menu

Black Marble - Bigger Than Life (2019)

mijn stem
3,53 (17)
17 stemmen

Verenigde Staten
Electronic / Rock
Label: Sacred Bones

  1. Never Tell (4:16)
  2. One Eye Open (4:43)
  3. Daily Driver (3:54)
  4. Feels (4:42)
  5. The Usual (1:34)
  6. Grey Eyeliner (3:32)
  7. Bigger Than Life (3:53)
  8. Private Show (4:41)
  9. Shoulder (4:11)
  10. Hit Show (1:36)
  11. Call (3:42)
totale tijdsduur: 40:44
zoeken in:
avatar van prca
4,0
voor de track Private Show alleen al : Black Marble - Private Show (Official Music Video) - YouTube

De album zelf zweeft door een kille 80s soundscape door, met zijn ups n downs, maar zit nog maar aan een paar luisterbeurten... we'll see in begin 2020 (op toer in NL en B)

avatar van coldwarkids
4,0
Private Show is gewoon een dikke 11 waard. Wat een track zeg!!

avatar van deric raven
3,0
Nadat eind jaren zeventig jonge gasten door de punk geïnspireerd raakten om de basisvaardigheden van het gitaarspel te ontdekken, kreeg deze meer diepgang toen de postpunk daar al snel de keyboard aan toe voegden. Hierdoor was het eenvoudiger om de kilte en onvrede stemmig te verwoorden, zonder daarvoor luidkeels de volgelingen toe te roepen. De mogelijkheden van dit instrument waren nog beperkt, maar met een luchtige inslag vormde het de basis voor de romantische, consumptie gerichte new wave. Plastic wegwerp popmuziek voor puberende puisterige jongeren.

Het eenmansproject Black Marble haakt in op dit fraai stukje jeugdsentiment. Chris Stewart voegt weinig nieuws toe aan deze tot aan het bot uitgeklede stroming, maar weet wel de nostalgische waarde hiervan treffend in te schatten. Nadat hij voor het eerst laat horen op het stukken donkere coldwave debuut A Different Arrangement, zoekt hij steeds meer het licht op. Bij It’s Immaterial blijkt daarvoor al meer ruimte te ontstaan, en nu is er dan de definitieve omarming van deze kleurrijke dansmuziek. Alle verwijzingen met het heden worden vakkundig vermeden, waardoor je het gevoel krijgt te ontwaken in de flitsende neon eighties.

Met uitzicht op het alsmaar in beweging zijnde New Yorkse Brooklyn zoekt Stewart zijn toevlucht in een gepasseerd wereldje. Met totale afsluiting van wat er om hem heen gaande is leeft hij muzikaal gezien in een andere tijd. Al domineerde en heerste de hip hop in die periode het straatbeeld in dit stadsbeeld, en was het meer de harde realistische techno welke overleefde, en veel minder de dromerige synthesizerklanken. Om zich beter in te leven, verhuist hij naar het zonnige Los Angeles, waar de omgeving veel minder grauw is, maar waarschijnlijk nog zelfs meer winst te behalen is.

Bigger Than Life is dus een stuk Europeser van toon. De inspiratie lijkt daar overduidelijk zijn oorsprong te hebben. De eentonige vlakke zang past hier goed tussen, maar levert ook een flinke beperking op. Stewart moet waakzaam zijn om deze niet de overhand te geven. Gelukkig gaat de aandacht voornamelijk naar de vluchtige springerige instrumentatie, want die steekt sterk genoeg in elkaar. Al bood het oudere werk meer mogelijkheden vanwege een gewaagdere en meer sombere stemming.

Chris Stewart is te jong om de jaren tachtig mee te maken. Ondanks het enthousiasme wat de artiesten toen uitstraalden waren ze zich bewust van de ellende om zich heen. Die diepgang ontbreekt hier. De maatschappij dreigt in te storten, maar uiteindelijk overwint de liefde voor elkaar. Een mooie boodschap, maar inhoudelijk te weinig vorm gegeven. Dat hij dit vermogen wel bezit, heeft hij in het verleden wel degelijk bewezen.

Black Marble - Bigger Than Life | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

deric raven schreef:
Chris Stewart voegt weinig nieuws toe aan deze tot aan het bot uitgeklede stroming,


Geldt dat voor andere stromingen niet dan? Neem bijvoorbeeld een band als DeWolff en vele andere die hun inspiratie halen uit de psychedelische bluesrock van de jaren 60. Elke stroming is inmiddels wel tot op het bot uitgekleed.

avatar van deric raven
3,0
Je hebt wel een punt, al noem je juist de verkeerde band.
DeWolff haalt tegenwoordig hun inspiratie ook uit seventies soul.

Toch zijn er ook genoeg hedendaagse postpunk bands die wel meer identiteit in hun muziek stoppen.

deric raven schreef:
Je hebt wel een punt, al noem je juist de verkeerde band.
DeWolff haalt tegenwoordig hun inspiratie ook uit seventies soul.

Toch zijn er ook genoeg hedendaagse postpunk bands die wel meer identiteit in hun muziek stoppen.


Het valt me op dat als het om dit genre gaat (postpunk) altijd dezelfde opmerkingen worden geplaatst, als zou het 'uitgekleed' of 'uitgeleefd' zijn. Postpunk is gewoon een genre binnen het rockidioom net als elke andere stroming. Dat bedoel ik.

Over dit album: niet zo mijn ding eigenlijk. Is me te 'springerig' zoals jij ook al beschrijft in je recensie. Doet me in de verte ook wel denken aan het vroege werk van Gary Numan of Depeche Mode. Ik vind zijn oudere albums ook iets beter.

avatar van coldwarkids
4,0
Nog steeds kippenvel bij Private Show. Je wordt er gewoon ingezogen

Gast
geplaatst: vandaag om 06:05 uur

geplaatst: vandaag om 06:05 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.