Het is natuurlijk prachtig als je als band zijnde een droomstart maakt, al blijft het je wel in het vervolg van de carrière achtervolgen. Half Moon Run wordt al direct overrompeld door het succes van hun kwetsbare debuutplaat Dark Eyes. De poging om van de single Full Circle ook in Nederland een hit te maken mislukte genadeloos. Het enthousiasme van de 3FM diskjockeys kon niet helemaal overgebracht worden op het publiek. Ondanks de status van Megahit wilde het maar niet opgepakt worden, en flopte deze gigantisch.
De Canadezen uit Montreal besluiten om de folk basis steeds meer los te laten, wat resulteerde in Sun Leads Me On. Een middelmatige plaat waarbij er ruimte is voor mainstream Beatlesque nummers. Groots van opbouw, maar met stukken minder overtuigingskracht. Het avontuur dat deze vriendengroep aanging heeft zich gesetteld rondom het vertrouwde kampvuur. Veiligheid en balans zijn de kernwoorden, ondanks dat er muzikaal gezien geen slechte songs op te vinden zijn. Dit was het beste meetbaar in de verkoopcijfers, want daaruit blijkt dat die niet ondergeschikt waren aan het debuut.
Nu is de brandende vraag welke richting ze op durven te gaan. De verwachtingen van het platen aanschaffende publiek zijn hoog gespannen en die willen meer van hetzelfde. Om creatieve armoede tegen te gaan zou het echter een forse stap vooruit zijn om te kiezen voor langdurige houdbaarheid. Een wenteling die meer aansluit bij de gevoeligheid die ze weten op te roepen met het debuut. Gerustgesteld kan ik al snel concluderen dat het weer een stuk kleiner van opzet is, al blijft de drang naar mondiale erkenning duidelijk aanwezig.
Wie hoopt op de folk sound van weleer zal teleurgesteld zijn. Zo af en toe weerklinkt op de achtergrond nog een verdwaald traditioneel instrument door. Met de samenzang van Yani’s Song willen ze nog wel het dromerige van The Beatles of de Australische Finn broertjes opzoeken, maar verder heeft A Blemish in the Great Light genoeg eigens te bieden. Die gedurfdheid is echter vooral bij de latere tracks terug te vinden.
Voordat er massaal afgehaakt wordt bij de commerciële knieval van de eerste nummers moet er gewacht worden tot het geweldige Razorblade, waarbij alles op zijn plek valt. Bijna sprookjesachtig wordt er een denkbeeldige wereld opgeroepen waarin alles in elkaar past. De eerste minuten zijn nog niet zo bijzonder, het verschil wordt gemaakt in de akoestische afronding met zware drumpartijen en de verandering in zangstijl. Waarna het vervolgens overgaat tot een zwaar hard geluid met allerlei toevoegingen en laagtes.
Die componerende meerwaarde hoor je vervolgens terug in het hemelse piano inleidende Undercurrents, wat de aankondigende rol vervuld voor het meer down to earth Jello on My Mind en de retro wavesynth in het donkere met lichte new age invloeden gevoede New Thruth. Niet dat het verder slecht is, integendeel, het klinkt allemaal wonderschoon. Zo wordt er gestoeid met heldere postpunk timbres in de gitaarakkoorden van Favourite Boy en de bas in Then Again welke een onheilspellende twist aankondigt.
Er staat een goed op elkaar ingespeelde band, wat misschien nog wel het treffendste hoorbaar is in de harmonieuze vocalen. Alle vier de kernleden bezitten zoveel muzikale kennis en ervaring, waardoor er geen selectie bestaat in de van de instrumenten en zangstukken. De rollen in Half Moon Run zijn zo verdeeld dat iedere bijdrage van even groot belang is. Ze revengeren zich absoluut ten opzichte van Sun Leads Me On, en bewijzen dat ze een mooie toekomst gegund wordt door aan alle verwachtingen te voldoen.
Half Moon Run - A Blemish in the Great Light | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com