menu

The Waterboys - Where the Action Is (2019)

Alternatieve titel: An Entertainment in Sound by The Waterboys

mijn stem
3,56 (54)
54 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Cooking Vinyl

  1. Where the Action Is (3:24)
  2. London Mick (3:10)
  3. Out of All This Blue (3:38)
  4. Right Side of Heartbreak (Wrong Side of Love) (4:32)
  5. In My Time on Earth (5:43)
  6. Ladbroke Grove Symphony (5:14)
  7. Take Me There I Will Follow You (3:58)
  8. And There's Love (2:34)
  9. Then She Made the Lasses O (Mash) (2:14)
  10. Piper at the Gates of Dawn (9:03)
  11. Where the Action Is [Mash] * (6:27)
  12. London Mick [Jess'n'Zeenie Mix] * (3:16)
  13. Out of All This Blue [Soul Choir] * (3:11)
  14. Right Side of Heartbreak [Box & Vox] * (4:32)
  15. In My Time on Earth [Scott & Wickham Mix] * (5:39)
  16. Ladbroke Grove Coda * (3:24)
  17. I Will Follow You Take Me There * (3:51)
  18. And There's Love [Mashtrumental] * (3:32)
  19. Then She Made the Lasses [Mash] * (2:08)
  20. Where the Action Is [Reprise] * (1:02)
  21. Piper at the Gates of Dawn [Instrumental] * (9:01)
toon 11 bonustracks
totale tijdsduur: 43:30 (1:29:33)
zoeken in:
avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Right Side of Heartbreak (Wrong Side of Love) is de eerste single van het nieuwe album.

Klinkt wat ingetogen en heeft ook iets van 70s Soul met dat orgeltje. Klinkt ook wat Lo-Fi, wat betreft de vocalen, mogelijk een effect of zoiets. Er lijkt een drummer te ontbreken, beats lijken uit een drumcomputer te komen.

avatar van dix
dix
E-Clect-Eddy schreef:
Er lijkt een drummer te ontbreken, beats lijken uit een drumcomputer te komen.

Mike's beste plaat was met drumcomputer dus dat is natuurlijk geweldig nieuws

avatar van EttaJamesBrown
4,0
Gala doesn't worry!

avatar van Castle
3,5
Mike slaat weer een andere weg in?
De hoes zet de toon

avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Het is wel apart dat bij de credits van het nummer het jaar 2014 wordt gebruikt alsof dit een opname is die ouder is dan de laatste 2 albums. Wat kan duiden op een verzamelaar met de restjes van wat de laatste 2 albums niet gehaald hebben.

avatar van vigil
4,0
Niet bepaald typisch Waterboys maar ik vind het wel een coole hoes

4,0
Oef. De hoes doet een beetje pijn aan mijn ogen.

avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Deluxe editie komt met 11 bonustracks...

Right Side Of Heartbreak (Wrong Side Of Love) - Official Lyric Video - YouTube

Vandaag kwam ook het titelnummer uit als single, met cheapo video. Mike begint steeds meer op Mick te lijken

4,0
Het nieuwe nummer is heerlijk! Brother Paul ramt lekker op dat orgel. Over de clip wil ik het liever niet hebben.


avatar van Lura
4,5
E-Clect-Eddy schreef:
Er lijkt een drummer te ontbreken, beats lijken uit een drumcomputer te komen.

Drummer van dienst is Ralph Salmins.
Het album bevalt me trouwens buitengewoon goed!

avatar van snarf349
Lekkere groove zit er Ladbroke Grove Coda (Spotify). Laat maar komen dat nieuwe album.

avatar van Germ
Germ (crew)
Ladbroke Grove Symphony is alvast weer een lekker nummer, wederom een album om naar uit te kijken!

avatar van Lura
4,5
Tot mijn favoriete groepen uit de jaren tachtig behoorde The Waterboys, die in dat decennium een viertal fraaie albums uitbracht. Daarna bleef ik Mike Scott en zijn band volgen, maar helaas waren de opvolgers over het algemeen van een beduidend minder niveau, met als grote uitzondering An Appointment with Mr. Yeats uit 2011.

Op YouTube was reeds het titelnummer vrijgegeven en dat nummer stemde mij hoopvol voor de rest van het album. Uit die video blijkt dat Scott steeds meer op Mick Jagger begint te lijken, zowel qua uiterlijk als manier van zingen.

De titel Where the Action is is een verwijzing naar mod/northern soul klassieker Let’s Go Baby van Robert Parker uit de jaren zestig. Soulinvloeden zijn regelmatig aanwezig dankzij de geweldige zang van de dames Summers en Kavanagh.

Niet alleen muzikaal grijpt hij regelmatig terug in de tijd, London Mick is een mooie ode aan de voormalige Clash gitarist Mick Jones. En Ladbroke Grove Symphony verwijst naar de jaren zeventig en tachtig toen hij op Portobello Road in de Londense wijk Notting Hill woonde.

Naast de soulvolle achtergrondvocalen vallen regelmatig de bijdrages van toetsenist Paul Brown en violist Steve Wickham op. Door hun fraaie spel vormt voor mij het meer dan negen minuten durende, door Scott voorgedragen afsluiter Piper at the Gates of Dawn het absolute hoogtepunt. De titel ervan is niet alleen de titel van het legendarische debuutalbum van Pink Floyd, maar ook de titel van het zevende hoofdstuk van de novelle “The Wind in the Willows” van Kenneth Grahame waaruit Scott hier voordraagt.

Op dit gevarieerde, avontuurlijke album waagt Scott zich in Take Me There I Will Follow You zelfs aan rap. Ook zijn versie van de bekende Schotse traditional Green Grow the Rashes van Robert Burns uit 1783 is niet bepaald doorsnee. Overigens wordt het hier Then She Made the Lasses O genoemd.

Het Engelse muziekblad MOJO noemde Where the Action Is al briljant, zover zou ik niet willen gaan, maar de benaming prachtplaat lijkt me zeker op zijn plaats. Dus laat je vooral niet misleiden door de afschuwelijke, schreeuwerige hoes.

Er schijnt ook een versie met 11 bonustracks te worden uitgebracht met een speelduur van anderhalf uur. In augustus komen Scott en zijn band naar Amsterdam om te bewijzen dat ze nog steeds “alive and kicking” zijn.

The Waterboys live:

24-08 AMSTERDAM: Once in a Blue Moon Festival

IsAllGoodMan
Nogal inspiratieloos album helaas, met als (prachtige) uitschieter In My Time on Earth.

avatar van Lura
4,5
IsAllGoodMan schreef:
Nogal inspiratieloos album helaas, met als (prachtige) uitschieter In My Time on Earth.

Gelukkig dat meningen verschillen. Heb dit album al meer dan tien keer beluisterd en kom tot een andere conclusie. We zijn het wel vaker niet eens.
Vraag me wel af hoe vaak jij het album beluisterd heb.

Krokus
Inderdaad een prachtige afsluiter met Piper at the Gates of Dawn.

IsAllGoodMan
Lura schreef:
(quote)

Gelukkig dat meningen verschillen. Heb dit album al meer dan tien keer beluisterd en kom tot een andere conclusie. We zijn het wel vaker niet eens.
Vraag me wel af hoe vaak jij het album beluisterd hebt.


Bij The Waterboys zijn This Is the Sea en Fisherman's Blues mijn referentiepunten (4*). Dit nieuwe album verbleekte daar bij eerste beluistering al volkomen bij, en een tweede 'draaibeurt' heeft daar niets aan veranderd.

avatar van luigifort
De hoes doet op een bepaalde manier nog het meest aan die van Room to Roam denken...
"An entertainment in sound" vind ik nogal pretentieus klinken, net als DM dat deed met Playing the Angel met subtitel "Pain and suffering in various tempos". Dat hadden ze met Sofad ook niet nodig, maar blijkbaar is dat hetgene wat je doet als je ouder wordt: alles benoemen en uitleggen. Nu nog het album beluisteren

Krokus
Ik begin dit album steeds leuker te vinden.

avatar van EttaJamesBrown
4,0
Oude helden steun je met een 4.

avatar van erwinz
3,5
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Waterboys - Where The Action Is - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The Waterboys - Where The Action Is
Where The Action Is is zeker niet het beste album van The Waterboys, maar als fan van het eerste uur schrijf je deze band nu eenmaal nooit af

Heel even dacht ik een Waterboys album in handen te hebben dat me echt niet bevalt, maar track voor track weet Where The Action Is zich toch weer voor me te winnen. The Waterboys flirten op hun nieuwe album op geslaagde wijze met 70s soul en rock, maar slaan de plank ook een paar keer mis met avances met een jong en modern geluid. Hier tussenin grijpt de band rond Mike Scott op aangename wijze terug op haar oude werk, waarbij af en toe de magie het wint van de nostalgie. Where The Action Is is zeker niet het beste album van The Waterboys en misschien zelfs wel een van de slechtste, maar mijn liefde voor de band blijft onvoorwaardelijk.

The Waterboys werden in 1981 geformeerd in Londen door de Schotse muzikant Mike Scott. De band leverde met haar eerste drie albums een prachtige trilogie af en het is een trilogie die zich inmiddels heeft geschaard onder de jaren 80 klassiekers.

Op The Waterboys uit 1983, A Pagan Place uit 1984 en This Is The Sea uit 1985 vermengden The Waterboys het zo karakteristieke en grootse jaren 80 geluid met Keltische invloeden en dat legde de band zeker geen windeieren.

The Waterboys bereikten misschien niet de hoogten van The Simple Minds en U2, maar behoorden gedurende de jaren 80 absoluut tot de subtop. Ook na de jaren 80 bleven The Waterboys prima albums maken, al bleef de pure magie van de eerste albums vaak uit.

Ik heb op een of andere manier altijd een zwak gehouden voor de muziek van The Waterboys, maar het deze week verschenen Where The Action Is viel me in eerste instantie vooral tegen. Omdat je oude helden niet zomaar afschrijft, ben ik het blijven proberen met het nieuwe album van de band en langzaam maar zeker laaide mijn liefde voor de muziek van de band weer op.

Where The Action opent verrassend stevig met de titeltrack waarmee Mike Scott en zijn medemuzikanten zich ergens tussen The Stones en Joe Cocker uit de vroege jaren 70 in wurmen. Door de karakteristieke en herkenbare stem van Mike Scott hoor je onmiddellijk dat het om The Waterboys gaat, maar het volle, stevige en soulvolle geluid lijkt de band toch niet helemaal te liggen, tot de band je opeens wel te pakken heeft.

Where The Action Is klinkt wel vaker soulvol en verwijst ook meer dan eens naar muziek uit de jaren 70. Wanneer The Waterboys na de ode aan Clash gitarist Mick Jones wat gas terugneemt, duiken steeds meer flarden uit het herkenbare Waterboys geluid op, al klinkt de band door blazers, een orgeltje en achtergrondvocalisten nog steeds verrassend soulvol.

Het gekke is dat ook de meer ingetogen tracks me in eerste instantie maar matig bevielen, maar op een gegeven moment werd Where The Action Is een voorzichtige guilty pleasure en uiteindelijk toch weer gewoon een redelijk Waterboys album. De band rond Mike Scott heeft zichzelf in het verleden vaker opnieuw uitgevonden en heeft dat ook nu weer gedaan. Hoe vaker ik het album hoor, hoe mooier ik veel van de songs vind. Where The Action is heeft een mooi ruimtelijk geluid en vaak een 70s feel, maar als je er voor open staat hoor je toch ook weer allerlei echo’s uit het eigen verleden van de band.

Where The Action Is slaat de plank ook wel een paar keer flink mis (bijvoorbeeld wanneer de band met rappers aan de slag gaat), maar de goede songs hebben uiteindelijk de overhand en na enige gewenning heeft ook de door Mike Scott voorgedragen en 9 minuten durende afsluiter Piper At The Gates Of Dawn (nee, geen Pink Floyd cover) me voor zich weten te winnen. De luxe editie van Where The Action Is bevat ook nog een aantal alternatieve versies en remixes van de songs van het album, maar deze bevallen me zonder uitzondering niet.

Where The Action Is heeft een aantal opvallend lovende recensies gekregen. Persoonlijk vind ik het een van de mindere Waterboys albums, maar zelfs van een minder Waterboys album word ik nog altijd vrolijk. Toch weer een leuk album van een band die hard toewerkt naar haar veertigjarig jubileum. Erwin Zijleman

avatar van Jumperjack
4,0
Ik ben altijd een groot Waterboys fan geweest en Mike Scott bewijst op dit album weer eens waarom. Ik vind Scott een geweldige zanger en ook dat hoor ik op dit album weer terug. "In My Time on Earth" geeft me kippenvel. Af en toe doet deze CD mij ook denken aan Still Burning, één van de onder eigen naam uitgebrachte Cd's van Mike. Al met al een prima plaat.

avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Meer bonusmateriaal dan reguliere tracks 46,5 om 43,5 minuten.

Daarvan zijn In My Time on Earth [Scott & Wickham Mix] en de Piper at the Gates of Dawn [Instrumental] de enige die echt de moeite waard zijn om meer dan eens te beluisteren.

De rest is absoluut niet slecht en laat zien dat Mike Scott het experiment niet schuwt maar ook zijn bandleden hun momentjes in de spotlight gunt. Alsmede om een meer eigentijds elektronisch sausje over zijn nummers te schenken... al vermoed ik dat de seniore fan dat minder zal waarderen.

De beste uitvoeringen zijn toch de reguliere album versie's al klinkt London Mick [Jess'n'Zeenie Mix] iets rauwer. Het verhaaltje van dat nummer is dun maar is duidelijk bedoeld om de zieke / vergeten Mick Jones (die van The Clash, niet die van Foreigner) een hart onder de riem te steken.

avatar van dynamo d
3,0
Ik heb alle Waterboys album in mijn bezit maar Where the Action is vind ik het zwakste album van allemaal. Behalve In My Time on Earth, dat wel lekker klinkt, vind ik het maar matig. De bonus cd begrijp ik al helemaal niet. Gauw vergeten en snel een beter album maken, Mike Scott & Co.!

avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Vroeg me af waarom Piper at the Gates of Dawn zo bekend voorkomt, blijkt een prachtig stuk te zijn uit het boek The Wind in the Willows (plaatje op Wikipedia)

avatar van Lura
4,5
E-Clect-Eddy schreef:
Vroeg me af waarom Piper at the Gates of Dawn zo bekend voorkomt, blijkt een prachtig stuk te zijn uit het boek The Wind in the Willows (plaatje op Wikipedia)

Als je mijn stukje gelezen had, had je het al geweten.

avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Lura schreef:
Als je mijn stukje gelezen had, had je het al geweten.


Overheen gelezen vermoed ik, heb dat boek ook in het Nederlands gelezen heeeeeel wat jaartjes terug en ondanks dat de Engels titel niet veel verschilt van de Nederlandse (De Wind in de Wilgen) niet de connectie gemaakt. Maar dat herhaaldelijk noemen van "Molie" en "Ratie" deden een zwak belletje rinkelen. Kan me verder niets meer herinneren van het boek, behalve dus vage enkele hoofdrolspelers.

De waardering voor het album blijft nog even groeien, en doordat het een stuk korter is dan de vorige iets vaker op herhaling... en nu de release-lawine de zomerreces in is gegaan ook wat meer tijd.

avatar van NotFadeAway
3,0
Heb The Waterboys altijd een warm hart toegedragen, al kunnen we redelijk veilig vaststellen dat de beste jaren inmiddels wel achter ze liggen. Live zijn ze nog steeds prima te pruimen trouwens, wat ik helaas niet kan zeggen van dit album.

Het begint allemaal nog prima met de eerste twee songs die catchy zijn en goed in het gehoor liggen, maar de ellende start vanaf track 3. Die drumcomputer, mijn hemel. Heel modern, als het nog 1991 was althans. De rapyells in Take me there I will follow you doen er nog een schepje bovenop. Dit is toch wel het slechtste Waterboys-nummer ooit.

Het laatste nummer van de plaat redt het album nog enigszins; literatuur op muziek is aan The Waterboys wel toevertrouwd, al kun je van een echte song niet spreken natuurlijk, met het ontbreken van een zanglijn of refrein (zoals in The Stolen Child, wat één van de beste Waterboys composities is wat mij betreft). Een mooi sfeervol einde, waar ik ook oude elementen die The Waterboys zo'n prettige band voor me maakten in terug hoor. Dankzij dat laatste nummer kom ik op een net niet onvoldoende uit, al is het ook de sympathie voor de band die maakt dat ik die 2,5 ster niet wil uitdelen. Een heel krappe 3 sterren dus.

avatar van vigil
4,0
E-Clect-Eddy schreef:
Vroeg me af waarom Piper at the Gates of Dawn zo bekend voorkomt, blijkt een prachtig stuk te zijn uit het boek The Wind in the Willows (plaatje op Wikipedia)

Sowieso een meer dan prachtig nummer!

avatar van Supersid
4,5
Na een héle lange tijd toch tot het besluit gekomen dat dit een heel sterke plaat is. Hij heeft die tijd denk ik echt wel nodig... De gedurfde uitstap naar "moderne genres" is riskant maar wérkt uiteindelijk. De echt lage stemmen hebben dit album volgens mij nooit meer dan drie keer gehoord...

avatar van Twinpeaks
4,5
Al een tijd in huis en deze moest best wel lang rijpen bij mij. De eigenzinnigheid van Scott is iets wat hem waarschijnlijk een ander soort status heeft gekost . Aan de andere kant is het niet doen van concessies iets wat hem veel gelukkiger maakt. De plaat lijkt wel lappendeken van stijlen , maar het werkt als een speer . Voor mij dan .Je hoort het talent van Scott als songwriter doorsijpelen in alle stijlen. Met als hoogtepunt de machtige afsluiter. Ik ben een liefhebber van Scott en trawanten , een fan zelfs .4 en halve ster


Gast
geplaatst: vandaag om 15:21 uur

geplaatst: vandaag om 15:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.