menu

VanWyck - Molten Rock (2019)

mijn stem
3,95 (60)
60 stemmen

Nederland
Folk / Pop
Label: Concerto

  1. Supermarket Line (3:46)
  2. Lead Me On (4:05)
  3. Rock Carver (3:37)
  4. Make of Me (3:47)
  5. Carolina’s Anatomy (4:07)
  6. High School Gym Wall (4:21)
  7. Be It to the End (3:02)
  8. Breakfast Room Revelation (5:38)
  9. The Boatman Calls (4:56)
  10. Like an Ambush (3:30)
  11. The Rock Steady Creeper (4:36)
  12. Molten Rock (4:03)
totale tijdsduur: 49:28
zoeken in:
avatar van dafit
4,0
Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier)

Een van mijn grootste muzikale ontdekkingen van vorig jaar was het debuut van VanWyck. An Average Woman was een hartverscheurend mooi album dat mij diep wist te raken door de doorleefde stem van de Amsterdamse singer-songwriter Christine Oele en de prachtige, subtiele muzikale begeleiding.

Op het nieuwe album Molten Rock slaat VanWyck nieuwe wegen in. De violen die bijdroegen aan het wat zwaarmoedige karakter van de debuutplaat hebben plaats gemaakt voor een lichtvoetig, sprankelend geluid.

Dat was al te horen op Supermarket Line, maar nog meer op single Carolina’s Anatomy. Hier bezingt Oele liefdevol en teder hoe een vriendin in de late uurtjes vrolijk door blijft dansen in een nachtclub in Berlijn, met de prachtige zin ‘Carolina’s hips they do a certain little twist where you almost get your head around’.

Ook op andere nummers klinkt VanWyck als een band waar meer vreugde van afstraalt, zoals het fraaie Rock Carver met Americana-invloeden en Lead Me On, dat je al snel gaat meezingen.
Op de tweede helft zoekt VanWyck meer de duisternis op. De instrumentatie op Be It To The End, Breakfast Room Revelation en Like An Ambush is sober, zodat de donkere stem van Christine Oele in het middelpunt staat. Deze nummers vergen iets meer tijd dan de acuut overrompelende debuutplaat. Gelukkig gaat de zon weer schijnen op The Rock Steady Creeper.

Met Molten Rock maakt VanWyck opnieuw indruk en een internationale doorbraak lijkt een kwestie van tijd.

avatar van Lura
4,5
Een van de meest bewierookte albums van vorig jaar was An Average Woman van VanWyck, oftewel Christine Oele. Van radiomaker “Don” Leo Blokhuis, Pieter Wijnstekers van Popmagazine Heaven, Hester Carvalho en Frits Abrahams van de NRC tot aan de nodige buitenlandse recensenten, allemaal sloten ze het album volledig in de armen.

Zo’n vier jaar geleden besloot de ervaren Oele solo te gaan. Sindsdien verschenen ook enkele EP’s. Op We Do Not Speak stond Lead On Me, wat in een nieuwe versie is terug te vinden op Molten Rock. Een lied met een speciale betekenis voor Oele, het was het eerste nummer dat ze schreef na het stoppen met haar band en baan. Tevens het eerste liedje voor haar project “One song a week”.

Ook Carolina’s Anatomy werd al eerder, in een andere versie samen met Tim Knol, opgenomen. Op An Average Woman werd het nodige, persoonlijke verdriet verwerkt. Voor sommige nieuwe liedjes kwam de inspiratie ook van dichtbij.

Opener Supermarket Line gaat over de supermarkt aan het einde van haar straat in hartje Amsterdam, waar ze vaak komt. Er hangt een televisie waar de caissière naar kan kijken, als er weinig klanten zijn. Een jaar geleden moest ze wat langer in de rij en kwam op het idee er een liedje over te schrijven. Bij thuiskomst werd het nummer in een vloek en een zucht geschreven en wist ze ook meteen dat het de opener zou gaan worden.

Een belangrijk terugkerend thema op Molten Rock is “wat is waarheid?”. Christine probeert in liedjes als Make of Me zo eerlijk mogelijk te zijn, maar vaak voegt creativiteit een extra laag aan die waarheid.

Ook luchtigere thema’s worden aangedaan, zoals het eerbetoon aan een goede vriendin van haar in Carolina. Na een lange nacht in een Berlijnse nachtclub was haar vriendin nog een van de weinige op de dansvloer. Het is niet alleen een ode aan haar, maar ook aan dansen en onverwachte momenten van geluk.

Zoals de titel al doet vermoeden is The Boatman Calls een verwijzing naar Nick Caves album The Boatman’s Call, maar tevens naar River Man van Nick Drake, Song to the Siren van Tim Buckley en oude mythes als de Lorelei. Het refereert aan het verlangen om tot iets groters te willen behoren, maar daarvoor dient men zich eerst over de grenzen van de eigen angsten heen te zetten.

In het tekstboekje zijn trouwens van ieder liedje enkele essentiële woorden dik gedrukt. Net als op haar debuutalbum wordt ze bijgestaan door de zeer ervaren producers Reyer Zwart en Frans Hagenaars. Het levert andermaal een tijdloos album op met hier en daar zelfs wat Stones invloeden, zoals bijvoorbeeld in The Rock Steady Creeper.

Degenen die An Average Woman in de kast hebben staan zullen vast en zeker een plaatsje in gaan ruimen voor Molten Rock.

VanWyck live:

17-11 HOLTHEES: Mariakapel
22-11 GOUDA: Acoustifest
24-11 TIENGEMETEN: Herberg Tiengemeten (uitverkocht)
30-11 OOSTZAAN: Theater De Kunstgreep
01-12 NIJMEGEN: LUX
07-12 AMEN: De Amer (uitverkocht)
13-12 GORINCHEM: Theater ’t Pand
01-02 OOST-SOUBURG: Razzmatazz
03-02 EINDHOVEN: Meneer Frits
08-02 WAGENINGEN: Junushoff

avatar van Zwaagje
4,5
Haar debuut was prachtig. Een volstrekt eigen stijl en mooi stemgeluid. De opvolger is minstens net zo mooi met een kleine accent verschuiving. 4.5* voor mij.

avatar van erwinz
5,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: VanWyck - Molten Rock - dekrentenuitdepop.blogspot.com

VanWyck - Molten Rock
VanWyck leverde één van de mooiste albums van 2018 af en herhaalt dat kunstje nu met het nog mooiere Molten Rock, dat 50 minuten lang imponeert

VanWyck, het alter ego van de Nederlandse singer-songwriter Christine Oele debuteerde aan het begin van 2018 buitengewoon knap met An Average Woman, dat zich liet beluisteren als een tijdloze singer-songwriter plaat vol echo’s naar de groten uit de jaren 70. Met Molten Rock zet VanWyck een indrukwekkende volgende stap. Het nieuwe album klinkt warmer en intiemer dan zijn voorganger en laat op alle terreinen groei horen. De instrumentatie en productie zijn nog wat subtieler en trefzekerder, de zang is nog wat mooier en doorleefder en de songs zijn rijker en beeldender. Absoluut één van de betere singer-songwriter albums van het jaar, zo niet de beste.

2018 opende vorig jaar prachtig met An Average Woman, het debuut van de Nederlandse singer-songwriter VanWyck. Op haar debuut maakte het alter ego van Christine Oele (tot op dat moment vooral bekend van de band Nevada Drive) diepe indruk met tijdloze singer-songwriter muziek.

An Average Woman herinnerde nadrukkelijk aan een aantal groten uit de jaren 70, onder wie in ieder geval Joni Mitchell, Nick Drake en Leonard Cohen, en bleef de concurrentie in het genre in 2018 makkelijk voor. Ik was An Average Woman dan ook niet vergeten toen ik aan het eind van 2018 de balans opmaakte en mijn jaarlijstje was zeker niet het enige lijstje waarin het debuut van VanWyck opdook.

Christine Oele was in 2018 goed voor een mooie start van het muziekjaar en sluit het muziekjaar 2019 nu misschien nog wel mooier af. Het deze week verschenen Molten Rock gaat verder waar An Average Woman ruim anderhalf jaar geleden ophield. Christine Oele werkte ook dit keer met producer Reyer Zwart, maar gunde ook de gelouterde Frans Hagenaars een rol. Ook leden van haar vaste band bestaande uit Marjolein van der Klauw, Rowin Tettero en Sander Donkersdie keren terug op het nieuwe album en tekenen voor wonderschone klanken.

An Average Woman is de afgelopen anderhalf jaar uitgegroeid tot een album dat me zeer dierbaar is, maar Molten Rock is eigenlijk in alle opzichten beter dan zijn voorganger, wat gezien het niveau van dat album een indrukwekkende prestatie is.

De meeste songs op het album klinken nog net wat ingetogener dan de songs op An Average Woman en worden gedragen door een sobere maar bijzonder smaakvolle instrumentatie, die keer op keer laat horen dat in de muziek less vaak more is. Door deze instrumentatie klinkt Molten Rock net wat warmer dan het debuut van VanWyck, maar de meeste songs op het album klinken ook net wat melancholischer en intiemer.

In productioneel en muzikaal opzicht zijn stappen gezet, maar ook de zang op Molten Rock bevalt me nog net wat beter dan die op het debuut van VanWyck. Christine Oele zingt in de meeste songs prachtig ingetogen, maar voorziet de songs op haar nieuwe album ook van veel gevoel en doorleving. Nogal wat songs op het album zijn direct goed voor kippenvel en de rest volgt snel.

De zang op Molten Rock is niet alleen prachtig, maar ook gevarieerd. Bij de bespreking van het debuut van VanWyck noemde ik Natalie Merchant, Suzanne Vega, Gillian Welch, Tanita Tikaram, Rachael Yamagata en Margo Timmins als vergelijkingsmateriaal en die komen ook dit keer allemaal voorbij, al hoor ik op Molten Rock toch vooral Christine Oele, hier en daar overigens fraai bijgestaan door Marjolein van der Klauw.

Ook de songs op Molten Rock maken net wat meer indruk dan de songs op het debuut. VanWyck kiest op het nieuwe album vooral voor ingetogen en zich langzaam voortslepende songs van grote schoonheid en intensiteit, maar schuwt ook een wat lichtvoetiger uitstapje niet. Ook Molten Rock herinnert meer dan eens aan de hoogtijdagen van de Laurel Canyon folk, maar VanWyck heeft dit keer wat meer andere rootsinvloeden aan haar muziek toegevoegd, waardoor de vergelijking met Cowboy Junkies zich nog wat meer opdringt, zonder ook maar een keer in de weg te zitten.

Dit alles zorgt ervoor dat VanWyck nog wat meer indruk maakt dan met haar debuut en zich definitief schaart onder de smaakmakers in het genre, nationaal maar zeker ook internationaal. Ik heb hem alvast opgeschreven voor de top 5 van mijn jaarlijstje. Erwin Zijleman

avatar van deric raven
4,0
Vandaag ontvangen, ben benieuwd!

avatar van PaulKemp48
5,0
Absoluut een prachtplaat! Hoewel de hoes iets beter 'smoelt' dan de vorige, krijg ik toch de indruk dat men zich er met een Jantje-van-leiden van afmaakt! Jammer!

avatar van Lura
4,5
Ja, die hoes had beter gekund, PaulKemp48, maar is die nog niet zo lelijk als die van Michael Kiwanuka.
Gelukkig is de muziek op beide albums wel top!

avatar van TEQUILA SUNRISE
Kreeg een fraaie recensie in het locale dagblad, hierdoor was mijn nieuwsgierigheid gewekt.
Mooie ingetogen plaat, doet mij als eerste denken aan Cowboy Junkies.

avatar van muziekobsessie
3,5
Gek maar alles wat frans hagenaar aanraakt verziekt hij voor mij. Dat is al 25 jaar zo geweest. Vanwycks vorige album vond ik daarom veel beter geproduceerd. Spaarzamer, warmer. Minder nederlands. Opener supermarktline vind ik wel grappig bedacht kwa tekst maar ozo nederlands-engels. Ff haar teksten door een echte engelsman laten editen zou geen kwaad kunnen en wordt vaker gedaan bij artiesten. Verder zeker geen slecht album hoor maar had meer in gezeten.

avatar van Lura
4,5
muziekobsessie schreef:
Opener supermarktline vind ik wel grappig bedacht qua tekst maar o zo Nederlands-Engels. Ff haar teksten door een echte Engelsman laten editen zou geen kwaad kunnen en wordt vaker gedaan bij artiesten.
Ze heeft een groot deel van haar jeugd in Nieuw-Zeeland doorgebracht, het zal dus wel meevallen met haar Engels. Het is trouwens Frans Hagenaars, met een s op het eind. Hij was overigens ook betrokken bij haar eerste album.

avatar van deric raven
4,0
Nadat Christine Oele de muziekwereld al aangenaam verraste met het opvallend goed ontvangen An Average Woman is er anderhalf jaar later al een opvolger met het net zo constante wonderschone Molton Rock. Dat de songs minder traag voortslepen komt mede doordat de zangeres en overige muzikanten nu veel meer op elkaar ingespeeld zijn. Nog passender spreken we van een groepsverband, welke de naam VanWyck draagt. Een collectief van artiesten die een berg aan muzikale bagage met zich meedragen.

Naast Christine Oele is het Reyer Zwart die haar bij elke track sfeervol ondersteund. Deze producer is begonnen als veelgevraagd bassist, en heeft zich in de loop der jaren verdiept in het bespelen van meerdere instrumenten. Hij is verantwoordelijk voor het geluid van alles wat zich tot de familie van de gitaar mag rekenen, maar wil net zo gemakkelijk achter de piano plaats nemen. Zijn vroegere maatje Rowan Tettero, waarmee hij bij de band Solo samen de ritmesectie vormde, vervuld hier als opvolger van Ben Bakker de drumpartijen.

De groei is vooral te horen in het ruimtelijke karakter, waarmee ze de soberheid van het debuut steeds vaker achter zich laten. Eigenlijk best bijzonder dat er meer in tracks als Rock Carver de country kant opgezocht wordt. Geen vernieuwde zoektocht naar een breder, warmer geluid, het aanbod van haar mogelijkheden is gefineerd. Kwalitatief is VanWyck sterk genoeg om dit te zien als een logische volgende stap. Niet dat ze de liefhebbers van de eerste plaat zal teleurstellen, daarvoor zijn er nog de nodige raakvlakken terug te horen. Het is echter een stuk zelfverzekerder en nog dichter bij haarzelf.

Het begint allemaal vrij luchtig met tegen het akoestisch aanleunend nummer als Supermarket Line. Direct al pakt Reyer Zwart zijn momenten met fenomenaal contrabasspel. Heerlijk hoe hij de snaren liefkozend weet te plukken en er een lekker zwaar geluid aan toevoegt. Vervolgens neemt hij een stapje terug, en kijkt toe naar Christine Oele die gedurende de plaat het geheel naar haar toe weet te trekken. De wat rauwe nicotinebruine vocalen geven als bonusinstrument de diepte die ze ook op het debuut liet horen. Het is een stuk minder zangerig, eerder kort, treffend en krachtig. Het onbezonnen gevoel waarmee geopend wordt komt minimaal terug op Molten Rock, gelukkig maar.

Als single is terecht gekozen voor Carolina’s Anatomy. Niet dat dit de beste track van de plaat is, wel degene met het meeste hitpotentie. Mijn persoonlijke voorkeur zou gaan naar Lead Me On. Marjolein Van Der Klauw is in een grijs verleden frontvrouw geweest bij Powderblue, dus weet hoe ze het evenwicht moet te brengen in dit duet. Toch is het Oele die dat moederlijke in haar vocalen heeft, vooral als ze de hoogte in gaat. Het troostende en ook dat beschermende. Een eigenschap waar ze zich zelf misschien nog niet eens bewust van is. Ze heeft een aangenaam stemgeluid waar je bij in slaap wil vallen, maar ook wil horen als je in de ochtend ontwaakt. Op en top vrouwelijk.

Hoe gewaagd is het om een kritische journalist toe te laten in het hol van de leeuw. Sander Donkers heeft echter een ruim verdiend verleden als zingende gitarist. Zo heel vreemd is het dus niet dat hij de backing vocalen verzorgt bij The Rock Steady Creeper. Het hoogtepunt is echter het afsluitende titelstuk Molten Rock. Bewust klein gehouden met alleen Reyer Zwart als haar compagnon. VanWyck doet voor de tweede keer internationaal klinkend van zich spreken.

VanWyck - Molten Rock | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van Elphie
4,5
Dit is mijn 2019 album van het jaar, net als dat An Average Women dat voor mij was voor 2018.

Dit album groeide met elke luisterbeurt en live was het allemaal nóg mooier. Alleen Supermarket Line vind ik wat minder, waardoor ik (nog) geen 5* heb gegeven. Haar stem, de teksten, de arrangementen. Ik vind het allemaal zo prachtig. Misschien is VanWyck wel mijn favoriete band van de laatste paar jaar en dat ze gewoon Nederlands zijn maakt dat extra leuk.

Haar nieuwe album komt morgen uit en de cd valt net door de bus (helaas komt er vanwege Corona geen LP), dus kan niet wachten om die vanavond te luisteren.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:09 uur

geplaatst: vandaag om 07:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.