Zo, dit is nog eens anders dan zijn werk met Crowbar. WIndstein vond het tijd voor een soloalbum en denkt hiermee de bakens te verzetten. Want wat een verschil met de sludge metal van Crowbar. Dit schijfje is veel stemmiger van aard, mist voor een deel de zware gitaarmuren en is wat traditioneler van aard. De muziek neigt tevens naar zijn project met onder andere Phil Anselmo; Down, het sompige moeraslandschap van New Orleans, het broeierige klimaat, de trage ritmes, het komt allemaal terug op dit plaatje. Waar Anselmo echter bij Down nog een redelijk pallet aan klanken kan voortbrengen is dat bij Windstein toch een stuk minder. Bij Crowbar kan hij zich verschuilen achter een muur van geluid maar op Dream in Motion komen zijn beperkingen als zanger wel bovendrijven, het is alsof je qua zang naar 1 lang nummer zit te luisteren. Vanuit muzikaal oogpunt zeker niet slecht, hulde voor de aanpak en voor deze toch wel gedurfde stap, echter de eendimensionale zang tilt het plaatje niet naar een hoger niveau.