White Owl Red - Afterglow (2020)

Hier kijk ik al maanden naar uit. De single 'Working Class Heroes' is al maanden uit en is een veelbelovend voorproefje.
White Owl Red is iedere keer weer in staat om je met zijn teksten, stem en muziek bij de ballen te grijpen. Hij is zo divers. Het is soms (punk)rock en superdynamisch en dan weer bloedstollend melancholiek. Voor dat laatste leent zijn stem zich nog het meest, althans dat vind ik. Het wordt afwachten welke kant hij op gaat.
Het wordt trouwens tijd dat hij de waardering krijgt die hij verdient.

Josef McManus is een onafhankelijke singer-songwriter woonachtig in Ann Arbor, Michigan. Sinds 2013 brengt hij albums uit onder de artiestennaam White Owl Red. Zijn eerste song schreef hij echter al in 1992 tijdens zijn studie beeldhouwkunst aan the Art Institute of Chicago.

Grote inspiratiebron vormden de songs van Kurt Cobain en de rauwe energie van het grungetijdperk. Na zijn studie bracht hij geregeld een bezoekje aan Tony Fitzpatrick’s art studio Big Cat Press. Een keer vroeg Tony hem diens vriend Steve Earle een lift naar the Old Town School of Folk Music te geven, waar Earle toen leraar was. Tijdens die autorit vertelde Earle hem vol enthousiasme over het les geven daar.

Net als voormalig kunststudent Al Gold besloot Josef les te nemen aan the Old Town School of Folk Music. Josef roemt ruimschoots de kwaliteiten van het muziekinstituut : “It was an amazing place to learn the craft of music. There’s this great lineage of songwriting that came out of that building.”.

De afgelopen jaren deed hij volop zijn voordeel met zijn daar opgedane muziekkennis en evolueerde zijn repertoire steeds meer richting indie folk, alt.country en Americana. Een aantal van zijn liedjes op zijn vierde album Afterglow hadden de nodige tijd om te rijpen, of zoals Josef het mooi omschrijft : “Sometimes songs take years for me to finish, to find the right word or phrase, the right arrangement. A lot of these songs on Afterglow are like old friends of mine that finally learned to fly right.”.

Nooit zit hij om interessante en persoonlijke verhalen verlegen. Daarbij laat hij genoeg ruimte voor een eigen interpretatie voor de luisteraar : “I like to leave my songs open enough that the listener can come into them and find their own meaning. Good art, in my opinion, is like that.”. Toch was Josef me zo vriendelijk me wat meer achtergrondinformatie over de songs te geven.

Voor opener en titelsong Afterglow en The Way I Feel Now vond hij zijn inspiratie in Chili. Eerstgenoemde gaan over de gevolgen van kindermisbruik, slachtoffers ervan zijn in bijna alle gevallen voor hun hele leven erdoor getekend. Hij liet zich bij het componeren inspireren door het lied Ojalá van Silvio Rodríguez, een Cubaanse zanger die de systematische mensenrechtenschendingen van het toenmalige Pinochet regime aan de kaak stelde.

The Way I Feel Now schreef hij vrij recent op de ranch van zijn oom, omdat hij zijn vriendin erg miste en ernaar uitzag om haar terug te zien. Zijn vriendin is trouwens op Hold On, een postmodern liefdeslied, te horen als achtergrondzangeres .

Hell and the Blues gaat over het weer op de rails krijgen van je leven na een verbroken liefdesrelatie door te gaan reizen. Toen hij begin twintig was deed hij dat te voet en later per auto, vooral door toedoen van het bekende boek “On the Road” van Jack Kerouac.

Uiteraard heeft I Walk the Line (For You) betrekking op Johnny Cash. Josef werd geraakt door hoe Cash klonk op zijn laatste album, nadat hij zijn vrouw June Carter had overleefd. De twee hadden een tumultueus huwelijk. Het zette hem tot nadenken over zijn eigen beproevingen in relaties. Johnny Cash overleed kort nadat hij de song afgemaakt had.

Onlangs vernam Josef dat zijn betovergrootvader Iers was en als knecht per boot meegenomen was naar Chili. Het leidde tot de song Out on the Waters. Het werd trouwens geschreven in Mexico.

Begin twintig trouwde Josef, ook zijn toenmalige vrouw was artiest en dichter. Samen met haar woonde hij in een klein oud huis in Chicago. Helaas liep de relatie op de klippen en scheidden ze in 2002 en maakte Josef een nieuwe start in Californië. Onlangs bekropen hem weer herinneringen en emoties uit die periode, met als resultaat Through is Through.

Nadat hij zijn studie had afgerond werkte Josef een tijdlang in een machinewerkplaats. Daar werkte een zeventiger, die hem geregeld bijzondere verhalen over Chicago vertelde. Een verhaal ging over de twee hillbilly’s Arkie en Cotton die vermoord werden in een honky-tonkgelegenheid genaamd Tip Top Bobs.

Afterglow is een uitstekend, gevarieerd album vol persoonlijke en interessante verhalen, met de mogelijkheid tot eigen interpretaties.

Gisteren vermeldde ik abusievelijk, dat Josef woonachtig is in Ann Arbor, maar dat moet zijn de North Bay Area van San Francisco (Marin County), California.

Dat White Owl Red zijn briljante album 'Naked and Falling' zou evenaren of zelfs zou overtreffen lag niet in de lijn van mijn verwachting na het horen van de al eerder uitgebrachte singles 'Working Class Heroes' en 'I Walk The Line With You'. Dat zijn goede nummers, maar missen wat mij betreft de emotie en melancholie, de twee sterke eigenschappen van deze muzikant.

Nu wil je een album niet alleen maar vullen met tranentrekkers, dus begrijpelijk is het wel dat White Owl Red wat variatie wilde brengen op zijn nieuwe album. Er staan dus een aantal vlot in het gehoor liggende nummers op. De muzikale stijlkeuze varieert ook van country, folk en indierock tot aan blues.

Toch zijn het weer de rustige nummers die mij het meest de aandacht trekken. Dan vind ik White Owl Red op z'n best. 'Through Is Through', 'Hold On' en 'Wake Up' zijn dan ook als vanouds meesterlijk.

Als je blijft boenen op nummers dan glanst het misschien wel mooier, maar verdwijnt tevens de ruwheid die er net dat gekartelde randje aan meegeeft. Al gauw komt de dofheid weer aan de oppervlakte en blijkt dat de puurheid niet meer te reproduceren valt. Bij Afterglow is dat ook een beetje het geval.

Lukt het de uit San Francisco afkomstige alt country rockers van White Owl Red op Existential Frontiers nog om wat stekelige uitbarstingen aan toe te voegen, een jaar later komen ze al met een nieuwe plaat aanzetten. Waarschijnlijk net iets te snel op elkaar volgend, waardoor het overkomt als een veilige haastklus. Een tikkeltje te slap en te zoutloos.

Op het debuut Americana Ash waren de zwaarmoedige grunge invloeden nog sterk aanwezig, die prachtige druilerige sound is ondertussen vervaagd tot een gepasseerd verleden. De levendige inbeeldende prairie ervaring van de country moet daarvoor in de plaats komen, en dat blijkt uiteindelijk een behoorlijk lastige opgave.

Het titelstuk Afterglow heeft een swingend retro eighties geluid, en is inderdaad het nagloeien van de ooit aanwezige vurigheid waarmee White Owl Red zich eerder op de kaart zette. Dat het wel degelijk op deze manier kan werken, wordt wel bewezen in het tevens in dit tijdsbeeld te plaatsen Tip Top Bobs. Als Gawain Mathews de nodige vuiligheid uit zijn gitaar tevoorschijn haalt, pakt ook Josef McManus gelijk een stuk smeriger en doorleefder uit.

Dit soort interacties met gespeelde heerlijke felheid zijn er sporadisch aanwezig. Al tegenpruttelend gooit Gawain Mathews er op het einde van Working Class Heroes nog een aangename jankende solo overheen, die feitelijk lijkt te ontsnappen aan zijn ingeboete frustraties.

De rustgevende slidegitaar die als een rond dobberend bootje over de muziekgolven van Hold On heen vaart in kondigt de overheersende stabiele gemoedstoestand aan. Die onderscheidende accenten zijn er absoluut, maar ook het aangename mondharmonica spel van Hell and the Blues staat zo op de achtergrond opgesteld, waardoor je de indruk krijgt dat deze een studioruimte verderop is opgenomen.

Het ligt er net te dik bovenop dat I Walk the Line (For You) een eerbetoon is aan Johnny Cash, maar mist wel degelijk de magie van de altijd in zwart geklede meester. Hier murmelt Josef McManus zich wat ongemakkelijk met een aangeleerd accent door de song heen. Dat is ook de valkuil in Out on the Waters, waar krampachtig gepoogd wordt om een weinig stemvaste met nog minder aanwezig maatgevoel Would Be Bob Dylan te presenteren.

Het verhalende gedeelte wordt boeiend voorgedragen in het vol overtuiging gebrachte Wake Up. Hierbij functioneren de illustrerende instrumenten als vriendschappelijke schaduwen die gebroederlijk de eenzaamheid bestrijden. Het opbrekende gebrek bij Afterglow is dat dit soort prachtige momenten vaak gemist worden.

White Owl Red - Afterglow | Roots | Written in Music - writteninmusic.com