menu

Solange - When I Get Home (2019)

mijn stem
3,38 (68)
68 stemmen

Verenigde Staten
R&B
Label: Columbia

  1. Things I Imagined (1:59)
  2. S McGregor [Interlude] (0:16)
  3. Down with the Clique (3:42)
  4. Way to the Show (2:55)
  5. Can I Hold the Mic [Interlude] (0:21)
  6. Stay Flo (2:55)
  7. Dreams (2:28)
  8. Nothing Without Intention [Interlude] (0:23)
  9. Almeda (3:56)
  10. Time (Is) (3:39)
  11. My Skin My Logo (2:55)
  12. We Deal with the Freak'n (Intermission) (0:31)
  13. Jerrod (3:02)
  14. Binz (1:51)
  15. Beltway (1:41)
  16. Exit Scott [Interlude] (1:01)
  17. Sound of Rain (3:05)
  18. Not Screwed! [Interlude] (0:22)
  19. I'm a Witness (1:51)
totale tijdsduur: 38:53
zoeken in:
avatar van nico1616
3,5
Leuk, zo'n verrassingsrelease
Waardige opvolger voor A Seat at the Table die een stuk experimenteler klinkt.
De productie is super, vocaal is Solange in topvorm en de meerstemmige stukken zijn fenomenaal.
Ik begin met 4* maar groeien doet deze zeker nog.

avatar van Poles Apart
4,0
En ze snabbelt tegenwoordig bij als model voor Hans Anders zo te zien. Leuk montuurtje!

avatar van nico1616
3,5
Poles Apart schreef:
En ze snabbelt tegenwoordig bij als model voor Hans Anders zo te zien. Leuk montuurtje!


Een flinke vooruitgang tegenover de krulspelden

avatar van FRNKY
Wat een ongelofelijke bagger, sorry. Ze moet het wel heel hoog in haar bol hebben om te denken dat je wegkomt met zo’n veredelde jamsessie als dit. Ga er niet eens op stemmen.

avatar van vinylbeleving
2,0
Vind het op het eerste gehoor ook maar een saaie boel. De teleurstelling is nogal groot hier. Allemaal heel stoer hoor die trap beats en gastbijdrages, maar de liedjes hebben er nogal onder te leiden. Een mooi uitgesponnen liedje als Cranes In The Sky is er helaas niet meer bij.
Wat experiment is natuurlijk prima, maar heb zelfs net de plaat halverwege afgezet, omdat ik me er vreselijk aan begon te irriteren. Geef 't nog een paar kansen, maar ik denk dat ik deze verder maar even oversla.

3,0
Ik snap dit ook niet en dan te bedenken dat haar vorige album in mijn jaarlijst stond. Dit zijn geen liedjes, maar sfeerschetsen, zonder de sfeer welteverstaan. Geen oldskool R&B, geen funk, geen hiphop. Gewoon electronic, wat gekreun, wat ongemeende poëzie. Los zand.

avatar van meneer
ThirdEyedCitizen schreef:
Gewoon electronic, wat gekreun, wat ongemeende poëzie.

Een soort Donna Summer ?

avatar van nico1616
3,5
ThirdEyedCitizen schreef:
Geen oldskool R&B, geen funk, geen hiphop. (


Nee gewoon hedendaagse R&B

Doet me wat denken aan Frank Ocean’s Blonde, die ook kwam na het traditionelere Channel Orange...

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Solange - When I Get Home - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Solange - When I Get Home
Solange komt uit het niets met een nieuwe plaat en het is een gedurfde plaat die tijd nodig heeft om begrepen en gewaardeerd te worden

Na het briljante A Seat At The Table begon het lange wachten op een nieuwe plaat van Solange. Die nieuwe plaat verscheen op 1 maart uit het niets en het is zeker geen makkelijke plaat geworden. Solange kiest op When I Get Home voor een nogal gefragmenteerd geluid en vooral schetsen van songs. Duik wat dieper in deze plaat en je hoort verschrikkelijk veel moois en je hoort bovendien dat de schetsen langzaam maar zeker bouwstenen worden van een bijzonder totaalgeluid. Het is een totaalgeluid waarin invloeden uit de R&B domineren, maar luister wat beter en je hoort dat Solange er op knappe wijze van alles bijsleept. Fascinerende plaat.

Solange (Knowles) maakte in de eerste tien jaar van het huidige millennium twee vrij kleurloze platen, die geen moment in de schaduw mochten staan van de platen van haar beroemde zus Beyoncé.

Dat veranderde met het in 2016 verschenen A Seat At The Table, dat hoog scoorde in nogal wat jaarlijstjes in 2016. Ook in mijn jaarlijstje deed Solange goede zaken en dat ondanks het feit dat ik normaal gesproken niet zo gek ben op R&B.

Solange liet op A Seat At The Table horen hoe avontuurlijk en hoe goed R&B kan zijn en achteraf bezien schat ik de plaat nog wat hoger in dan ik deed in mijn jaarlijstje over 2016, waarin al wel de top 10 werd gehaald.

Na A Seat At The Table begon het lange wachten op de nieuwe plaat van Solange en dat lange wachten werd in de nacht van 28 februari op 1 maart, toch wel wat onverwacht, beloond. In die nacht verscheen immers When I Get Home en kunnen we eindelijk horen hoe Solange zich sinds het fenomenale A Seat At The Table heeft ontwikkeld.

Solange maakt het ons na het lange wachten zeker niet makkelijk. When I Get Home is, zeker bij eerste beluistering, niet zo indrukwekkend als zijn voorganger en maakt een nogal fragmentarische indruk met vele flarden van songs.

A Seat At The Table was niet alleen een bijzonder avontuurlijke plaat, maar was ook een zeer geëngageerde plaat, die niet bang was om misstanden in de Amerikaanse samenleving aan de kaak te stellen. Waar A Seat At The Table een extraverte en op de maatschappijgerichte plaat was, is When I Get Home een meer introverte plaat. Solange kijkt op haar nieuwe plaat vooral naar zichzelf en kijkt terug op haar jeugd in Houston, Texas.

Ze doet dit met een plaat die, zeker op het eerste gehoor, zoals gezegd nogal fragmentarisch overkomt. When I Get Home duurt 39 minuten en in die 39 minuten komen maar liefst 19 songs voorbij. Het wijkt op zich niet heel erg af van A Seat Of The Table dat 21 songs in 51 minuten propte. Van de 19 songs op When I Get Home zijn er zes niet meer dan een intermezzo, maar er blijven nog flink wat songs over die de drie minuten grens niet halen.

Het is in de lo-fi de normaalste zaak van de wereld, maar op When I Get Home is het toch even wennen. When I Get Home klinkt niet alleen fragmentarisch door het grote aantal songs, maar ook door de songs zelf. Veel songs wekken de indruk niet meer dan schetsen van songs te zijn en lijken uit te doven wanneer ze net ontbrand waren.

De uit het niets verschenen nieuwe plaat van Solange was daarom in eerste instantie een nogal zware bevalling, maar na enige gewenning hoor ik wel degelijk veel moois op de nieuwe plaat van Solange. De Amerikaanse zangeres flirt een aantal keren met redelijk toegankelijke (90’s) R&B (Janet Jackson was absoluut een inspiratiebron), laat zich absoluut beïnvloeden door de hiphop die Lauryn Hill ooit op de kaart zette, maar laat ook meer jazzy, funky en soulvolle stukken horen, die wel wat van Prince hebben, maar ook niet ver zijn verwijderd van de muziek van Janelle Monaé.

When I Get Home wordt nog veel beter wanneer je de plaat met de koptelefoon beluistert. Dan hoor je hoe goed de muzikanten en de producers zijn die aan de plaat meewerkten. Luister alleen maar eens naar de geweldige bassen en drums of naar de wat psychedelisch aandoende synths. Je hoort bovendien hoe mooi, melodieus en trefzeker Solange zingt op haar nieuwe plaat. Veel songs op When I Get Home hadden van mij best drie of vier keer zo lang mogen duren, maar op een of andere manier grijpen de korte songs na enige tijd fraai in elkaar.

Ook na een paar keer horen is When I Get Home niet zo indrukwekkend als A Seat At The Table, maar gezien de groei die de plaat na een paar keer horen heeft doorgemaakt, denk ik dat de nieuwe van Solange nog flink door kan groeien. Ik raak in ieder geval steeds meer gefascineerd door deze bijzondere plaat.

Het siert Solange dat ze een plaat als When I Get Home heeft durven maken en het is razendknap dat ze alles zelf schreef en de touwtjes stevig in handen wist te houden. When I Get Home is een plaat die navelstaarderij tot kunst lijkt te hebben verheven, tot de plaat je grijpt en alles op zijn plek valt. Dat moment gaat absoluut komen. Erwin Zijleman

ohmusica
Ik had het na eerste beluistering deze plaat bijkans afgezworen, toch nog maar eens luisteren na de recensie van erwinz

Rudi1984
Nooit verwacht dat zij zulke goede muziek maakt! Wat een heerlijke, eigenzinnige R&B-plaat zeg. Lijkt wel een broeierige, meeslepende jamsessie.

avatar van Poles Apart
4,0
Plaat die qua eigenzinnigheid en "ahead-of-its-time" karakter past in een rijtje albums met Maxwell's "Embrya" en Janet Jackson's "The Velvet Rope". Heerlijk, dit losse sfeertje, desalniettemin zeer gelaagd!

Liefhebbers, probeer zeker ook de nieuwe Yves Jarvis.

avatar van overmars89
4,0
Wat is dit toch een delicaat album. Het is bij mij toch een beetje hit or miss. Soms past de compositie voor mij wel bij haar manier van zingen en op andere momenten weer niet. Sowieso komt de plaat voor mij veel beter tot zijn recht als ik 'm beluister met een koptelefoon. Er is dan veel meer diepte in de muziek.

Er staan wel een aantal subtiele bijdragen op; De background schreeuwtjes van Metro Boomin' "Hol' Up", Sampha's bijdrage op Time(Is) en het minimale beatje dat Panda Bear op de proppen brengt op "Binz" . Deze subtiliteiten maken de plaat enorm verfijnd en dat kan ik enorm waarderen. Elk luisterbeurt vang je weer wat nieuws op.

Uiteindelijk is het album prachtig gemaakt en echt een uniek kunststukje. Alleen heb ik daar niet altijd zin in. Dit heb ik hetzelfde met albums als "To Pimp A Butterfly" en "Blonde" van Frank Ocean. Ik moet er in de mood voor zijn om ze op te zetten.

Poa
Rudi1984 schreef:
Nooit verwacht dat zij zulke goede muziek maakt! Wat een heerlijke, eigenzinnige R&B-plaat zeg. Lijkt wel een broeierige, meeslepende jamsessie.

Op basis hiervan beluisterd, en verrassend leuk plaatje ? Niet gedacht dat dit iets voor mij zou zijn.

avatar van vinylbeleving
2,0
Nog eens geprobeerd, omdat deze plaat toch best goed ontvangen wordt overal, maar dit blijft voor mij de (tot nu toe) groostste teleurstelling van 2019. Het album klinkt meer als een snel in elkaar gezette mixtape dan een volwaardig album, met hier en daar een lekkere track of flow ( Stay Flo ) maar het is me te zoutloos om te blijven boeien.

avatar van dafit
4,0
Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Wie op Twitter zoekt op 'Solange boring' vindt opvallend veel tweets. En ja, ook ik vond het gehypte nieuwe album van de eigenzinnige zus van Beyoncé aanvankelijk best saai. Na haar lovend ontvangen A Seat at the Table (2016) maakt ze het ons op When I Get Home moeilijk: liedjes hebben geen kop en staart, lopen in elkaar over, zijn vrij schetsmatig en hebben vaak repeterende teksten. Uitschieters als Cranes in the Sky van de vorige plaat ontbreken. Maar wie geduld heeft wordt beloond.

Na drie luisterbeurten groeide mijn bewondering. Voor de productie met subtiele beats, elektrische piano en synthesizers die aan werk van Stevie Wonder doen denken en de dromerige zang van Solange. Bovenal werkte de kalme flow opeens verslavend; dit is een album voor mensen die willen onthaasten. In een tijd waarin artiesten vaak snel willen scoren met ‘tracks’ komt Solange met een coherente plaat die je in z'n geheel moet luisteren, zonder hitsingles. Gewaagd en moedig.

avatar van Reijersen
2,0
Solange doet met de plotselinge release van dit album haar zus even na. Na het ijzersterke A Seat at the Table zijn de verwachtingen hoog en die worden niet ingelost. Het is een wat overgeproduceerde, saaie plaat geworden. De zang komt mij te vaak wat ongeïnspireerd over en vibe van het gehele album is erg vlak. Down With the Clique en Time verdienen dan wellicht nog wat extra aandacht.

avatar van wowter
Prachtplaat. Qua klankkleur teruggrijpend op de begin jaren 70 platen van Stevie Wonder (vooral Music of my Mind) en Shuggie Otis, maar ook met een vleugje minimalisme van Erykah Badu's eerste platen en Aaliyah.

avatar van samslam
1,5
Net zoals de vorige plaat een kans gegeven, en daar blijft het bij. Ik vind dit erg slaapverwekkend.

avatar van davevr
5,0
Ik vind dit zo goed. Zo uitgepuurd, die klank, die flow. Ik blijf die luisteren en die blijft maar groeien. De vorige was echt goed, maar dit is specialer. Anders. Hoe dat ze zingt en haar tijd neemt. Dit is nu al maanden mijn go to plaat als t rustig is. Je moet er de tijd voor nemen, ze helemaal afspelen en dan opeens denk je...

Damn, sexy plaat.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:02 uur

geplaatst: vandaag om 02:02 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.