Een band die ik bijna vergeten was. Zo gaat dat soms. Door de recensie in Oor werd ik op een nieuwe plaat gewezen, die ik wel direct ben gaan luisteren. Inmiddels is het vinyl al in huis.
Als ik de plaat moet omschrijven, dan is mijn neiging om "een bak herrie" te zeggen, in de positieve betekenis natuurlijk. Het is pas als ik echt ga zitten voor X dat ik hoor hoe nummers worden opgebouwd. Laag voor laag tot dat er inderdaad een sonische storm ontstaat, waarin het allemaal samen komt. Phil Spectors wall of sound voor een rock band. De zang kan daarin verstopt worden of overheen gelegd. Dat maakt subtiele verschillen in het groepsgeluid.
Wat ik niet uitsluit, is dat ik na meerdere luisterbeurten dan nu er achter ga komen dat het muzikaal niet zo heel veel voorstelt en dat de vorm dat heel goed verbergt. Dat gaat de tijd leren. Voor nu is het echt genieten van de manieren waarop Trail of Dead zijn muziek presenteert. Muziek om mezelf totaal in onder te dompelen. Volume lekker iets hoger en gaan.
Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.