Sinds Anette Olzon samen met Jani Liimatainen de handen ineen hebben geslagen voor het The Dark Element-project, is Anette productiever dan ooit. Ze leek tot voor een jaar of 6-7 geleden een beetje van de landkaart verdwenen te zijn, tot het moment dat Jani voor zijn toentertijd nieuwe band/project The Dark Element een zangeres zocht. Het advies luidde toen: klop eens bij Anette aan. Dus zo gezegd, zo gedaan. Anette zag het zeker zitten en laten we eerlijk zijn: de combinatie van rock, pop en metal zoals The Dark Element die maakt, is haar op het lijf geschreven.
Na haar op terugwerkende kracht toch ietwat controversiële periode (ook al kwamen daar twee prachtplaten uit voort) in Nightwish (Tarja vervangen bleek meer dan alleen een uitdaging) wat resulteerde in haar ongelukkige vertrek, besloot Anette het solo te wagen met het album Shine uit 2014, een rustig album waarin haar stem mooi tot haar recht komt middels de weliswaar weinig opzienbarende maar toch wel charmerende combi van folk, pop en rock. Na Shine werd het stil rond de zangeres, maar sinds het succes van The Dark Element, is Anette drukker dan ooit. Ze wordt veelvuldig gevraagd als (gast)-vocaliste voor diverse projecten en bands en ook haar solocarrière heeft ze een aantal jaren geleden nieuw leven ingeblazen; er staat zelfs binnenkort een derde album van haar op de planning.
Rond The Dark Element is het de afgelopen jaren weer wat rustiger geworden, aangezien de tweede langspeler Songs the Night Sings alweer uit 2019 stamt.
Songs the Night Sings is de logische opvolger van het debuut uit 2017 en is een fris en zelfverzekerd klinkend album bomvol power-metal doorspekt met symfonische rock-invloeden, pop en electronica. De voormalige broodheren Sonata Arctica (Jani) en Nightwish (Anette) liggen muzikaal altijd op de loer en dat maakt de muziek nu niet bepaald origineel. Wel heel gedreven en ontzettend leuk. Het enthousiasme spat ook bij dit tweede album er aan alle kanten af en Anette lijkt nog beheerster en sterker te klinken dan op het debuut.
Alhoewel ik het debuut uiteindelijk ietsje beter en opmerkelijker vind, is Songs the Night Sings ook gewoon een solide album te noemen. Jani kan zeer gedreven nummers schrijven en Anette haar stem leent zich 100% voor dit materiaal.
Ook dit album is lekker afwisselend. Er staan epische en pittige beukers op, getuige opener "Not Your Monster", "When It All Comes Down" en "The Pallbearer Walks Alone". Mooie rocksongs met altijd die onvermijdelijke pop-invloeden zijn aanwezig in de vorm van "Silence Between the Words" en "If I Had a Heart". Er wordt gespeeld met electronica op nummers zoals "Pills on My Pillow" en "Get Out of My Head" waarop de band opeens heel erg veel lijkt op hun Scandinavische buren van Metalite. En uiteraard staan er de onvermijdelijke nummers op die bijna schaamteloos leentjebuur spelen bij vooral Nightwish, getuige het titelnummer en afsluiter "I Have to Go" ("Slow, Love, Slow"....anyone?...). Maar toch, dat kan dan wel zo zijn, Jani getuigd wel met juist die nummers dat hij ongelooflijk goed een liedje in elkaar kan flansen. Sterker nog, "I Have to Go" is één van de beste nummers van de plaat, maar wel met slechts drie minuten helaas aan de korte kant.
In ieder geval is de combi Jani/Anette ook op Songs the Night Sings een geslaagde combi te noemen en daarom ook niet te versmaden als je van gelikte pop-metal houdt waarin aandacht voor goed doordachte liedjes centraal staat. Ook de opmerking 'beter goed gejat dan slecht verzonnen' ga ik nog maar weer eens van stal halen, alhoewel ik zo langzamerhand daar echt geen issue meer van inzie. Klinkt iets goed, dan is het goed. En dat is betreffende The Dark Element gewoon een feit
!