Van Autumn Tears is elk album weer een verrassing. Begonnen met darkwave, overgegaan op Neo-klassiek en nu dit in eigen beheer vervaardigde album dat ook als neo klassiek wordt aangemerkt, maar het bevat niet de prachtige composities die de eerste albums wel hadden.
Er zit een soort poppy sound doorheen. Convalescence eet zo een beetje van twee walletjes. Helaas vind ik het daardoor op dit album een stuk minder spannend dan op de voorgangers. Een wat krampachtige poging om het wat populairder te laten klinken.
Na een nummer of zes ontstaat bij mij de neiging nummers na de helft gehoord te hebben verder over te slaan. Een beetje op zoek naar de vertrouwde sfeer van eerder.
Het is pijnlijk om naar The Air Below the Water te luisteren. Slechte mannelijke zang terwijl er een prima zingende zangeres in de groep zit. The Sky Beneath the Sea is gelukkiig wel fijn.
Ook CD2 begint teleurstellend. Het wordt te veel van hetzelfde. De bite is er uit. Neither Here nor There is een dieptepunt. En veel beter wordt het ook niet meer helaas.
Er wordt samengewerkt met Theodore B Tringo. Misschien is hij de oorzaak van deze teleurstelling? Op het voorgaande album speelde hij ook al een rol. En ook dat was geen vooruitgang.
Inmiddels is er een opvolger uit. The Glow of Desperation. Ik ga nog een poging doen...
3*, maar 2,5* is nabij.