Marillion - With Friends from the Orchestra (2019)

Nog niet op Spotify.

Ik had al wat achtergrondinformatie bij Marillion gezet. Wat ik, tot nu toe, hoorde vond ik magnifiek mooi. Maar ook wat ik zag ! Gedreven rasmuzikanten die van deze nummers 'klassiekers' maken. Wel zag ik ook, in het YT interview, dat zowel Rothery als Hogarth ouder worden maar nog zo vol zijn van hun levenswerk. Alleen maar respect en dankbaarheid van mij.

Ik zit nu ergens in de Alpen, omringd door bergen, met de klassieke gitaaralbums van Steve Hackett op. De herfstige omgeving, in combinatie met Hackett, roept een naar de winter verlangende sfeer op. Ook de muziek van dit album kan daar in mee gaan.

Is progmuziek dan toch symfonisch ?

Ik was al een tijdje een beetje Hogarth-moe geworden. Ik vond hem steeds vervelender zingen (hijgen), dat ik eigenlijk liever niet zo graag meer iets van de 'nieuwe' Marillion op zet.

Maar toch, ben ik benieuwd naar deze release. Less is More vond ik de laatste echt goede plaat van de band, en zo het eruit ziet, is dit een broertje van die plaat. Nieuwe versies van oude songs. En de songkeuze is sterk. Nu maar hopen dat Hogarth niet teveel hijgzingt.

En ook dit album laat maar weer eens horen wat een klasse Marillion bezit. Negen klassiekers opnieuw vorm gegeven. Uiteraard bekende songs maar tjonge wat stijlvol en bekwaam gedaan. Ondersteund door een String Quartet wat subtiel z’n bijdrage aan de weergaloze songs levert. Kippenvel. Wordt op m’n ouwe dag nog een echte Marillion fan

Vond je F.E.A.R. ook niet goed, Michiel?
Overigens ben ik het wel met je eens dat Hogarth zijn stem wat aan kwaliteit heeft ingeboet.

Met het gevaar als cynist over te komen. FEAR vond ik echt vreselijk, maar ik vond Sounds That Cant Be Made al een nachtmerrie en Happiness is the Road een saaaaie plaat met veel te veel songs die mij niets doen. Marbles was al overkill, maar die had wat krachtige songs die de boel wel wisten te redden. Less is More was een tijdelijke opleving wat mij betreft.

Grappig, zo zie je maar dat over smaak niet te twisten valt. Ik vind Less is More maar een saaie plaat Overigens de live uitvoering hiervan, Live from Cadogan Hall vind ik wel prachtig.

Maar on topic. Deze nog niet gehoord (m.u.v. de clip die op de Marillion site staat) maar maakt me vreselijk nieuwsgierig. Vond de live CD met dit orkest al iets extra's geven. Volgende maand tijdens het concert maar aanschaffen.

Ben benieuwd . De laatste tijd enorm veel Marillion geluisterd. Hopelijk voegt het iets toe aan de studio versies ………..

Tweede single Fantastic Place is uit

Een tussendoortje, aangezien de heren in de studio werken aan de opvolger van FEAR.
Hier zit ik niet echt op te wachten, hoe mooi het misschien ook mag zijn.

Waar heb je dat gelezen dat ze aan een opvolger werken?

Via hun Facebook pagina. Ze zaten in de studio nieuwe muziek te schrijven.

waarom staat deze als regulier album, staan geen nieuwe nummers op toch ? Of het nou wel of niet vernieuwend is, het is een verzameling van oude marillion nummers. Dus lijkt mij dat deze gewoon onder de verzamelaar moet komen te staan of niet ?

Nee, het is een live-album. Het klopt uiteraard wel dat dit geen regulier album is. Hetzelfde geldt voor Less Is More.

Ik heb een correctie ingediend.

Tidal heeft er 2 nummers van op staan, maar dat zijn geen livenummers...

Ik heb het album gehoord en het klinkt als een live-album (alleen dan zonder publiek). Het is geen compilatie en ook geen studio-album. Gevoelsmatig valt het binnen geen enkele categorie.
Maar als het íéts is, dan toch een live-album. Wacht maar toch hij uit is. Alles ademt de typische sound van Marillion-live, alleen dan in de orkest-variant (zoals Metallica op S&M). Met dien verstande dat hier geen tientallen musici ondersteuning boden... Eerder een strijkkwartet aangevuld door een fluit en hoorn.

Tijdens de aankomende shows spelen ze op identieke wijze, en zal alles ook exact hetzelfde klinken.

Het is een gewoon studio album met nieuw opgenomen oude liedjes. Daar is niets verwarrends aan. Live album? Nee hoor. Dan zou elk Elvis album een live album zijn omdat hij met de band opnam.
Dit album is allang uit, hoeft niet op gewacht te worden. Ik heb hem reeds twee weken in huis. Klinkt geweldig, overigens. Zeer sfeervol.

Als Timk die reactie niet geplaatst had, was er niets aan de hand geweest... Ik denk dat je uiteindelijk toch gelijk hebt.

Het idee dat dit een verzamelaar is met oude Marillion-nummers (wat radicaal afwijkt van wat dit album wérkelijk is) deed me belanden bij de gedachte dat dit een live-album is. Marillion in de studio is echt iets anders.

Maar goed, een hoop gedoe om niets uiteindelijk.

Maandag aangeschaft tijdens hun concert in de Royal Albert Hall waar zij 6 nummers van deze CD (wel) life speelde met het orkest(je). Fantastisch concert waar nog steeds het speel plezier van Marillion er vanaf straalt (en dat na zoveel jaar) in een fantastische zaal. Life uitvoeringen waren uitstekend uitgevoerd en gelijk aan deze CD. Door de aanwezigheid van het concert klinken veel nummers net wat anders en is het zeker een heel uitstekend tussendoortje. Ik geef 5 sterren, al denk ik dat de uitstekende life uitvoering van deze CD wellicht wat invloed heeft op de score.

Ja, zou hier een live-album van verschijnen, dan klonk hij exact hetzelfde (op publiek/omgevingsgeluiden na dan). Dat was mijn punt

Ik vind het uitermate genietbaar. Vooral Estonia, The Sky Above the Rain, Ocean Cloud en This Strange Engine zijn in deze uitvoering magistraal.

Clownvis typt zinnige teksten! Marillion sleuteld live niet veel of niets aan de arrangementen van de studio opnames. Dat is waar. Maar om te zeggen dat live opnames gewoon hetzelfde klinken met wat omgevingsgeluid toegevoegd is wat kort door de bocht natuurlijk. Ook de huidige tour met vrienden uit het orkest verschijnt natuurlijk op Cd, dvd, etc. Maar ik weet zeker dat dit studio schijfje voor eeuwig in the jewelcase blijft zitten. Man, man, man, de passie, de power die dit gezelschap afgelopen zaterdagavond ten toon stelde was voor mij ongeëvenaard. En nu ik zojuist bevestigde dat er door deze heren niet gesleuteld werd aan arrangementen komen ze met een live versie van Separated Out, hahaha. Ik zeg verder niets, staat ook niet op deze cd dus offtopic.

Edit: waar ik schreef dat de cd eeuwig in de jewelcase blijft zitten bedoelde ik te zeggen dat deze eeuwig in de jewelcase blijft zitten nadat de live Cd van de lopende concertreeks is uitgebracht! ? Ik weet zeker dat ik die veel meer ga waarderen! Ik luister sowieso bijna altijd naar live cd's van deze gasten.

Helaas geen Grendel.

De weinige keren dat ik hoor dat ik zinnige teksten type Precies zoals musicborst schrijft, dezelfde arrangementen maar life klinkt het absoluut anders dan de studioversies (m.u.v. inderdaad van Separated Out, niet mijn lievelingsnummer maar man man, wat maakte ze er een feest van). Overigens deze CD blijft bij mij niet eeuwig in de jewelcase maar zal nog vaak gedraaid worden.

En geen Grendel, zullen ze ook nooit doen denk ik.

Waarom zouden ze in hemelsnaam Grendel doen?

Er staat toch geen enkele song op van de Fish-periode? Zeuren om Grendel is toch een soort dingetje? Ik meen dat 'fans' dat altijd bij concerten pleegden te roepen.

Nu ja. Ik zou deze alleen willen horen omwille van nrs. 1, 3, 5, 8 en 9. Omdat ik daar toch fijne herinneringen aan heb. Ben alleen bang dat ik snel afhaak door H's stem. Ook vraag ik me af of Rothery alweer een betere gitaarsound heeft en of Mosley weer een beetje durft te drummen.

Tot nu toe, is deze nog niet ergens te beluisteren.

Fantastic Place en Estonia staan wel als single op Spotify!

Estonia vond ik altijd al een mooie song. Uit een periode dat ik productioneel de band het fijnst vond. Fantastic Place is eigenlijk ook wel lekkere song. Van Marbles als ik me niet vergis.

Ik was wel benieuwd geweest naar Interior Lulu, omdat ze (naar het schijnt) de wat langere songs aandoen hier.

Ongelooflijk.

Hoe kan je zwaarmoedige muziek nog zwaarmoediger maken? Veel van de songs hierop zijn zwarte, depressieve, onheilspellende versies van songs die al niet al te opgewekt waren.

Daarbij komen de erg saaie arrangementen. De band klinkt erg ingetogen en leeft nergens op. In plaats daarvan is er veel valszingende Steve Hogarth, die op de spaarse, wat stevigere stukken bijna staat te schreeuwen met zijn schorre stem.

De eerste vier nummers zijn al vreselijk. Onluisterbaar bijna. Ik ben blij als de songs zijn afgelopen en blijf achter met een vieze smaak in mijn mond.

This Strange Engine is gelukkig nog een opleving door de mooie solo's van Kelly en Rothery in het middenstuk. De stukken "Daddy came out of the Navy" en ".. on the Horizon" met die gevoelige gitaarsolo zijn wel weer mooi. Helaas is Hogarth ook op deze song de zwakke schakel.

Season's End begint veelbelovend en kent ook weer een prachtige solo van Rothery maar tegen het eind kakt alles in en het eindstuk is een leeggeknepen zielloos vat kitscherige zooi. Het origineel is zoveel mooier en gevoeliger. Ook hier weer Hogarth die de boel om zeep helpt. Alsmede Mosley, het drumbeest die zo saai en zonder overtuiging speelt dat je je afvraagt of het wel Mosley is.

Ook Ocean Cloud doet geen wonderen. Het valt wel (weer) op hoe geweldig Rothery is. Wat kan deze man toch schitterende solo's spelen. Hij is echt de ster van deze plaat. En dan die Hogarth die "Watch Me" staat te schreeuwen. Man, man, man, plaatsvervangende schaamte krijg ik ervan.
De eindsolo is wel mooi, maar dat is allemaal veel te weinig en veel te laat om mij blij te maken.

De band klinkt inmiddels al jaren als een dertien-in-een-dozijn altrockbandje met veel te lange songs. En hier doet de band het met een saai, niets toevoegend orkestje. Het orkest zorgt wel voor een bak herrie. Echt alles is volgepropt en lawaaiig. Ik kan nergens zeggen dat ik het mooi vind. Of de mix is slecht of de arrangeur weet niet hoe het moet.

kijk maar uit Mssr Renard! Je gedraagt je als een vlieg die vast zit in het Web en zich verraadt door de draden van het web te laten bewegen. En er zijn meerdere spinnen die hier honger van krijgen..

Maar goed.. Soms ‘moeten er veranderingen plaatsvinden’.

Ik ben uitgeweken naar het Fish-kamp, terwijl ik jaren volhield beide periodes een warm hart toe te dragen. Maar de verstoorde relatie duurt al sinds Happiness is the Road.

Laatst de Clutching st Straws lp-boxset gekocht en dat is toch de Marillion die ik het liefste hoor. Helaas....

Niet wereldschokkend, wel oerdegelijk. Ben niet heel kapot van de toevoeging van het orkest hier (vond ik op de vorige interessanter), behalve op Ocean Cloud voegt het iets toe. Desondanks best een fijn tussendoortje zo in de herfst.

Toch een puntje eraf. Orkest voegt zeker wel wat toe maar vooral het eerste gedeelte is wat kalm en saai. Hoogtepunten zijn wat mij betreft Ocean Cloud en This Strange Engine

Heb deze al een tijdje in huis, direct besteld toen ik zag dat de band deze via de website al verkocht. Ben zeer gecharmeerd van dit werkje. Als het al als tussendoortje wordt gezien, dan is het wel een zeer smakelijke versnapering.
Ik las elders al dat Estonia wordt gezien als hoogtepunt, ben ik het zeer mee eens, Het nummer leent zich uitstekend voor deze bewerking.
Dat A Collection wordt afgestoft voor deze uitstap vind ik wel fijn en Fantastic Place blijft een geweldig nummer.
Ik ben nooit een groot liefhebber van TSE geweest en ook hier vind ik het niet to de top behoren, maar Ocean Cloud maakt veel goed.