In mijn oren is New Age Norms 1 gewoon een lekker album, waar niet heel veel mis mee is. Met de Cold War Kids van de jaren 00 had ik vrijwel niets, dus neem ik die bagage niet mee. Ik zie het maar als een geval van Bowie die ineens met 'Fame' aan komt zetten en The Stones met 'Miss You'. Dat was even slikken, maar daarna was het een kwestie van meegroeien met de muzikanten.
Cold War Kids brengt hier een aantal genres, waaronder "dikke disco". Daar is weinig mis mee. Op mijn favoriete nummer van het album 'Fine Fine Fine' is dat zeker het geval. Wel moet ik zeggen dat als ik het nummer kritisch beluister en niet voor de lol ga, er wel wat op aan te merken valt. Echt vloeiend is het niet tussen de verschillende stukken en Cold War Kids benadert het The Scissor Sisters camp gehalte wel heel dicht. Misschien vind ik het nummer wel leuk juist doordat The Scissor Sisters toen deze muziek speelden, waardoor het nu normaal is om het te horen. Iets wat de tijd met vrijwel alle muziek doet. Het klinkt bekend en triggert daarom al een respons in de hersenen.
De variatie van deze plaat is voor mij het boeiende er aan. Cold War Kids laat een aantal kanten van zichzelf zien en doet dat prima. Het ene nummer overtuigt mij meer dan het ander, maar een zeperd zit er niet tussen. Kortom, geen hoogvlieger, maar zeker meer dan voldoende om uit te kijken naar deel 2 en dan zien we wel verder.
Dit is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.