The Saxophones is geen ruig jazzcombo, dat vanuit de zelfkant van het bestaan overleeft door hun geld bij elkaar te scharrelen in duistere clubs en dit vervolgens direct consumeert. Het is een uit Oakland afkomstig echtpaar dat folky melancholica weet op te frissen met bruisende oldschool surfklanken. Regelmaat staat centraal in hun leven, waarbij ze het maken van muziek combineren met het opvoeden van twee jonge kinderen. Diep in de nacht doorfeesten is er niet bij.
Jazzstudent Alexi Erenkov raakt zwaar teleurgesteld door de beperkte mogelijkheden die de studie hem oplevert. Juist dat vrijgevochten karakter waar de scene om bekend staat vind hij niet terug in de voorgeprogrammeerde lessen. Zo tegendraads als een goede muzikant hoort te zijn, kiest hij voor zijn eigen pad. Zelfs bij doodlopende wegen is het een uitdaging om toch een doorgang te vinden en je verder te ontwikkelen.
Tijdens deze individuele verkenningstocht krijgt hij vertrouwd bekend gezelschap van zijn vrouw Alison Alderdice, die aardig met de drumstokken overweg kan. Songs of the Saxophones verschijnt in rond de geboorte van hun eerste afstammeling in 2018, en nu de opvolger Eternity Bay uitkomt, loopt Alison Alderdice alweer hoogzwanger rond, en verwacht het duo opnieuw een baby. Hoe lang dit patroon zich zal doorzetten is niet duidelijk. Het grappige hieraan is dat artiesten een nieuw album vaak beschouwen als een eigen kindje. Hier valt het samen.
Eternity Bay is heel wat sprankelender dan het veelbelovende debuut. De weemoedige jazzy klaagzang van Alexi Erenkov krijgt voldoende tegengas door de lichtere orkestrale instrumentatie. Al direct bij de aftrap van Lamplighter zijn daar die warme saxofoonklanken. Geheel in eighties soulstijl vervullen ze hun rol in de dromerige door de jaren vijftig geïnspireerde donkere filmmuziek. Ondanks het zomerse karakter van de plaat staat het kustgebied Oakland niet echt bekend als de meest zonnige omgeving van Californië die hier wel domineert.
De zwaarmoedig zingende Alexi Erenkov is misplaatst in deze zwoele softere omgeving, al heeft het ook iets therapeutisch. Alsof hij gedwongen wordt om de veilige eenzaamheid te verlaten en naar buiten te treden om verplicht de nodige zonnestralen op te vangen. Het is een prachtig tijdsbeeld voor neerslachtige binnenvetters die de winter zat zijn en verlangen naar het voorjaar. De nostalgie van die heimwee naar vroeger wordt ook opgeroepen door de symboliserende albumhoes. De onschuld van de afsluitende badpakken voordat deze vervangen werden door ondeugende weinig verhullende bikini’s.
Daar vanuit verplaatst het retrogevoel zich naar de vergeelde jaren zeventig polaroid fotoboeken. Waar in de loop der jaren alle glans en kleur uit verdwenen is, en vervangen is door een sepia nicotinebruine gelaagdheid. Licht ritmisch wordt er wat Zuid-Amerikaanse broeierigheid tussen gevoegd in het lome Anymore en het sterk inheemse Flower Spirit, dat opgesierd wordt met een rustgevend gefloten Oosters intro.
Eternity Bay laat een vertrouwde groei horen, waarbij het ouderschap onbewust jeugdherinneringen lijkt op te roepen. Die kern vormt de basis. De wenteling van het vaderschap zit hem in de beleving. Doordat er bij een geboorte een totaal nieuwe wereld wordt verkend, probeer je als ouder je in te leven in die wonderbaarlijke nieuwe zintuigelijke waarneming.
The Saxophones - Eternity Bay | Pop | Written in Music - writteninmusic.com