Supergrass - The Strange Ones, 1994-2008 (2020)

Ze zijn weer bij elkaar en zijn alweer aan het optreden, en dus moest er een nieuwe verzamelaar komen, met de laatste hit al eerste nummer en de eerste hit als laatste nummer. Niks nieuws verder.

Er komt echter ook een boxset aan met alle studio albums er in, plus live tracks, B-kantjes en onuitgebracht spul.

De boxset bevat alle albums op picturedisc. Zonde om daar je geld aan te spenderen dus helaas, want picturediscs klinken over het algemeen niet best. Deze compilatie is een mooie dwarsdoorsnede van carrière tot op heden.

Ik ga hier nooit helemaal naar luisteren. Op Spotify heb ik de compilatie opgezet die aftelt van 2008 naar 1994 (en zelfs die niet helemaal afgeluisterd). Wat me direct opviel, is dat de nieuwste nummers mij ook direct bevallen. Toen waren 'Road To Rouen' en 'Diamond Ho Ha' voor mijn gevoel toch wat aan muzikale bloedarmoede onderhevig, al gold dat voor de eerstgenoemde veel sterker.

Supergrass was toen mijn favoriete Britpop band na Oasis. Altijd een soort van vrolijk en opgewekt en vol energie. Een aanstekelijke jeugdigheid die van de platen afspatte. Ik heb alle platen en een stapeltje cd singles met b-kantjes. Dus ja, ik zal niet alles hebben, maar laten we eerlijk zijn, Supergrass is The Rolling Stones, laat staan The Beatles niet. Ik hoef alles ook niet te hebben.

Voor mij was 'Pumping On Your Stereo' in 1999 het nummer dat mij echt fan maakte. 'Supergrass' de eerste cd die mij volledig overtuigde en de opmaat naar 'Life On Other Planets'. Dat is echt mijn favoriet van de band. Inmiddels is het Supergrass leven op de radio teruggebracht tot één nummer lijkt het: 'Alright'. Een lekker nummer, dat zeker. Er is zoveel meer, maar ook een gevolg van het feit dat de band hier nooit echt is doorgebroken, zoals dat eigenlijk geldt voor alle Britpop bands. In die zin is de Britpop in Nederland niet te vergelijken met de jaren 60 British invasion. Het deed Nederland relatief heel weinig.

Toch ben ik blij met de hernieuwde kennismaking, want ik had de platen al jaren niet meer uit de kast getrokken. Daar is nu wel weer eens een aanleiding voor.

Het blijkt een slecht moment voor de heren om weer bij elkaar te komen. Ik zie op dit moment niet één zomerfestival doorgaan. Er zijn voor midden juni al bijeenkomsten afgelast in mijn werksfeer. Dat zal cultureel, helaas, niet anders zijn.

Sterkte allemaal in deze ongewone tijden.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.