Otis Redding - Pain in My Heart (1964)

Van "Pain in my heart" en "These arms of mine" wordt ik altijd helemaal stil. Gewoon fantastisch wat die man hier laat horen...

Een dikke ****

Gewoon een heerlijke plaat van een prachtartiest.

Als je bedenkt dat Redding maar 21 à 23 was (de opnames overspannen '62 tot '64) toen hij deze nummers opnam, verbaast het je toch wel dat hij al er zoveel gevoel in kon leggen. De manier waarop hij op "that"s what my heart needs" begint te schrreeuwen... Kippevelmoment

De schrijver van ''Pain in my heart'' is trouwens een zekere ''Naomi Neville'' een van de pseudoniemen van Allen Toussaint. Hij klaagde Redding aan omdat het origineel teveel leek op ''Ruler of my heart'' en kreeg gelijk.

Leuk plaatje overigens.

Fantastisch album.
Staan weer een paar regelrechte toppers op deze cd.
Dat komt vooral omdat de man het met zo ongelovelijk veel gevoel kan brengen. Wat een lekkere stem heeft hij toch.
De Titeltrack is geweldig net zoals vele ander nummers..
Maar ook de covers zijn prachtig en met veel gevoel herzongen.

Wat een meer dan prachtige uitvoering van Stand by Me.

Een aardig debuut van Otis Redding met twee van zijn beste nummers. Het is allemaal mooi gezongen en leuk geproduceerd. Verder zijn natuurlijk Pain In My Heart en These Arms of Mine de absolute toppers, niet alleen van dit album maar ook uit heel Redding's oeuvre. Eigenlijk kan ik ook niks negatief schrijven over dit album, erg leuk van begin tot einde. Alleen bevallen me de covers van You Send Me en Stand By Me niet zo, beetje saai maar zeker niet slecht gebracht natuurlijk.

Zeer goed album. Ik vind zijn cover van 'Stand by Me' juist beter gebracht dan Ben E King. Ik heb meer problemen met 'My Girl' en 'Wonderfull World' op Otis Blue waardoor ik vind dat zijn eerste twee albums beter zijn dan Otis Blue.

Op dit fenomenale eerste album van Otis klinkt de invloed van Little Richard en Sam Cooke heel erg door. Ieder nummer is raak, en ook de covers op dit album vind ik fantastisch. Stand By Me, Louie Louie, Lucille, ze overtreffen alle de originelen. En ik luister ook al bijna 50 jaar ademloos naar de begeleidende musici. Het schijnt dat Otis ze heel erg inspireerde tot een fantastische performance, en dat blijkt. Otis heeft later natuurlijk nog veel meer moois opgenomen, dit is de eerste van een reeks voor mij onmisbare albums.

Otis Redding was pas 22 jaar oud hier en het talent is hoorbaar. Het feit dat het geen top album is geworden valt Otis niet aan te rekenen.
De platenmaatschappijen en producers waren de alles bepalende heer en meester in die tijd. De ingehuurde muzikanten deden hun ding en dat werd ook van de zanger verwacht. Zelfs Marvin Gaye, die toen al aan de lopende band hits scoorde, heeft jaren moeten strijden om zijn onafhankelijkheid te krijgen.
Hoewel op de sound niets af te dingen valt vind ik de gekozen overbekende covers van The Kingsmen, Rufus Thomas, Ben E.King, Sam Cooke en Little Richard een verkeerde keuze. Het is gemakzuchtig en biedt niets meer dan dat de oorspronklijke artiesten al op vinyl hebben gezet. Er is niets mis met coveren, vooral niet als je er een eigen 'touch' aan geeft, maar kies dan voor onbekend gebleven pareltjes, waarmee je overigens de songwriter ook nog een plezier mee doet.
Met het door hem zelf geschreven 'These Arms van Mine' scoort hij punten. In het voorjaar van 1963 haalde Otis plek 85 in de Billboard Hot100 met dit nummer. Dit is echt het hoogtepunt, schitterend gezongen en met dit nummer toont hij ook zijn ontluikende potentieel als songwriter aan.

Ik ben een groot fan van Otis Redding en zijn prachtige stem. En ook van zijn eigen vaak prachtige nummers en sommige van zijn covers. Op dit debuutalbum staan gelijk twee prachtige eigen songs: Pain in My Heart & These Arms of Mine. That's What My Heart Needs is ook erg mooi. Maar verder? Aardig zijn bijvoorbeeld You Send Me & Security en nog wat nummers. Een paar covers zijn minder bijzonder en soms niet zo passend bij Otis, zoals bijvoorbeeld het wat afgezaagde Stand by Me van Ben E. King. En zo kreeg zijn platenmaatschappij het in 1964 voor elkaar dat het debuut van Otis deels fantastisch & deels wel goed is. En dat is te weinig voor een supertalent als Otis Redding.

Inmiddels toch 0,5-je verhoogd. Want het blijft Otis die de covers zingt!

Dit debuut is wellicht wat gedateerd en achterhaald door sterker, later werk van Otis. Behalve dat de arrangementen vrij soulvol zijn, is het eigenlijk meer een rock 'n' roll-/R&B-album. Op de achterzijde wordt Otis zelfs geïntroduceerd als blueszanger!

Otis zelf laat al meteen horen een getalenteerde zanger te zijn, de band en de songkeuzes komen echter wat obligaat over. Toch is het jeugdig elan waarmee Otis het geheel aanvoert aanstekelijk en de moeite waard.

Een debuut van Otis Redding hier niet bespreken zou natuurlijk uit ten boze zijn. Helemaal als er prijsnummer als Pain in My Heart, These Arms of Mine en Security op staan. Het blijft verwonderlijk om te weten dat Otis 22 jaar jong was bij de opnames van deze plaat. Zoveel gevoel en dramatiek legt hij hier al zijn muziek.
1. Pain in My Heart - dit soort songs zijn als een handtekening van Otis. De pijn uit zijn hart voel je duidelijk. Fantastisch nummer
2. The Dog - ook bij Otis is niet alles even serieus, maar dan swingt het in ieder geval wel.
3. Stand By Me - zijn versie blijft dicht bij het origineel. Vooral de timing en die rauwere stem maken het verschil
4. Hey Hey Baby - meer richting de country en rock 'n roll. Swingt wel weer als een malle
5. You Send Me - de tedere versie van Otis doet het op deze cover ook goed. Al vind ik die van Sam Cooke wel beter
6. I Need Your Loving - wowowowowowow, lekker swing ook weer in dit nummer. De overtuigende zang doet de rest.
7. These Arms of Mine - als je mij naar pure soul vraagt, dan zou ik zomaar eens dit nummer voor je op zetten. Wat en gevoel en beleving zeg. Onovertroffen goed nummer
8. Louie Louie - de groove zit er bij dit nummer ook weer goed in. Stampt lekker door
9. Something is Worrying Me - uitstekend midtempo nummer die vooral vocaal erg fijn is
10. Security - geen megahit, maar onder de liefhebbers een hoog aangeschreven nummer. Niets meer dan terecht lijkt mij zo.
11. That's What My Heart Needs - zo'n herkenbare Otis Redding ballad
12. Lucille - de blazers nemen de hoofdrol en grooven ons door het nummer

(bron: Opus de Soul)

R&B omvat het allemaal! BB King zei ooit eens dat hij altijd Rhythm & Blues heeft gemaakt, maar plotseling was er een moment dat men het Blues noemde, en was ik blijkbaar mijn ritmegevoel kwijt. Een jaar na dit album kwam er een album uit die 'Otis Blue' heet. Lijkt me duidelijk genoeg. Al die benamingen mag men de media toedichten.

Zijn 1e album was meteen al raak! Ik ben een groot liefhebber van Soul, met name van de ouderwetse stijl, en hoewel er een hoop geweldige artiesten zijn in dit genre is Otis veruit mijn favoriete Soul zanger.

Ingetogen, voluit, het maakt niets uit. Zijn stem is altijd goed en bezit zoveel Soul, niet normaal.

Het begrip R&B is sowieso heel erg veranderd. Wat vroeger stond voor '' Rhythm & Blues '' is nu bijna niet meer van toepassing. Tegenwoordig is een Chris Brown '' R&B ''. Wat een verschil met vroeger.

Volgens onze blanke begrippen misschien, maar die ritmes zijn nog steeds hetzelfde. Onze westerse blanke beschaving heeft het zo goed in hokjes gedrukt dat de afstand altijd blijft bestaan. The Rolling Stones hun eerste album bestond uit louter covers van zwarte R&B artiesten. Toch zijn ze een Rock band. In de top 2000 komen nummers van de Stones meer dan 30 keer voor, terwijl er bij de beste 100 hooguit 4 zwarte artiesten voorkomen (Prince, Bruno Mars, Michael Jackson en Otis Redding met elk 1 nummer. Ik durf eigenlijk gerust te stellen dat de links intellectuele muziekliefhebber geen zwarte helden heeft. Dat is toch vreemd als je tegen racisme oproept!?

Pain in My Heart gaat door merg en been.

Geweldige debuutplaat van één van de beste Soul zangers ooit! Pain in my Heart vind ik het beste nummer van deze plaat. Soul music op z'n best.

Helemaal niet mijn ding dit. Toch nog eens goed proberen te luisteren, maar ik kom er nauwelijks doorheen.
Over smaak valt echter niet te twisten, dus respect voor de liefhebbers. Het album nummer voor nummer doorlopen is zinloos. Die klik komt er toch niet.
Het album scoort in elk geval redelijk hoog in de 100 Greatest Albums of 1964 met een 24e plaats en een 17e plaats in BestEverAlbums of 1964.
2,5*

Fenomenaal debuut, hier nog met Johnny Jenkins op gitaar, waarvan manager Phil Walden via zijn later op re richten Capricorn records, een soort Jimi Hendrix wilde maken.

Verder is hier al die lekker rauwe stax-sound te horen. In geen enkele mate klinkt deze plaat oud en blaast wat mij betreft menig moderne plaat omver qua sound, productie en songkeuze.

Ergens is de muziek van Otis en de sound van zijn platen een soort voorbode van de british blues explosion en de southern rock. Blues en soul liggen wat dat betreft in elkaars verlengde.