menu

Emily Jane White - Immanent Fire (2019)

mijn stem
3,68 (22)
22 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: Talitres

  1. Surrender (3:54)
  2. Drowned (2:33)
  3. Infernal (5:44)
  4. Washed Away (3:56)
  5. Metamorphosis (4:21)
  6. Dew (3:24)
  7. Shroud (4:04)
  8. Entity (2:47)
  9. Light (3:17)
  10. The Gates at the End (4:14)
totale tijdsduur: 38:14
zoeken in:
avatar van E-Clect-Eddy
3,5
Eerste single uit: op het eerste gehoord klinkt dit vergelijkbaar met het werk van haar collega op Chelsea Wolfe - Birth of Violence (2019)

Emily Jane White ~ Light - YouTube - audio

avatar van Sunderland
4,0
Een zangeres die ik al lange tijd koester. Geweldig mooie albums heeft zij uitgebracht en de dromerige folkmuziek past goed bij de tijd van het jaar. De eerste 2 singles gaan gelukkig in dezelfde mooie stijl verder als haar laatste album en ik ben dan ook blij haar in december voor het eerst te gaan zien.

Op 3 december start Emily Jane een uitgebreide tour in Nederland, daar waar zij na haar vorige album Nederland niet eens aandeed.
DEC 3 TUE The Cacaofabriek Helmond, Netherlands
DEC 4 WED Savelbergmuseum Heerlen, Netherlands
DEC 5 THU Le Botanique Bruxelles, Belgium
DEC 13 FRI Luxor Live Arnhem, Netherlands
DEC 14 SAT Tivoli Vredenburg Utrecht, Netherlands
DEC 15 SUN Patronaat Haarlem, Netherlands
DEC 16 MON Vera Groningen, Netherlands

bron

Ik heb Utrecht ingepland met het idee, dat als het zo goed is als dat ik verwacht, ik de avond erop naar Haarlem ga.

avatar van Lura
4,0
Met schaamrood op de wangen moet ik bekennen, dat ik voorheen nooit eerder een album van Emily Jane White heb beluisterd. En dat terwijl ik een groot consument van folkmuziek ben. Bij het zien van het Franse label Talitres op de achterzijde van de cd, wist ik meteen dat het een interessante release moest zijn.

Dat voorgevoel wel bij meerdere beluistering volledig bevestigd. Immanent Fire blijkt intussen al haar zesde album te zijn. Het album werd voorafgegaan door de singles Light en Washed Away. “Washed Away gaat over hoe digitale communicatie en de ontwikkeling van technologie ons leven meer en meer domineert, waardoor we steeds verder verwijderd raken van de natuurlijke wereld. Met dit nummer wil ik benadrukken dat de relatie tussen mens en natuur van niet te onderschatten waarde is. Ik heb het gevoel dat die verwijdering rechtstreeks verband houdt met de klimaatcrisis en de vernietiging van de planeet door de mensheid”, aldus White.

Net als iemand als Joanna Newsom is ze niet helemaal van deze planeet en creëert ze ook een volledig eigen muzikale wereld. Dat doet ze door middel van de inkleuring van haar liedjes door zowel elektronische als akoestische instrumenten. Denk aan orkestrale percussie, strijkers, zware gitaren, kerkorgels en koorstemmen.

Met haar fraaie, feeërieke alt brengt ze haar vaak melancholische liedjes. Liedjes die pijlsnel onder de huid van de luisteraar kruipen. Ondanks dat ik haar niet kende, heeft ze niet over belangstelling te klagen in Nederland. In december zal ze zes keer in Nederland en een keer in België optreden.

avatar van erwinz
4,0
Lura schreef:
Met schaamrood op de wangen moet ik bekennen, dat ik voorheen nooit eerder een album van Emily Jane White heb beluisterd. En dat terwijl ik een groot consument van folkmuziek ben. .


Ik denk dat je heer eerste albums nog meer kunt waarderen

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Emily Jane White - Immanent Fire - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Emily Jane White - Immanent Fire
Emily Jane White klonk de laatste jaren af en toe wel erg zweverig, maar vindt op Immanent Fire de balans tussen weidse en sprookjesachtige klanken en intieme songs die je raken

De eerste twee album van Emily Jane White trek ik nog vaak uit de kast, haar latere albums veel minder. Het werd me allemaal wat te zweverig, maar op haar nieuwe album heeft Emily Jane White de balans gelukkig hervonden. Immanent Fire verdrijft de laatste zonneschijn voorgoed en omarmt de herfst en de winter. Emily Jane White doet dit met zwaar aangezette en vaak sprookjesachtige klanken, waarin de strijkers vaak aan mogen zwellen. Het kleurt prachtig bij haar stem, die ik schaar onder de mooiere stemmen van het moment. Het levert een album op dat de donkere jaargetijden prachtig in zal kleuren.

Aan het eind van 2009 dook Victorian America van Emily Jane White op in een aantal jaarlijstjes. Toen ik zelf ging luisteren naar het tweede album van de Amerikaanse singer-songwriter was ik direct verkocht.

Emily Jane White betoverde met indringende foksongs en een mooi geluid, maar vooral met een geweldige stem, die ik destijds omschreef als een stem die de sensualiteit van Hope Sandoval lijkt te combineren met de warmte van Cat Power, de impact van Alela Diane en de passie van PJ Harvey.

Op de albums die volgden sloeg Emily Jane White nieuwe wegen in en werd haar geluid steeds wat zweveriger. Het deed me uiteindelijk zelfs wel wat aan Enya denken en dat was me net wat te zweverig.

Op het in 2016 verschenen They Moved In Shadow All Together was de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter gelukkig weer in balans en drie jaar later is er een nieuw album van Emily Jane White. Immanent Fire werd opgenomen in het zonnige Californië, maar laat zich beluisteren als de soundtrack van de herfst en de winter.

Hier en daar hoor je nog dat Emily Jane White ooit een bijna verstilde folkie was, maar op Immanent Fire zijn haar songs over het algemeen ingepakt in een vol en weids klankentapijt. Wanneer de zweverigheid het wint hoor ik nog steeds wat van Enya, maar omdat de muziek van Emily Jane White wel urgentie uitstraalt, is het een vergelijking die snel vervliegt.

Zeker wanneer Immanent Fire grossiert in donkere klanken en er een vleugje gothic opduikt in de muziek van Emily Jane White is het album niet eens zo heel ver verwijderd van het laatste album van de overigens eveneens vanuit Californië afkomstige Chelsea Wolfe, maar waar laatstgenoemde zo nu en dan de gruizige gitaren binnenboord haalt, kiest Emily Jane White toch vooral voor bijna klassiek aandoende arrangementen.

Immanent Fire is een donker album dat kleurt bij het jaargetijde, maar het is ook een album dat meer dan eens betovert met prachtige klanken, die met grote regelmaat worden ondersteund door piano en strijkers. Een instrumentatie als die op Immanent Fire is al snel overdadig, maar alle pracht op het nieuwe album van Emily Jane White is wat mij betreft functioneel. Je kunt heerlijk verdwalen in het sprookjesachtige klankentapijt op het album, maar je kunt je net zo makkelijk verbazen over de knappe wijze waarop elektronica en organische instrumenten samenvloeien.

In muzikaal opzicht is het allemaal prachtig, maar het sterkste wapen van Emily Jane White blijft haar stem. Ook op Immanent Fire zijn de vocalen weer loepzuiver en blijkt de Amerikaanse singer-songwriter bovendien van vele markten thuis. Soms hoor je de intieme folky, soms de Scandinavische ijsprinses, dan weer de bezwerende gothic of de benevelende new age priesteres.

Immanent Fire van Emily Jane White is een album waarop je steeds weer nieuwe dingen hoort en het is bovendien een album dat je steeds dieper het bijzondere muzikale winterlandschap van Emily Jane White in sleept. Na het briljante Victorian America had ik zo nu en dan enige twijfel over de muzikale koers van de Californische singer-songwriter, maar het wonderschone Immanent Fire neemt gelukkig weer alle twijfels weg. Erwin Zijleman

avatar van O.B.B.
4,0
Ik ken Emily Jane White voornamelijk van een drietal tracks van Victorian American (eerste album) die ik in een playlist heb staan. Voorlaatste album destijds ook wel een aantal draaibeurten gegeven maar wist me toch niet te pakken. Dat is met Immanent Fire wel anders. Album is voorzien van een ietwat duister en melancholisch sfeertje dat paradoxaal genoeg totaal niet zwaar aanvoelt maar aangenaam als een warme deken om je heen slaat (ik heb dat ook bij The Black Heart Procession).

Bij eerste beluistering vond ik het allemaal nog niet heel bijzonder, maar na een aantal draaibeurten was ik om. Heerlijk album. Echte uitschieters staan er niet op, maar kwaliteit is consistent hoog met in ieder nummer weer andere mooie details. Juist hierdoor, en de niet te lange speelduur, draait dit vooral lekker weg als album in z'n geheel tijdens dit donkere en gure jaargetijde. Mooier als Erwinz kan ik het allemaal niet beschrijven, maar kan me d'r wel volledig bij aansluiten. Inmiddels met een halfje doorgestegen naar 4****.

Ben van zins één van de aankomende concerten te bezoeken. Ik ben benieuwd of Emily Jane dit sfeertje ook naar het podium weet te vertalen. Als kers op de taart Queen of the Meadow als voorprogramma. Een persoonlijke favoriet. Dat alleen al zou voor mij voldoende aanleiding zijn voor een bezoek.

avatar van deric raven
4,0
Zo rond eind september komen de herfstplaten in zicht. Gure, kille licht melancholische sfeerschilderijen die aansluiting zoeken bij de bontgekleurde vallende blaadjes. Veel geel, en nog meer bruin. Vaak zijn deze albums al eerder in een ander seizoen opgenomen. De toevlucht voor dit proces wordt gezocht in gebieden waarbij het door het kille, koude klimaat het hele jaar door herfst is. Het regenachtige Seattle is zo’n voorbeeld. Het vormt met zijn deprimerende grauwe wisselvallige weersomstandigheden een perfecte inspiratiebron. Het tegenovergestelde van het in Californië liggende Emeryville, een kustgebied, waar vrijwel altijd de felle zon zich laat zien.

Emily Jane White werkt echter in die omgeving twee jaar lang aan wat ze tot Immanent Fire gedoopt heeft. Het spirituele eeuwige vuur, maar ook de terugkomende dreiging vanwege de allesvernietigende bosbranden in haar woonomgeving. Door bij de vorm voor het gotische monnikenlettertype te kiezen en er donkere elementen aan toe te voegen, roept de hoes iets duisters op. Een bewuste keuze, welke direct al opvalt bij openingstrack Surrender.

Eigenlijk staat het niet eens zover af van het indie folk geluid waar ze in 2007 op Dark Undercoat haar publiek kennis mee laat maken. Het dromerige imago heeft ze op het Twin Peaks achtige Blood/Lines al lang definitief achter zich gelaten, al blijft het wat sprookjesachtigs hebben. Op vocaal gebied is het geen sterk resultaat. Haar stemvastigheid laat regelmatig te wensen over. Het excuus dat de plaat om deze benadering vraagt wil hier niet overtuigen. Met Immanent Fire heeft ze die stabiliteit hervonden. De oneffenheden die er op eerder werk nog pijnlijk in de voordracht terug te horen waren, zijn nu niet meer aanwezig.

Surrender is een storm in stilte, bereid om in rust af te wachten, voordat het natuurverschijnsel toeslaat. Emily Jane White heeft een heerlijke donkere galm over haar stem, welke getemd wordt door gespierd houthakkers slagwerk. Gewapend met haar zessnarige vriend ondermijnd de singer-songwriter haar overtuigende kracht. Op Immanent Fire wisselen vluchtig gespeelde strijkers het explosieve luide gitaarspel af. Met deze dynamiek als sterke basis krijgt de zangeres de ruimte om haar te ontplooien door de veelzeggende vrouwelijkheid die ze uitstraalt. Een Moeder Aarde die zich oprecht zorgen maakt over het voortbestaan van de blauwe planeet, welke zich steeds meer in gevaarlijk brandbaar rood en vernietigende asgrijze tinten onthuld.

De angst voor een dreigende Apocalyps en de definitieve overgave hieraan komt thematisch sterk naar voren. Het griezelige beeld dat het oproept vind zijn schepping in dit gegeven. Want eigenlijk zingt Emily Jane White juist hoopvol en liefelijk. Dat spirituele hoor je terug in de New Age van Drowned. De mens is verantwoordelijk voor dit verdorven toekomstperspectief. Ze is niet meer dan een spreekbuis die zich tekstueel inzet voor een beter leefbaar milieu, de confrontatie heeft de maatschappij zelf bewerkstelligt. Het is een noodzaak geweest om Immanent Fire te maken.

Emily Jane White - Immanent Fire | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

4,0
Deze plaat op mooi vinyl kunnen bemachtigen.
Het is wel wat anders dan de eerste plaat van haar: Dark Undercoat, een prachtig folk album, een klassieker voor mij die ik nog veel draai.
Emily Jane heeft intussen het klassieke folk pad verlaten en dit album was wel wat wennen voor mij. Iets meer Mazzy Star mijns inziens, maar dat is natuurlijk best wel een compliment. Als je de hoes bekijkt en zeker het gebruikte lettertype zou je denken met een of andere hardrock of metalgroep te maken hebt, maar dat is het allemaal niet. Toch staat er op de hoes (ingelegde sticker) een bepaalde overeenkomst met Chelsea Wolfe en zo begrijp ik is dat een singer songwriter die folk combineert met gothic rock en metal.
'Shindig! Magazine' heeft een term voor deze plaat van Emile Jane gevonden : uiterst sombere gotische muziek' . Emily Jane maakt zich inderdaad zorgen over veel wat er aan de hand is in de wereld. Teksten hebben wel wat een new age achtige achtergrond, instrumentaal is het bijzonder verfijnd. Op een mooi klanktapijt klinkt de stem van Emily Jane mooi zuiver. Een mooie plaat, misschien wel wat in de schaduw van Dark Undercoat, maar door het eigen karakter kan dat prima.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:34 uur

geplaatst: vandaag om 07:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.