Dit tweede album van Rain Diary kwam op mijn pad toen ik het Duitse blad Orkus weer eens door aan het bladeren was. Mijn oog viel op een pagina grote afbeelding van de cover en ik was gelijk verkocht. De combinatie van woorden en bijzonder smaakvolle hoes waarin donker en licht in zowel de afbeelding als de titel van het album terugkwamen maakte gelijk veel indruk. Iets vergelijkbaars was me een paar maanden eerder overkomen toen ik de hoes van
ASP - Zaubererbruder (2008) voorbij zag komen en ook van de aanschaf van dat album had ik geen spijt.
Ik wilde echter niet te hard van stapel lopen en ging eerst eens op zoek naar wat muziek. Het eerste nummer dat ik kon vinden was de nieuwe single
Berlin. Een uptempo en erg hip nummer dat vooral doet denken aan
HIM maar dan in plaats van zware gitaren, gedragen wordt door een prominent aanwezige synthesizer en een zanger met een opvallend hoge maar ook atmosferische stem. Na het aanhoren van de tweede single Kill The Disco was ik ervan overtuigd dat ik dit album moest gaan kopen. En nu naar meerdere luisterbeurten ben ik erg blij met die beslissing!
Het eerste wat opvalt bij het beluisteren van het hele album is dat de muziek veel sfeer en rust uitstraalt. De twee belangrijkste bandleden: Zanger Tommi Suomala en toetseniste en zangeres Tytti Toppari bepalen het geluid van de band. Toppari heeft het geluid van Rain Diary omschreven als Winter Wave.
For me, it’s listening to RAMMSTEIN while wearing a flower dress. “Winter Wave” is beautiful gothic melancholy driven through the cold machinery. It’s the winter forest at the solstice.
In mijn beleving is het frivole aspect van de muziek duidelijk voelbaar maar zijn er weinig raakvlakken met
Rammstein. Een vergelijking met HIM vind ik logischer die hebben immers ook hun eigen genre
Love Metal ontwikkeld. In mijn oren hangt Rain Diary ergens tussen HIM en
Depeche Mode in. Tekstueel is Black Weddings een conceptalbum geworden dat handelt over alle valkuilen in liefdesrelaties. Denk aan onderwerpen zoals verraad, verstikking en onzekerheid. Het mooist komt dit thema tot zijn recht in het adembenemende titelnummer waarin de zanger een relatie beschrijft die gedoemd is om te mislukken.
De teksten zijn nergens heel duidelijk of concreet maar dragen bij aan een sfeer van wanhoop, romantiek en melancholie. De band zelf omschrijft hun songs als Candelight songs maar dan met een duister randje.
De overige songs hebben allemaal dezelfde melancholische kwaliteit maar als enige kritiekpunt moet ik wel noemen dat ik de unplugged versie van Swans wel erg gezapig vind.
Alles bij elkaar ben ik zeer in mijn nopjes met deze eerste kennismaking en ga me zeker nog storten op het debuutalbum
Rain Diary - The Lights Are Violent Here (2013). Voorlopig zal deze cd nog veel rondjes in mijn auto blijven draaien en zal ik rustig wegdommelen bij mooie songs zoals Violent Sky, Everything Is Painted Falling, We Are Here We Are Now en het geweldige titelnummer. Maar ook de uptempo songs zoals Berlin, Flowers en Kill The Disco mogen er zeker zijn.
Bijzonder lekkere plaat voor de melancholische ziel!
Voor wat meer context:
Rain Diary - The Official Website - raindiary.com
Hun nieuwe single Berlin
Rain Diary - Berlin - YouTube
En mijn favoriete song Black Weddings
Black Wedding - YouTube