Emperor - Anthems to the Welkin at Dusk (1997)

Het magnus opus van de black-metal

Emperor stond al bekend om het verleggen van de lat, maar hiermee was de top wel bereikt. Zelfs emperor zelf heeft dit niveau nooit meer behaald.

Een meesterwerk in de metal.

Een heerschend album binnen de Melodische Black Metal, inderdaad. Hoewel het toch wel een voortborduring is op In the Nightside Eclipse.

Na dit album is Emperor vervallen tot een technisch masturbatiebandje van frontman Ihsahn; derhalve heeft heeft het verdere werk weinig meer met Black Metal van doen en is Emperor uitgegroeid tot een van de meest overschatte bands allertijden.

In the Nightside Eclipse en Anthems to the Welkin at Dusk staan echter nog als een huis!

Inderdaad éen van de beste black-metal platen ooit! Hoogtepunt in de carriere van Emperor, met uiteraard in the nightside eclipse op een goeie tweede plaats. Deze krijgt van mij 5*

Dit is een van die platen die voor mij een groot deel van alle ander black metal platen overbodig maakt. (Zeker omdat ik tegenwoordig steeds minder black metal luister)
Dit is een van de black metal platen die nog geregeld uit de kast trek. Absoluut een van de beste blackmetal platen allertijden.

Dit is zeker 1 van de best blackmetal cd's ooit. Elke keer als ik dit luister voel ik gewoon de donkere bossen in Noorwegen (ook al ben ik er nooit geweest). Kippenvel cd en vind deze net ietsje beter dan de vorige.

Werkelijk een fantastisch album, duurde wel eventjes voordat ik er echt in kom komen, maar na zeker zo'n 25 luisterbeurten zit deze helemaal in mijn systeem. Ik durt nu bijna zo ver te gaan en Emperor uit te roepen tot de beste black metal band ooit. Hoewel Ulver (1e 3 albums), deathspell omega, burzum en Immortal ook zeker recht hebben op die titel.

Heel erg goed album.. het heeft ook eigenlijk alles. Het dreunt keihard door je speakers, het heeft prachtige melodische stukken en een prima zang.

Ik vind deze totaal anders dan In The Nightside Eclipse. Ook iets beter. Een meesterwerk zoals er weinig zijn. 5*

Gaaf album zeg. Een jaar geleden vond ik het nog matig, maar sinds kort ben ik om. Volume vol en laat de Noorse hooggebergten je kamer binnenstromen.

Beste album van Emperor m.u.v. hun laatste die is net iets beter qua techniek.

Met de tweede full length liet Emperor de archetypische Scandinavische black metal ineens ver achter zich. De horizon werd verbreed, waardoor de muziek ineens veel meer diepgang kreeg zonder ook maar iets van de oorspronkelijke kwaadaardigheid in te leveren.
Na een zeer onheilspellend intro barst de plaat definitief los met het overrompelende Ye Entrancemiprium. Door de knekelige productie lijkt het in eerste instantie allemaal wat chaotisch, maar gaandeweg vallen de kwartjes. De inbreng van Trym Torson, die in plaats van de gedetineerde Faust mocht komen trommelen, is werkelijk furieus. De gitaarmelodieën en keyboardmelodieën lijken een compleet eigen leven te leiden. De toon voor het album is gezet.
Het hoge niveau blijft het hele album gehandhaafd. Stukken als Thus Spake The Nightspirit, het woeste The Loss And Curse Of Reverence of het epische The Wanderer, zijn allemaal even betoverend. Ihsahn bedient zich ook van sporadische cleane vocalen die meestal niet helemaal voorin de mix komen te staan. Het klinkt dan alsof hij vanaf een gletsjer in een sneeuwstorm ons aan het toezingen is.
Het draagt allemaal bij aan de hallicunerende sfeer die Emperor oproept met dit album.
Emperor heeft nog nooit een zwak album uitgebracht imo. Maar Anthems To The Welkin At Dusk steekt overal mijlenver bovenuit.

Dit is het beste album dat ik heb. De muur van geluid is zo indrukwekkend. Alles klopt aan dit album!

Dit album staat nu toch al een hele tijd bovenaan in mijn top 10, maar buiten het weinig zinnige bericht hierboven heb ik er geen woord aan vuil gemaakt. Daarom nu tijd voor een recensie
Eerst het slechte nieuws. Twee van de drie bonustracks zijn niet om aan te horen: Opus A Satana is een op zich mooie doch zeer slecht uitgevoerde orkestversie (lees: goedkope synthesizerversie) van het nummer Inno A Satana van het eerste album en die live-versie van The Loss & Curse of Reverence had al helemaal niet gehoeven.
In Longing Spirit is dan wel weer leuk, maar dit nummer is dermate anders dan de rest van het album (het had misschien niet misstaan op In The Nightside Eclipse) dat het toch ietwat out of place is.
Tot zover het slechte nieuws. Het goede nieuws is dat dit album (zonder de bonusrommel dan) makkelijk één van de mooiste blackmetalalbums tot nu toe is. Van begin tot eind is het één onverbiddelijke muzikale rollercoaster die je meeneemt, je rondslingert en emotioneel centrifugeert tot je bij de fade out van The Wanderer weer op aarde terechtkomt.

Het album begint al meteen goed met het briljante Alsvartr (The Oath). Prachtig sfeervol intro dat langzaam en subtiel opbouwt van mysterieuze, duistere gitaren tot een pompeus, haast over-the-top marsachtig deuntje. Het nummer loopt over in de ineens snoeiharde beginriff van Ye Entrancemperium, die geschreven is door Mayhem-gitarist Euronymous en ergens op een vage bootleg te vinden is, maar die hier veel beter op zijn plaats is. De riff wordt in gewijzigde vorm overgenomen door de synthesizers, drummer Trym geeft acte de présence met een blastbeat van hier tot Tokyo, Ihsahn schreeuwt zijn longen eruit met een tekst waar godbetert nog over nagedacht is ook (iets dat je niet direct verwacht bij een blackmetalband uit Noorwegen). Nadat we minutenlang in duizelingwekkend tempo door snoeiharde riffs, prachtige cleane vocals, epische synthesizers en nog meer moois zijn gesmeten komt uiteindelijk de hoofdriff weer terug, nu met een andere synthesizersound, waardoor de impact alleen maar groter is. Briljant nummer
Hierna het iets mindere (maar nog steeds geniale) Thus Spake The Nightspirit, dat met een middeleeuws aandoende hoornsynthesizer opent en zich vervolgens woest een weg baant door je trommelvliezen, alvorens in fiere driekwartsmaat te eindigen. Ook hier weer razendsnel drumwerk en perfect gedoseerde synthesizers.
Gelukkig wordt dit misbaksel (niet dus, hoewel het minste nummer van het album) opgevolgd door Ensorcelled By Khaos, dat met een verdacht conventionele riff opent, die echter wordt afgelost door een lekker fragmentje symfonische black metal. Een en ander ontaardt in een strijkermelodie, die vervolgens heerlijk openbreekt tot eerst een prachtig langzaam stuk met een fluitachtige synthesizer en vervolgens tot een briljante pianomelodie. Deze twee melodieën worden vervolgens zo lang herhaald dat het boeltje onder alle andere omstandigheden gruwelijk saai zou worden (hier niet, daar is het Emperor voor). Na het beste drumwerk aller tijden (die hi-hat ), keert de hoofdriff haast als een soort pesterige anticlimax weer terug. Wederom een fenomenaal nummer.
Dan wordt de kontschoppende, snoeiharde beginriff van The Loss and Curse of Reverence ingezet, en na een geinige fill van Trym vervolgens misschien wel de geniaalste riff ooit, die op meesterlijke wijze gebruik maakt van een vreemd akkoord (CmM7), een net zo vreemde overmatige kwartsprong, plagerig weggemixte keyboards en die heerlijke hoge gitaarnootjes. Deze riff blijft minstens twee weken na eerste beluistering in je hoofd zitten. Een lange, verhalende passage volgt die na een korte rustpauze uitloopt in een briljante, gematigd bombastische synthmelodie die de overtreffende trap van "episch" herdefiniëert. De meest ongeïnspireerde bridge ooit (heerlijk) leidt uiteindelijk tot de indrukwekkende reprise van die riff uit het begin, die voor de sfeer eindigt in een twee keer zo langzame variatie op die riff.
Een grillige, ingewikkelde gitaarmelodie leidt The Acclamation of Bonds in, en tegelijk met een ijzingwekkende scream van Ihsahn horen we een riff die van zoveel losse elementen aan elkaar hangt dat je je afvraagt hoe het in godsnaam mogelijk is dat de boel niet uit elkaar valt, maar het blijkt perfect te passen. Nadat Ihsahn zijn eerste tekst heeft uitgespuugd een statige doch emotionele strijkermelodie, spastisch getsjilp van gitaren en een spookhuisachtige maar niet griezelige synthesizer, een combinatie die uitstekend uitpakt. Hierna eenzelfde soort razendsnelle bridge als in The Loss and Curse of Reverence, de reprise laat echter nog even op zich wachten; eerst worden we in het voorbijgaan nog getrakteerd op het zoveelste mooie symfonische gedeelte, een aangename verrassing, om het zachtjes uit te drukken. Hierna dan toch echt de reprise van de fragmentarische riff uit het begin, maar met subtiel gemutileerde drums, een goede vondst die het einde nét dat beetje extra's meegeeft.
Halsoverkop duiken we uiteindelijk met weer een razendsnelle riff With Strength I Burn in. Dit nummer kan het best als één geheel samen met de tekst geconsumeerd worden, aangezien de muziek het verhaal van de tekst meevertelt en tekst en muziek hier perfect op elkaar aansluiten. Na het snelle begin wordt de boel ineens in een statige en tegelijk tragische 6/8-maat gegooid; tel daar een dosis mooie meerstemmige clean zang en een aantal geweldige akkoordenschema's bij op en de uitkomst is een emotionele passage zonder weerga. Eén van de mooiste muzikale momenten ooit is voor mij nog steeds het moment dat Ihsahn "Slaves are those of this world, given freedom to lay chains upon the Master" zingt, waarna die andere heerlijke melodie ertegenaan wordt gegooid. Onaards mooi Daarna komt het nummer tot rust met een episode waar de symbiose tussen muziek en tekst in dit nummer het best tot uiting komt (niet slechts door de geluidseffecten): de schepen komen van ver over de zee uit de mist naar het land gezeild, mysterieuze pad synths, veelbelovende hoorns, de hoofdpersoon mag aan boord, hoopvolle hoornmelodie, de schepen varen weg, één laatste motief van de hoorns voor het gitaargeweld weer wordt ingezet. Na de terugkeer van de 6/8-riffs van voor deze passage een lange coda van synthesizerpracht en verrukkelijke gitaarsolo's. Onwerkelijk nummer.
Het laatste pareltje is The Wanderer, een fier outro dat bewijst dat Samoth ook in zijn eentje prima muziek kan schrijven (na dit album zou hij steeds meer naar de achtergrond verdwijnen, tot hij op het laatste album slechts schlemielige credits voor "additional guitars" kreeg). Prachtige melodie met variaties en enkele goedgemikte modulaties, die ervoor zorgt dat we op een plezierige manier het album uitgejonast worden.

Ik heb nu zo'n beetje alle synoniemen voor "heel goed" minstens 20 keer gebruikt, hier zeg ik het dan toch nog maar een keer recht voor z'n raap: dit album is geniaal. Geniaal ja. Een tijdloze klassieker, die ver uitstijgt boven de meeste andere black metal (het debuutalbum van Ulver komt in de buurt) en die de ultieme bevestiging is van het muzikale kunnen van Ihsahn en kornuiten en, wat algemener, van de mensheid in zijn geheel. Elke blackmetalliefhebber die niet schrikt van alles wat op synthesizers of melodieën lijkt en die dit gek genoeg nog niet heeft gehoord zou dit album onmiddelijk moeten luisteren. Een absolute aanrader voor iedereen die van de wat hardere gitaarmuziek houdt, en voor mij nog steeds een onovertroffen album.
5.0*, dat moge duidelijk zijn

Opus A Satana en In Longing Spirit stonden oorspronkelijk op de Reverence mini LP.

Ik heb Anthems altijd even sterk gevonden als Nightside Eclipse. Alleen al het intro bewijst dat. Een nummer als Ye Entrancemperium klinkt zo origineel, echt iets wat ik met Emperor associeer. De band heeft slechts vier albums op de markt gebracht, maar die vier blinken echt allemaal uit. En ze hebben iets typerends wat Emperor onderscheid van niet alleen andere Black Metal artiesten, maar van andere metal artiesten in het algemeen. Die ziekelijkheid wordt nog versterkt op de latere platen, maar daarmee wordt hier begonnen.

Sterke plaat van Emperor. Van bandlid Ihsahn ken ik het album 'After', en dat vind ik nog net iets beter dan deze plaat, maar 'Anthems to the Welkin at Dusk' heeft een status als klassieker in het genre, en ik sluit me daar bij aan. Black metal zoals black metal moet zijn; furieus, donker en zwaar op de maag liggend.

Mijn god wat een teleurstelling.

Afgaand op de positieve reacties hier in huis gehaald. Na het horen van de tweede track wist ik dat het een hele lange luisterbeurt zou worden.

De cleane vocalen en de 'varkensschreeuwen' zijn nog niet eens het ergste wat het album te bieden heeft. De productie is te in elkaar gedrukt zodat het schijnbare technisch vernuft van de muzikanten nauwelijks hoorbaar is en elke vorm van intensiteit uitgesloten is bij mij. Deze verdwijnt in de kast, helaas.

De productie is niet best mee. Maar dat geeft het nu juist die magische sfeer. Als het gaat om de technieken enzo raad ik toch aan het vaker te beluisteren en het ook te plaatsen in het tijdscharnier. Maar goed, ik ben van een andere generatie denk ik.

Maak je maar geen zorgen, ik ben inmiddels volledig omgeslagen.

Bij het samenstellen van mijn metal top 15 (en de bijbehorende research op MuMe) kwam ik nog wat andere metal-albums tegen, cd's die bij anderen hoog scoren. Zo ook deze.

Wat een overheerlijke bak herrie zeg! Kan wel horen waarom jullie zo lyrisch zijn. Ik kende Emperor alleen van naam, maar dit is fantastisch. Ik mag Dimmu Borgir wel, maar dit is beter, gemener en harder. Alles klopt gewoon. En dat de productie niet voldoet aan hedendaagse maatstaven... Gelukkig, zou ik bijna zeggen.

Goed album inderdaad, hoewel niet helemaal mijn 'ding' , maar dat staat daar los van.

Ik heb dit album ook in mijn top 15 gezet. De sfeer is subliem, de instrumenten worden zeer kundig bespeeld, en het niveau is op ieder nummer ver boven het gemiddelde in dit genre, toen en nu nog steeds.
Voor sommigen zal het nostalgisch zijn, maar dit album heeft dat niet nodig. Ik ontdekte het in 2009 nadat ik ontzettend verwend was met vele albums aan minstens zo technische metal en tot in de puntjes geperfectioneerde moderne metalproducties, maar qua sfeer en songwriting had ik zoiets nog maar amper gehoord. En nog steeds kan naar mijn mening slechts ommenabij een tiental metalalbums zich hieraan meten.

Deze komt binnenkort among other things in een leuk boxsetje van 24 LP's. Bijkans elke scheet die Emperor liet zal hier te vinden zijn. Het leuke is dat de reguliere studioplaten in hun originele gedaanten erin terug te vinden zullen zijn. Alle bonusmeuk komt op een aparte 3LP. Ziet er tof uit. Zonder meer. Maar of het 700 pond waard is, weet de penningmeester nog even niet..

Computer says no maar de boxset ziet er inderdaad erg fraai uit, ik ga daar echter geen 700 pond aan spenderen.

Die atmosfeer van deze plaat! Schoonheid verborgen in een muur van duisternis. Geniaal

Wat een knaller van een plaat is dit. Hoe het begint alleen al. Eerst de sfeerzetter 'Al Svartr' met de onheilspellende orchestratie, en vervolgens 'Ye Entrancemperium', waar er geen doekjes om gewonden worden om te verbergen wat je hier kan verwachten. Uiterst heftige, maar o zo sfeervolle black metal. Met recht een klassieker. Opvallend is ook de cleane zang die ik op het debuut nog niet hoorde en hoe moeiteloos die in het totaalplaatje past.

Grappig feitje: rond minuut 4:11 van The Acclamation Of Bonds hoor je volgens mij luid en duidelijk For Whom The Bell Tolls van Metallica.

Emperor - Anthems to the Welkin at Dusk

Hoewel ik normaal gesproken geen fan ben van zware metal waarin gegrunt of geschreeuwd wordt, heb ik de afgelopen paar jaar met onder andere Opeth en Cult of Luna gemerkt dat er zeker uitzonderingen op die regel zijn. Waar Opeth harde stukken afwisselt met rustige passages en Cult of Luna sterk opbouwt naar de verschillende climaxen, ligt de kracht van Emperor in de sterke passages van de gitaren die de nummers extra kleur geven. Ook het feit dat er toch aardig wordt afgewisseld in de zang maakt dit een puike plaat. Het is lastig om favorieten aan te vinken omdat wat mij betreft alle nummers wel redelijk tot goed zijn, maar Ye Entrancemperium en Ensorcelled By Khaos springen er op dit moment voor mij bovenuit.

4*