt op dit album. Moest zo nu en dan een beetje denken aan Andreas Vollenweider (ben een van de weinige fans op mume ) Fraaie productie en ga maar eens op zoek naar de vinyluitvoering van dit album. Toppertje.

Slechts nu ontdekt maar ik in goede zin verrast. Ik kan mij aansluiten bij de recensies van Ohmusica en Broem. Gezien de weinige reacties en de beperkte informatie lijkt het mij een ondergewaardeerde artiest/album. Ofwel wijkt mijn muzieksmaak sterk af van menig mens, dat kan ook.

Dit album deed mij op één of andere manier denken aan de soundtrack bij de serie Broadchurch gemaakt door Olafur Arnalds. En dat is een compliment.

De vinylversie kon ik voor een zacht prijsje meenemen uit de Vinylloods. Remy van Kesteren kende ik wel, één van diegenen die de harp een ander imago wil geven. Net zoals Levina Meijer dat ook wel wat doet. Maar Remy gaat hierin wel duidelijk verder.
Ik las een vernietigende recensie in een blad over klassieke muziek. Maar alles wat negatief ervaren werd, leek mij juist wel spannend. Verder vond de recensent dit net zo slecht als de laatste platen van Joep Beving, die ik juist zeer verrassend vond. Net als Joep Beving zit Remy van Kesteren bij het gerenommeerde label Deutsche Grammophon en de recensent kon daar absoluut niet bij. Waar was het kwaliteitslabel mee bezig? Na zijn vorige plaat heeft Remy van Kesteren een time out genomen om te ontdekken wat hij nu echt leuk vindt. HIj heeft zelfs een tijd zijn harp niet aangeraakt.
Op deze plaat zoekt hij bewust grenzen op. De producer Fink speelt nog een rol (hij zingt in het eerste nummer) en verder heeft Remy zich laten inspireren vanuit allerlei hoeken.
De hoes is daarbij wel mooi, we zien Remy in een vreemd, leeg landschap en hij lijkt bijna te zweven of te vallen. De muziek is net zoals bij de laatste plaat van Joep Beving een soort cross over van allerlei stijlen. Neo klassiek, soundscapes, soms wat jazzy, elektronisch, maar over het algemeen spannend en verrassend.
Ik kan me voorstellen dat echte puriteinse klassiek liefhebbers hier niets van moeten hebben, maar Remy van Kesteren lijkt zijn vleugels te hebben uitgeslagen. Hij blijkt niet enkel een virtuoze harpspeler te zijn, maar op deze plaat ook een begenadigd componist. Misschien niet klassiek genoeg voor sommigen, maar ik geniet bijzonder van dit werk. Een aanrader.
Ach en Remy zal zonder meer ook wel op de klassieke podia komen voor klassiek harpspel, maar geef hem de ruimte. Hij mag van mij nog meer van zulke platen maken en hulde aan Deutsche Grammophon die hun nek uit durven te steken en dit een kans geven.