Wie niets vermoedend een LP opzet, doet dit op 33 RPM. Dat deed ik dan ook, nadat het prachtig totaalpakket was afgegeven. Ongelofelijk mooie muziek klonk in mijn kamer. Traag, maar betoverend. In het tweede nummer klonk de zang van Nico Verhoeven, hij heeft een eigen, maar apart stemgeluid en zangstijl, wel heel merkwaardig. Ik dacht, misschien een speciaal effect omdat het een murder ballade betreft, maar in het derde nummer bleef het zo en dat klopt niet. Feit is wel, dat de muziek betoverend mooi klonk op 33 toeren.
Gelukkig bleef dat zo op 45 RPM (en bleek de mannenstem uit het eerste nummer een vrouwenstem te zijn).
Met Eggs & Marrowbone presenteert The Bullfight een totaalconcept. Een kunstboek, een expositie, een plaat en een tournee. Een tour de force dat bewondering oproept, maar ook de waardering verdient voor de geboden kwaliteit. Die ligt namelijk bijzonder hoog.
Muzikaal, want daar gaat deze website over, valt er heel veel te genieten. De ingetogen wijze waarop The Bullfight musiceert, accentueert het onderwerp, murder ballads, soms op uiterst lichtvoetige wijze om vervolgens zeer duister toe te slaan. De jazzy arrangementen van oude nummers zijn omgeven door een weemoed naar een tijd die niemand van ons meer heeft meegemaakt: de jazzholen van de jaren 20 en 30. De eigen nummers stralen een tijdloosheid uit die het album nog jaren goed beluisterbaar zullen maken. Fijngevoelig, fijnbesnaard, zijn woorden die de muziek op Eggs & Marrowbone juist beschrijven. The Bullfight is een meester in beheersing en delicaatheid. Daar geeft de eigenwijze zangstem van Nico Verhoeven iets totaal eigens aan. Indrukwekkend mooi.
Deze bijdrage is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.