In 2004 kreeg Marc Almond een bijna fataal motor-ongeluk.
De man herstelde gelukkig en dit album is zijn eerste wapenfeit sindsdien: een cover-album waarin Almond zijn inspiratiebronnen laat horen. Een album waar o.a. Antony, Sarah Cracknell, Jools Holland en Marius de Vries op te horen zijn of aan mee werkten.
Deze verzameling covers opent met
I Have Lived (Charles Aznavour als ik het goed heb). Een mooi stuk orkest wordt gevolgd door piano en akoestische gitaar en Almond lijkt mooier te zingen dan ooit!
Het nummer grijpt me vrij snel bij mijn strot zoals zijn werk dat wel vaker doet. Nu is het vooral het orkest dat het hem doet en de zang van Almond zelf. Misschien wat over the top? Ik denk voor een hoop mensen wel ja, ik heb er geen enkele moeite mee.
I Close My Eyes and Count to Ten is een Dusty Springfield cover waar Sarah Cracknell van St Etienne op mee doet. Ook hier gaat het orkest voluit en de stem van Cracknell vloeit prachtig samen met die van Almond. Opvallend is dat Cracknell een beetje zingt a la Dustfield zelf. Ook hier vind ik de stem van Almond mooi klinken maar ik moet er wel bij zeggen dat het minder krachtig lijkt. Dat zou best ook eens kunnen omdat Almond zelf al eens heeft aangegeven meer moeite te hebben met zijn stem na dat ongeluk.
Al Stewarts
Bedsitter Images start rustig en krijgt op een gegeven moment meer tempo met een piano die flink tekeer gaat. Uiteraard is het orkest ook hier flink van de partij en stuwt het nummer verder op.
The London Boys (T-Rex, David Bowie) klinkt zijdezacht in de oren en laat je wegzweven. Het is een prachtige uitvoering geworden waar mooie blazerspartijen de boventoon voeren. Wat dat aan gaat is het orkest een absolute aanwinst wat mij betreft. Ook hier merk je wel dat de stem van Almond minder krachtig is (alsof hij echt meer moeite moet doen nu), maar juist dat 'nieuwe' geluid heeft wel wat vind ik: het is zachter, liever...
Strangers in the Night stond al lange tijd op internet in allerhande live-versies. Daar waren het veel soberder versies op piano, hier krijgt het een grotere behandeling. Ik ben van het origineel geen liefhebber en deze cover doet mij ook niet veel. Een nummer dat irritant is blijft irritant, Marc Almond of niet. Als ik overigens moet kiezen ga ik bij dit nummer liever voor de sobere versie, dit is mij te kitsch en nepperig.
The Ballad of the Sad Young Men is een nummer waar ik best naar uitkeek omdat Antony er op mee doet. Nu zien we Antony op wel heel erg veel albums als gastartiest vermeld (de man is hot), maar met Almond heeft Hegarty toch wel een sterke band: hij noemt Almond als een zeer belangrijke invloed, logisch dus wel dat hij nu op dit album mee doet in dit jazzy nummer (volgens mij bekend van Petula Clark). De stem van Antony past goed in deze setting en vormt een mooie combinatie met het stemgeluid van Marc Almond. Op het net zijn veel live-opnames te vinden van deze 2 heren en die zijn zeer zeker de moeite waard! Piano en trompet voeren muzikaal gezien de boventoon, dus het orkest blijft hier achterwege.
Titelsong
Stardom Road van de Engelse punk-band Third World War volgt. Hier een gedragen nummer op harp. Aangezien ik nu nog niet het cd-boekje bij de hand heb kan ik niet zeggen wie harp speelt. Wel weet ik dat Marc Almond nogal eens met Baby Dee op het podium heeft gestaan (luister ook naar Weakness for Roses op myspace!) dus het zou me niet verbazen als Baby Dee hier ook te horen is, zo niet ook prima want het is een erg mooi nummer met een schitterende climax: het blijft niet bij de harp alleen. Ik zou het haast hemels willen noemen. Een absoluut hoogtepunt van deze cd.
Het nummer
Kitsch, oorspronkelijk van Ryan Barry (bekend van Eloise), zouden een hoop mensen liever als titel van dit album zien denk ik. Het zal mij een zorg wezen, want ook dit nummer klinkt erg lekker en krijgt een flinke orkest-saus mee, alsof het de soundtrack van een of andere avonturenfilm is. Het grijpt een beetje terug naar het album Tenement Symphony alleen dan puurder want de electronica blijven achterwege. Hoe verrassend is dan na ruim 2 en een halve minuut het intermezzo. Het lijkt haast wel soul/disco/glamrock. Camp, kitsch of gewoon kunst? Het is van alles wat en deze jongen gaat daar voor! Met een pompeus einde als slot.............uiteraard......
Pompeus einde? Pompeus begin gaat op voor
Backstage (I'm Lonely), maar dat duurt slechts enkele seconden want dan begint gewoon een sterk nummer. Het origineel is van Gene Pitney. Almond's grootste solo-hit was ooit een duet met Pitney en ook dat was een cover: Something's Gotten Hold of My Heart, origineel ook van Gene Pitney.
Op dit Backstage I'm Lonely smacht Almond er op los, het is randje maar het gaat er niet over heen.
Dream Lover is een cover van Bobby Darin. Een nogal oud nummer dus (1959) dat tekstueel ook wat aangepast is. Het past goed tussen al de andere covers hier.
Happy Heart is een cover van Andy Williams. Williams bereikte er in 1969 een 22e positie op billboard mee.
Het is een typisch crooner nummer waar Almond blijkbaar nogal dol op is. Het zit een beetje in de lijn van de Dusty Springfield cover.
Mooi en rustig gezongen en gespeeld.
Redeem Me (Beauty Will Redeem the World) is de enige eigen compositie op dit album, maar als je niet beter weet zou dat niet eens opvallen. Het borduurt mooi voort op de rest. Het is een luchtig nummer geworden met zwierige violen op de achtergrond en een lekker in het gehoor liggend deuntje. Van de oude rebel is hier niks meer terug te horen. De achtergrondzang doet denken aan Rufus Wainwright en eigenlijk gaat dat voor het hele nummer wel op.
En dan het laatste nummer, wederom een cover van Bobby Darin maar ook bekend in de versie van Kevin Spacey uit de film Beyond the Sea:
The Curtain Falls; alsof we in een cabaretclub zijn beland waar we een liedje met een mooie tekst te horen krijgen:
Off comes the makeup,
Off comes the clown's disguise
The curtain's falling, the music softly dies
But I hope you're smiling as your filing out the door
As they say in this biz that's all there is,
There isn't any more
We've shared our moment
And as the moment ends
I've got a funny feeling we're parting now as friends
Your cheers and laughter will linger after they've torn down these dusty walls
If I had this to do again
I would spend it with you again...
People say I was made for this
Nothing else would I trade for this and just think I get paid for this ..
Good night
But now the curtain falls
Een melancholieke accordeon draagt hier zeker ook aan bij. De titel is veelzeggend omdat Almond aangekondigd heeft voortaan op andere wijze met muziek bezig te willen zijn. Denk hierbij aan b.v. zijn vorige album waar hij samenwerkt met Russische artiesten. In elk geval geen cd meer met eigen werk naar het schijnt.
We zien het allemaal wel. Voorlopig is het flink genieten van Stardom Road. Slechts één nummer laat ik aan me voorbij gaan (Strangers in the Night), maar dat is omdat ik het origineel ook afschuwelijk vind.
Normaal gesproken ben ik niet zo'n liefhebber van cover-albums, maar Almond heeft het al eerder gedaan en hij komt er ook nu weer zeer goed mee weg. Het zijn nummers die hem gewoon goed liggen.
Op musicmeter zal het wel weer een eenzaam bestaan gaan lijden en dat is in dit geval best jammer omdat ik denk dat met de huidige populariteit van b.v. Rufus Wainwright dit album zeker ook aan zou kunnen slaan bij de liefhebbers van die grootse artiest.
En zo niet dan blijft dit lekker Almond album nummer zoveel die ik voor mezelf kan houden alhoewel Ruby1966 dat vast niet goed zal vinden, dus dan kruip ik gezellig tegen haar aan