Nadat eind jaren zeventig jonge gasten door de punk geïnspireerd raakten om de basisvaardigheden van het gitaarspel te ontdekken, kreeg deze meer diepgang toen de postpunk daar al snel de keyboard aan toe voegden. Hierdoor was het eenvoudiger om de kilte en onvrede stemmig te verwoorden, zonder daarvoor luidkeels de volgelingen toe te roepen. De mogelijkheden van dit instrument waren nog beperkt, maar met een luchtige inslag vormde het de basis voor de romantische, consumptie gerichte new wave. Plastic wegwerp popmuziek voor puberende puisterige jongeren.
Het eenmansproject Black Marble haakt in op dit fraai stukje jeugdsentiment. Chris Stewart voegt weinig nieuws toe aan deze tot aan het bot uitgeklede stroming, maar weet wel de nostalgische waarde hiervan treffend in te schatten. Nadat hij voor het eerst laat horen op het stukken donkere coldwave debuut A Different Arrangement, zoekt hij steeds meer het licht op. Bij It’s Immaterial blijkt daarvoor al meer ruimte te ontstaan, en nu is er dan de definitieve omarming van deze kleurrijke dansmuziek. Alle verwijzingen met het heden worden vakkundig vermeden, waardoor je het gevoel krijgt te ontwaken in de flitsende neon eighties.
Met uitzicht op het alsmaar in beweging zijnde New Yorkse Brooklyn zoekt Stewart zijn toevlucht in een gepasseerd wereldje. Met totale afsluiting van wat er om hem heen gaande is leeft hij muzikaal gezien in een andere tijd. Al domineerde en heerste de hip hop in die periode het straatbeeld in dit stadsbeeld, en was het meer de harde realistische techno welke overleefde, en veel minder de dromerige synthesizerklanken. Om zich beter in te leven, verhuist hij naar het zonnige Los Angeles, waar de omgeving veel minder grauw is, maar waarschijnlijk nog zelfs meer winst te behalen is.
Bigger Than Life is dus een stuk Europeser van toon. De inspiratie lijkt daar overduidelijk zijn oorsprong te hebben. De eentonige vlakke zang past hier goed tussen, maar levert ook een flinke beperking op. Stewart moet waakzaam zijn om deze niet de overhand te geven. Gelukkig gaat de aandacht voornamelijk naar de vluchtige springerige instrumentatie, want die steekt sterk genoeg in elkaar. Al bood het oudere werk meer mogelijkheden vanwege een gewaagdere en meer sombere stemming.
Chris Stewart is te jong om de jaren tachtig mee te maken. Ondanks het enthousiasme wat de artiesten toen uitstraalden waren ze zich bewust van de ellende om zich heen. Die diepgang ontbreekt hier. De maatschappij dreigt in te storten, maar uiteindelijk overwint de liefde voor elkaar. Een mooie boodschap, maar inhoudelijk te weinig vorm gegeven. Dat hij dit vermogen wel bezit, heeft hij in het verleden wel degelijk bewezen.
Black Marble - Bigger Than Life | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com