menu

U.S. Girls - Heavy Light (2020)

mijn stem
3,39 (45)
45 stemmen

Verenigde Staten
Electronic / Pop
Label: 4AD

  1. 4 American Dollars (5:42)
  2. Overtime (2:54)
  3. IOU (4:42)
  4. Advice to Teenage Self (0:50)
  5. State House (It's a Man's World) (1:43)
  6. Born to Lose (3:07)
  7. And Yet It Moves / y Se Mueve (3:36)
  8. The Most Hurtful Thing (1:04)
  9. Denise, Don't Wait (4:20)
  10. Woodstock '99 (2:36)
  11. The Color of Your Childhood Bedroom (0:27)
  12. The Quiver to the Bomb (4:23)
  13. Red Ford Radio (2:05)
totale tijdsduur: 37:29
zoeken in:
avatar van herman
3,5
Erg benieuwd naar deze plaat. De opener doet me denken aan Bowie's soulperiode zo rond '75, dit had zo op Young Americans kunnen staan. Mooie wisselwerking tussen de verschillende zangpartijen.

avatar van dix
dix
Toevallig de voorganger vandaag gedraaid.
Dus nu wil ik deze er achteraan horen

avatar van Ataloona
3,5
Dit album van het project van Meg Remy ligt erg in lijn met haar voorganger waarop ook al behoorlijk wat muzikale invloedsbronnen vanuit de afgelopen decennia te horen waren. Net als op die plaat kun je bij elk nummer een beetje fantaseren wie of wat model stond voor een bepaalde song. Wie nog een beetje hoopt op de 'lo-fi US Girls' van vóór 2015 komt bedrogen uit - die is wel definitief pleite (hoewel ze een paar liedjes uit die periode, zoals Red Ford Radio, op deze plaat een weinig bijzondere herbewerking geeft). Met dit soort kwaliteitsmuziek - mede dankzij de grote lijst aan goede sessiemuzikanten (zelfs Jake Clemons van de E Street Band komt om de hoek kijken) is dat echter totaal geen probleem. Meg Remy stort zich inmiddels vol overgave op het maken van ambitieuze arrangementen. En doet dat vervolgens voortreffelijk.

Deze worp is net ietsjes minder krachtig dan haar voorganger. Minder energiek en dansbaar, de vinnige gitaartjes ontbreken enigszins en het mist ook die coole vibe die op dat album heerst. Deze is iets lomer en meer introspectief. Met wat jaren 70 blue-eyed soul inclusief strijkkwartet (de opener), disco, samba (Y se Mueve), pianoballades (IOU, Woodstock '99), jazzy pop (Born to Lose) en jaren 60 pop op z'n Burt Bacharach's (Denise, Don't Wait) is er genoeg om van te genieten, maar de songs zijn dikwijls net even een tikkeltje minder dan op de voorgaande platen. Daarnaast zijn die korte spoken word secties nogal op het randje en onnodig; zeikerig met kreunstemmetje op de Amerikaanse ik-heb-het-zo-zwaar-en-moeilijk manier reflecteren op dingen uit het verleden. Nee, dat vind ik wat vermoeiend. Al snap ik dat het een manier is om in te zoomen op het retrospectieve thema van Remy's liedjes, doch ligt het er zo te dik op. Zonder die intermezzo's had ik het ook wel begrepen. De skits skip ik voortaan gewoon. Wat dan overblijft is wederom een zeer fijn plaatje, die met elke luisterbeurt al weer wat vertrouwder en beter klinkt. Na een paar dagen is het alsof ik de liedjes al jaren ken. Blijft een bijzondere fijne artieste, die Meg Remy.

avatar van E-Clect-Eddy
3,5
Als ik op de twee singles af ga dan heb ik ook de verwachting dat dit album minder sterk is dan de vorige.

avatar van aerobag
3,5
Onderschatte artieste dit! Ik kan me heel goed vinden in wat ataloona hier boven al schrijft. Deze dame kent haar muziekgeschiedenis uitstekend en kan de invloeden met gepaste bekwaamheid verstoppen in een gemoderniseerd jasje. Vorige album was een stuk innovatiever en de pseudo-emotionele intermezzo's hadden van mij achterwege gelaten mogen worden, maar er zijn nog genoeg hoogtepunten te bespeuren.

avatar van Mausie
Mausie (crew)
Ik had hoge verwachtingen door de voorganger In a Poem Unlimited. Net een aantal nummers beluisterd en ik vind er geen klap aan. Alleen 4 American Dollars kan mij nog enigszins bekoren. Die gaat in de playlist, wellicht zit er nog wat rek in. Maar iets wat in de buurt komt van bijvoorbeeld Rosebud hoor ik niet helaas.

avatar van E-Clect-Eddy
3,5
Het vorige album van U.S. Girls haalde mijn top 10 eindlijst van 2018 dus ik was wel benieuwd naar deze, al temperde de singles wel mijn verwachtingen. Dit album heeft veel meer beluisteringen nodig voor ik kan zeggen of ook deze een kans maakt op een plek in mijn top 10 eindlijst. Het is in elk geval een interessante plaat.

In IOU en Born to Lose hoor ik Gospel / Soul invloeden terug. Terwijl And Yet It Moves / y Se Mueve Latin invloeden heeft, volgens mij op basis van een Cha-Cha-Cha of Rumba ritme.

Hierboven wordt er gesproken over "de pseudo-emotionele intermezzo's" die zijn er nu ook weer. Alleen op dit album komt het nu veel meer over alsof ik naar een musical luister. Een gemiddeld Pop album heeft een heel herkenbare opzet waarbij via de productie een stijl van begin tot einde domineert en waar dan één of twee nummers afwijken (ballad / rocker / dance). Hier zijn er veel stijl- en ritmewisselingen. Dan heb je die intermezzo's nodig want anders springt 'alles' van hot naar her. In musicals heb je daar die gesproken passages voor om de boel aan elkaar te knopen. Zoiets heeft U.S. Girls ook op dit album gedaan. Zo komt het althans op mij over.

Op Woodstock '99 wordt een stuk gecoverd van MacArthur Park maar wel meer vergelijkbaar gezongen a la Richard Harris dan de meer bekende versie van Donna Summer. Na dit uitstapje naar de 60s volgt (na een intermezzo) dan The Quiver to the Bomb met sterke 70s invloeden.

Kan na de eerste beluistering voorzichtig zeggen dat deze wel goed is.... had geen euforische momenten maar ook geen teleurstelling of irritatie. Het is wel iets meer losser dan In a Poem Unlimited, meer percussief, iets minder geproduceerd(?), meer ingetogen (?). Verwachte op basis van de singles een minder sterk album maar dat lijkt me niet het geval. Wel heb ik nog geen favoriet of een nummer dat er meteen boven uitsteekt.... misschien Born to Lose .

avatar van herman
3,5
Wonderbaarlijk dat stuk MacArthur Park in Woodstock '99. Eerste indruk van het album is gematigd positief. De opener is fantastisch, Overtime ook goed en daarna vind ik het gewoon wel aangenaam en inderdaad wat losser dan de voorganger. Nu hadden toppers daarvan, mn. Velvet 4 Sale en Rosebud, ook wel even tijd nodig, dus ik heb dit album zeker nog niet afgeschreven.

avatar van dafit
3,5
Uit mijn tweewekelijkse Popcorn-nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Met In A Poem Unlimited maakte Meghan Remy met haar in Toronto gevestigde band U.S. Girls een bruisend album, dat op de achtste plek van mijn jaarlijst van 2018 belandde. Vooral op M.A.H., Rosebud en Pearly Gates stak ze Madonna naar de kroon. De uitstekende eerste singles van de nieuwe plaat, 4 American Dollars en Overtime, lagen enigszins in het verlengde: pakkend, dansbaar en vrolijk. Ze blijken niet representatief voor het geluid op Heavy Light. Het tempo ligt lager en op nummers als State House (It’s a Man’s World) en Born to Lose draait het meer om ritmes en samenzang, van Remy en haar achtergrondzangeressen. De instrumentaties zijn soberder, met veel ruimte voor piano en percussie en gitaren spelen een bijrol. Het levert een boeiende, maar minder opwindende plaat op dan In A Poem Unlimited. Desondanks blijft de eigenzinnige Meghan Remy intrigeren.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: U.S. Girls - Heavy Light - dekrentenuitdepop.blogspot.com

U.S. Girls - Heavy Light
U.S. Girls kiest ook dit keer voor de toegankelijke popliedjes, maar het zijn popliedjes vol invloeden en een bijzondere twist is nooit ver weg op het fascinerende Heavy Light

De Canadese muzikante Meg Remy maakte met haar alter ego U.S. Girls een aantal jaren vooral behoorlijk experimentele muziek, maar de laatste jaren grossiert ze in toegankelijke popliedjes. Ook haar nieuwe album Heavy Light is weer verrassend toegankelijk, maar het is op hetzelfde moment een vat vol tegenstrijdigheden. Invloeden uit een aantal decennia popmuziek komen voorbij in songs die aangenaam en makkelijk klinken, maar op hetzelfde moment alle kanten op schieten en waarin een eigenzinnige wending nooit ver weg is. U.S. Girls maakte lange tijd muziek voor een kleine groep muziekliefhebbers, maar dit moet toch in bredere kring gewaardeerd kunnen worden?

U.S. Girls, het alter ego van de Canadese muzikante Meg Remy, brengt inmiddels al een jaar of twaalf albums uit en heeft zo langzamerhand een aardig stapeltje op haar naam staan. Het zijn albums die in eerste instantie vooral in kleine kring werden opgepikt, wat gezien het experimentele karakter van de muziek van U.S. Girls niet zo gek was.

Met het in 2012 verschenen GEM trok Meg Remy voor het eerst wat meer aandacht met haar muziek en zelf ontdekte ik haar aan het eind van 2015 toen ik Half Free uit een obscuur jaarlijstje pikte.

Half Free was nog steeds geen alledaags album, maar zeker niet meer zo experimenteel als de eerste albums van U.S. Girls. Het was wel een onnavolgbaar album dat er zoveel invloeden bij sleepte dat het je soms duizelde. Ik vergeleek Half Free in 2015 met de muziek van Grimes, die inmiddels is getransformeerd in een eigenzinnige popprinses. Die status zal Meg Remy niet snel verkrijgen met haar muziek, maar de muzikante uit het Canadese Toronto bleek de afgelopen jaren niet vies van pop.

Half Free liet af en toe al flarden van een aanstekelijk popliedje horen, maar het in 2018 uitgebrachte In A Poem Unlimited grossierde er in. Het in kleine kring terecht bejubelde album klonk weer totaal anders dan al zijn voorganger en was met afstand het meest toegankelijke album van U.S. Girls tot dat moment.

Ik had zelf weer de grootste moeite om het album te beschrijven en kwam uiteindelijk tot het volgende: “U.S. Girl creëerteen geluid dat bol staat van de invloeden uit de 70s funk en disco, maar Meg Remy citeert ook nadrukkelijk uit de archieven van Madonna in haar jonge jaren, heeft goed geluisterd naar de eerste platen van Roxy Music, flirt met foute Franse filmsoundtracks uit de jaren 70 en gaat terug naar de invloeden uit de zwarte muziek die in de jaren 70 door Blondie maar vooral door David Bowie werden opgepikt. Op hetzelfde moment slaat de Amerikaanse muzikante een brug naar de eigentijdse of zelfs voorzichtig futuristische elektronische popmuziek van St. Vincent.” Een omschrijving waar niemand iets mee kan, maar als ik naar In A Poem Unlimited luister kan ik er nog steeds niet veel anders van maken.

Deze week verscheen een nieuw album van U.S. Girls en Heavy Light klinkt weer totaal anders dan zijn voorgangers. Het brengt Allmusic.com er toe om het alter ego van Meg Remy te omschrijven als “an ever-mutating organism”, wat in deze tijden wat griezelig klinkt, maar de muziek van U.S. Girls wel recht doet.

Heavy Light laat direct horen dat Meg Remy haar een paar jaar geleden ontstane voorliefde voor toegankelijke popliedjes nog niet verloren is. Het album opent met een soulvol popliedje dat in de jaren 70 zomaar een wereldhit had kunnen worden en dat niet had misstaan op Young Americans van David Bowie. U.S. Girls heeft op Heavy Light wel vaker een zwak voor soulvolle pop, wat wordt verstrekt door de grote rol voor background vocals.

U.S. Girls neemt je even mee terug naar de jaren 70, zeker wanneer ook nog een saxofoon opduikt, maar door de toevoeging van moderne elektronica krijgen de songs ook een eigentijdse twist, die weer gezelschap krijgt van flink wat invloeden uit de Phil Spector girlpop uit de late jaren 50.

Heavy Light werd gemaakt met een legioen aan sessiemuzikanten en heeft een lekker vol geluid, dat ook dit keer met zevenmijlslaarzen door genres en decennia wandelt. Het klinkt allemaal bijzonder lekker en vaak aanstekelijk, zeker ook vanwege de mooie stem van Meg Remy, maar eigenzinnigheid is nooit ver weg. Het zijn het vat vol tegenstrijdigheden en de diepgang (die ook zeker terug komt in de teksten) waarop U.S. Girls inmiddels een aantal jaren het patent heeft. Ik ben fan. Erwin Zijleman

avatar van Gele Stift
3,5
Oh oh, toch wel weer een sterke plaat hoor. Wellicht dat het over de volle breedte een tikje minder is dan de voorganger, maar ook deze plaat staat toch wel weer een hoop hoogtepunten. Kenmerkend blijven de maatschappij kritische teksten. De album titel refereert naar Franz Kafka (A belief is like a guillotine. Just as heavy, just as light). Deze worsteling met de hedendaagse maatschappij en de rol waarin wij als individuen daar een plek in (moeten) nemen, is toch wel het centrale thema van dit album. Dat maakt het album ook meteen een stuk introspektiever dan de vorige. Zo komen thema's als het hedendaagse kapitalisme (en de mindere kanten daarvan) naar voren (op 4 American Dollars), het zelf-destructieve karakter van de mensheid (Quiver to the Bomb) en natuurlijk de rol van vertwijfeling (e.g. in de interludes).
En ook ik ben zeker fan

Gast
geplaatst: vandaag om 03:40 uur

geplaatst: vandaag om 03:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.