Cody Jinks - The Wanting (2019)

The Wanting weet me na één luisterbeurt meer te raken dan After the Fire. Beide kunnen voorlopig nog niet tippen aan Lifers, maar dat is dan ook één van de drie beste albums van 2018.

Daar is ie dan, een week na After The Fire. Wat een verwennerij, twee albums van Cody Jinks in 1 week tijd.
Ook deze staat weer als een huis. Voorlopige hoogtepunten Same Kind Of Crazy As Me, Which One I Feed en It Don't Rain In California.
We gaan hem weer veel beluisteren de komende tijd, en sinds vanmorgen al enkele keren gehoord en bevalt me weer meer dan prima!

Ik had dit niet verwacht, maar The Wanting overtreft After the Fire. Misschien zelfs Adobe Sessions. De tijd zal het leren.
Maar wat is dit ongelofelijk goed zeg. Wounded Mind, Neve Alone Always Lonely, Where Even Angels Fear to Fly en The Raven and the Dove behoren voor mij tot voorlopige hoogtepunten. Met deze twee albums kan ik wat betreft Cody Jinks weer even vooruit.

Over After the fire was ik al behoorlijk enthousiast maar,inderdaad het een week later verschenen the Wanting gaat daar nog overheen.Dat betekent dit jaar twee voltreffers voor Country zanger Cody Jinks en dat terwijl hij vorig jaar ook al met Lifers een klein meesterwerkje afleverde.
De uit Haltom city (voorstad Forth Worth) afkomstige Texaan is inmiddels al ruim tien jaar actief in de Outlaw country stijl (voorheen Trashmetal) en met het album I'm not the devil (2016) kwam uiteindelijk ook het succes en behoort hij ondertussen ook tot mijn favoriete zangers in het genre.
En gezien de kwaliteit van the Wanting zal dat voorlopig ook wel zo blijven.De plaat is enorm consistent wat betreft de songs,heeft een prima productie en met zijn teksten gaat de,weer erg sterk zingende Cody Jinks dieper dan ooit tevoren het persoonlijke gevoelsleven in,al dan niet autobiografisch.
Een ander positief kenmerk van the Wanting is dat hoewel het album eigenlijk een vrij conservatieve sound heeft het allemaal toch erg eigentijds klinkt.
Door de gelijkwaardigheid van de tracks is het bijna ondoenlijk uitschieters te noemen maar,voornamelijk op basis van hun teksten ga ik voorlopig voor Never Alone Always Lonely,A Bite of Something Sweet en Same Kind of Crazy as Me.
Fenomenaal album en zover ik het nu kan overzien mijn plaat van 2019.

Goede tijden slechte tijden. Iedereen heeft ze. Jinks verwoorde het al perfect op eerdere platen zoals 30, Adobe Sessions en I'm Not the Devil en doet er met The Wanting nog een schepje bovenop.
"I'd cry and yell leave me the hell alone, and I hate it that I have to try to be cool all the time" op juweeltje Wounded Mind en op het fraaie Never Alone, Always Lonely "And I take the long way around every time, as fast as I can through the comfort of night and it’s a fight". Zomaar een greep uit de teksten die Jinks ons toereikt en zijn één van de vele hoogtepunten op dit album.

Voor mij is Jinks één van de meeste beluisterde artiesten van de afgelopen jaren. Het is de authenticiteit die het hem doet denk ik. Jinks is alles behalve onecht en alles wat hij zingt komt recht uit zijn hart. Gepaard met een prachtige stem levert hij constant hoge kwaliteit platen af. Dat is deze The Wanting dan ook. Eerder vroeg ik mij af of The Wanting Adobe Sessions kon overtreffen. Wat mij betreft is dat gebeurd. Ik weet het, het is nog zo kort na de release van The Wanting, maar ik haal zoveel voldoening uit de nummers die Jinks hier voorschotelt. Er zit zoveel diversiteit in deze plaat en elke draaibeurt is een feest.

Moeilijk om key tracks aan te vinken, maar voor nu:
Wounded Mind, Never Alone Always Lonely, Where Even Angels Fear to Fly, The Wanting, Whiskey, It Don't Rain in California, Which One I Feed

Whiskey staat in de Rotatielijst Spotify lijst. Man, man, man, wat een cliché. Ik wens jullie er veel plezier mee verder.

Ik las enkele enthousiaste recensies over dit album. Ik 'prikte' even door enkele nummers en dacht dat dit wel eens iets voor me zou zijn. Album gekocht en eerste nummer opgezet: en ja hoor, voor dit soort songs kunnen ze me wakker maken!

Maar dan hoor ik dan ineens een vreselijke yo-yo-yo-yell, zo een die groepen als Coldplay en Kensington (en daarna heel veel andere bands) in zowat iedere song op terugvallen, want dat zingt iedereen bij concerten zo mooi mee. Men mag dat mooi vinden, maar ik gruw ervan.

Gelukkig laat Cody het bij een enkele yell in het eerste nummer. Maar bij alle andere nummers wordt mijn eerste indruk bevestigd: geweldig hoog niveau van de songs, geweldige gedreven stem. Inderdaad een scheut van de Outlaw-country, maar toch eigentijds. Zelf moest ik regelmatig denken aan het fantastische oeuvre van Steve Earle.

Ik heb de hele week dit album opstaan en ga nu ook eens wat beter naar de andere albums luisteren.

Hij weet mij weer te betoveren met zijn diep doorleefde teksten en zang. Dit is zo authentiek en weet mij heel diep te raken. De muzikale omlijsting is wederom geniaal.