menu

Algiers - There Is No Year (2020)

mijn stem
3,22 (30)
30 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Matador

  1. There Is No Year (3:14)
  2. Dispossession (4:15)
  3. Hour of the Furnaces (4:25)
  4. Losing Is Ours (3:43)
  5. Unoccupied (3:06)
  6. Chaka (3:52)
  7. Wait for the Sound (4:11)
  8. Repeating Night (3:01)
  9. We Can't Be Found * (3:24)
  10. Nothing Bloomed (3:40)
  11. Void * (2:57)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 33:27 (39:48)
zoeken in:
avatar van Venceremos
3,0
Voor liefhebbers van Fantastic Negrito, Son Little en Black Pumas al is dit een tandje minder. Disposession is dan wel weer een puike single.

avatar van aerobag
3,0
Waarom zou je zo'n geweldige single als 'Can the Sub_Bass Speak?' uitbrengen, waarbij je totaal van je af bijt met prikkelende teksten en een uitdagende jazz sound, om vervolgens met zo'n relatief veilig album op de proppen te komen?

Verdorie Algiers, ik was enorm gehyped voor deze release. Het is geen slecht album, maar het lijkt dat de rode lap die deze stier voorgehouden werd in de was alweer vervaagd is.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Algiers - There Is No Year - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Algiers - There Is No Year
Algiers kiest ook op haar derde album weer voor een bijzondere mix van invloeden en smeedt deze aan elkaar in een geluid met een energie en intensiteit om bang van te worden

Het debuut van Algiers moet, zeker achteraf bezien, worden gerekend tot de meest opzienbarende debuten van 2015. De band uit Atlanta vermengde op dit debuut een groot aantal invloeden met gospel en postpunk als uitersten. Het geluid van Algiers is op het derde album van de band nog wat veelzijdiger en op hetzelfde moment wat toegankelijker dan we gewend zijn. There Is No Year schuift bovendien wat meer op richting soul, maar Algiers is nog altijd lang geen doorsnee soulband. De muziek van de band kan makkelijk ontsporen en valt bovendien op door een bijna beangstigende portie passie, intensiteit en bezwering. Een fascinerend album dat alleen maar beter wordt.

There Is No Year is het derde album van de Amerikaanse band Algiers. De vorige twee albums van de band uit Atlanta, Georgia, verpletterden de nietsvermoedende luisteraar en ook het derde album van de Amerikaanse band komt weer aan als de spreekwoordelijke mokerslag.

Bij beluistering van het debuut in 2015 was er nog de verbazing over de bijzondere mix van stijlen. Algiers smeedde op haar debuut invloeden uit onder andere de blues, funk, soul, gospel, rock, industrial en postpunk aan elkaar en deed dat ook nog eens met heel veel energie. Het leverde een opvallend intens album op waar de urgentie van af spatte.

Het tweede album van de band was misschien niet zo verrassend als het debuut, maar het geluid van Algiers was nog wat beter uitgewerkt. Het is een lijn die wordt doorgetrokken op album nummer drie.

Ook There Is No Year is een album dat je onmiddellijk bij de strot grijpt. Het is wederom vooral de verdienste van zanger Franklin James Fisher, die niet alleen beschikt over een heerlijk soulvolle strot, maar zijn teksten ook nog eens over je uitstort zoals een in trance verkerende voodoo-priester dat zou doen. Ook de instrumentatie op het derde album van Algiers is echter weer van een bijzondere intensiteit en schoonheid.

Vergeleken met de vorige twee albums klinkt de band uit Atlanta net wat toegankelijker en is het bovendien wat opgeschoven richting de soul. Hier en daar klinkt Algiers als een rauwe en experimentele versie van Black Pumas, wat mij betreft de soulsensatie van 2019. Gelukkig mag de muziek van Algiers ook nog met enige regelmaat ontsporen en schuift de band toch weer op richting het donkere rockgeluid van de vorige twee albums.

De band loopt hiermee het risico dat het muziek maakt die te duister en experimenteel is voor de liefhebbers van pure soul, maar ook wat teveel binnen de lijntjes kleurt voor een ieder voor wie muziek niet experimenteel genoeg kan zijn. Ik zit kennelijk precies in het midden, want ik vind There Is No Year een geweldig album. Algiers klinkt wat minder militant, waardoor het album je niet zo op de hielen zit als met name het debuut, maar ook in het wat subtielere geluid valt veel moois te ontdekken.

Franklin James Fisher zingt ook dit keer de sterren van de hemel, terwijl de afwisselend subtiele en overweldigende instrumentatie keer op keer weet te verrassen. Ook de songs op het derde album van Algiers zijn van een hoog niveau en dringen zich makkelijk op.

Algiers maakt nog altijd muziek die uitnodigt tot het noemen van namen, maar net als bij beluistering van de vorige albums zijn het namen die maar in beperkte mate relevant zijn. Vergeleken met deze vorige albums zijn het namen die wat meer zullen opschuiven richting soul, maar Algiers is geen moment een 13 in een dozijn soulband. Hiervoor klinkt het geluid van de band te dreigend en te vol en hoor je bovendien teveel andere invloeden, waaronder nog steeds invloeden uit de postpunk.

Algiers klinkt hier en daar als de Fine Young Cannibals die door de duivel op de hielen worden gezeten, maar There Is No Year klinkt ook als een oude soulzanger die in de studio is opgezadeld met een postpunk band.

Hoe vaker ik er naar luister, hoe duidelijker mijn conclusie dat ook het derde album van Algiers een indrukwekkend en meer dan eens verpletterend album is, dat uiteindelijk een stuk minder voorspelbaar is dan het lijkt. Erwin Zijleman

avatar van andnino
4,0
Helemaal niets mis met deze derde Algiers. Hij is iets meer afgewerkt dan de vorige twee, maar muzikaal zit hij er erg dicht bij in de buurt, en ik heb nog steeds maar weinig andere bands gehoord die een dergelijk geluid hebben neergezet. Ik vermoed dat hij net als de vorige twee weer op een goeie vier sterren gaat uitkomen.

avatar van deric raven
4,0
Dat het beleid van de Republikeinse Partij in The United States Of America nog steeds veel vragen en verzet oproept is een algemeen bekend vaststaand feit. Allen dit gegeven is al een voedingsbodem en inspiratiebron voor de onvrede en teleurstelling die overheerst. Met The Underside of Power uit 2017 weet het uit Atlanta afkomstige politiekbewuste vier individuen tellende Algiers niet alleen muzikaal iedereen te overrompelen, de confronterende teksten hakten er net zo lekker in.

Het lukte ze al om zich met het veelbelovende debuut Algiers flink geaard op de kaart te zetten, maar hiermee maakten ze een niet te evenaren overtreffende trap. Versterkt door elektronische soundscenario’s en politiek getinte samplers verwelkomden ze het publiek met een mix van blues, rock en vooral heel veel soul. Franklin James Fisher bouwt als emotionele geladen prediker zijn werkgebied steeds verder uit, om zoveel mogelijk volgelingen kennis te laten maken met zijn gepassioneerde overtuiging. Dit gaat nog een grote stap verder dan het geloof verkopen, al heeft het veel weg van een swingende religieuze kerkdienst.

De afgelopen twee jaar is het vertrouwen in de onzekere maatschappij niet toegenomen, meer dan terecht dus dat de dringende behoefte aanwezig is om ons opnieuw toe te spreken. De onrust is alleen maar versterkt, en vanaf de smeltkroes van cyberpunk en gospel in sleuteltrack There Is No Year uiten ze hun onvrede over een wereld die balanceert op het randje van de afgrond. Niet voor niets dat er ook als albumtitel is gekozen voor There Is No Year. Nog steeds overheerst die opgekropte boosheid. De Verenigde Staten staan in brand en de wanhoop openbaart zich uit in de overdonderende lyrics.

Hoe geweldig is het om juist in de levenslustige vocalen van Fisher zo weinig mogelijk van die kwaadheid terug te horen. Het is allemaal zo melodieus mogelijk gebracht en zijn coole uitstraling wil absoluut in het voordeel werken. Juist door de keuze om het geheel geen kracht bij te zetten met overstuurde duistere hardcore uitspattingen roept zoveel respect op. De houding is een stuk minder militair, ze richten zich niet alleen op de donkere gemeenschap, maar presenteren zich als spreekbuis voor de gehele kansarme klasse. Het doet denken aan de grootschalige vreedzame demonstraties waarbij het strijdbare lied het enige wapen is.

De beats zijn of loeihard of juist erg grimmig. Met deze Industrial aanpak lijkt het dat ze een opleving oproepen voor dit genre. Dit is niet zozeer het geval, maar hierdoor komt de heftigheid het beste tot zijn recht. De zelfbewustheid van Fisher wil ook de rest van de band motiveren en stimuleren. Nog meer is er aandacht besteed aan strakke ritmes en stemmige backing vocalen. Dit is de kwaliteit van Algiers waardoor There Is No Year echt een band project is geworden, en niet een opgekrikte solo plaat van Fischer. Natuurlijk moet iemand zich presenteren als spreekbuis, en daarvoor is hij de meest geschikte persoon.

Algiers - There Is No Year | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Gast
geplaatst: vandaag om 12:19 uur

geplaatst: vandaag om 12:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.