Deze plaat heb ik heel lang geleden op vinyl gekocht (Fat Possum 80371-1). Ik weet niet eens of ik destijds al een platenspeler had, maar ik vond dat toen cool, of zo? Net zo cool als de oude platen van The Black Keys, nog met die amateuristische rauwheid die ik, hoewel ik ze hun rocksterrenstatus van harte gun, een beetje mis op hun latere platen.
De lp stelde me destijds wat teleur: ik vond het geluid maar dof. Was dit nou dat vermaarde vinylgeluid waar oudere muziekliefhebbers zo opgewonden van werden? Jarenlang niet gedraaid, en toen ik hem net weer opzette, in het kader van een opschoning van de lp-kast, verwachtte ik dat deze op de 'wegdoen'-stapel zou belanden.
Dat gaat toch niet gebeuren. Met een paar jaar luisterervaring meer, vermoed ik dat dofheid komt door de DIY-opnametechniek die werd gebruikt. Hoort ook wel bij de charme van de plaat, denk ik nu, en met dat in gedachten is de geluidsmix eigenlijk uitstekend: stoere, krachtige riffs, beukende, droge drums en de zinderende bluesjank van Dan Auerbach, alles in zijn puurste vorm.
Ik gooi de waardering voor de plaat op zich wel een half puntje omlaag, naar 3,5*. The Black Keys stonden, althans in deze fase van hun loopbaan, wel héél erg steeds op hetzelfde standje, waardoor zeker op de b-kant het 'meh'-gevoel een beetje toeslaat. Maar de lp blijkt eigenlijk bijzonder aangenaam op een regenachtige zaterdagmorgen, en wordt hierbij verplaatst naar de categorie 'te bewaren.'