Al vele synth-pop-albums (en verzamelaars) verorberd de afgelopen jaren.
En inmiddels merk ik dat het steeds lastiger is om verrast te worden.
Bij deze verzamelaar lukt dat dan ook niet helemaal.
Tidal Flow is eigenlijk de enige uitzondering daar op. Illustration tourde in de 80's blijkbaar wel, maar er is vrijwel niets vastgelegd op de (gevoelige?) plaat.
Ook An Evening in the Ray is een prettige synth-song.
Verder valt me steeds meer op hoe vals er toch ook in die tijd gezongen werd, misschien zelfs als unique selling point van het genre. De nummers van Soft Cell, Eyeless in Gaza en Thomas Leer vind ik steeds onuitstaanbaarder worden, als je kijkt naar de parels die het genre óók heeft voortgebracht.
En een algemene reminder is dat OMD eigenlijk altijd boven de rest van de artiesten uittorent.