DMA's - The Glow (2020)

Ik heb eens wat nummers zitten beluisteren van deze jongens, omdat elektronicahelden Orbital een remix heeft gemaakt van Life Is a Game of Changing (wat - i.t.t. de rest van hun oeuvre - helemaal geen pop- of rocknummer is, maar ultra-commerciële clubmuziek) en wat een dertien-in-een-dozijn gitaarbandje is dit zeg! Volgens 'kenners' de nieuwe Oasis of The Stone Roses, maar die moeten hun oren eens laten uitspuiten. Nou ja, leuk als je ervan kunt genieten, maar mijn soort gitaarmuziek is het in ieder geval niet.

Dit is heel veelgeschreeuw en wel heel weinig wol. Ik had mijn twijfels bij Hill End en die worden volledig bevestigd. Het album begint lekker, met inderdaad Oasis en The Stone Roses invloeden keurig verwerkt tussen zang/melodie en het ritme. Daarna zakt het steeds verder weg, komen er elektronische dans invloeden bij die mij, in ieder geval hier, geheel niet aanspreken. Het komt nooit voorbij 'mama kijk mij dit eens goed nadoen en het net niet kunnen". Ik heb het idee naar een eindexamenoefening van een muziekschool te luisteren, waar zo goed mogelijk naspelen met eigen nummers de examenopdracht was. Nou dat is dan gelukt, maar verder zit er niets eigens in, een bloedeloos geheel.

De laatste tijd heb ik vaker last van dit soort bands. Zeker in het psychedelische rock segment. Het origineel is telkens heel veel beter, ook al zijn moderne bands technisch misschien veel beter onderlegd en de studio's onnoemelijk veel beter. Het gaat om het eigen materiaal en dat zakt vaak door het ijs. Gelukkig hoor ik ook nog steeds heel goede, nieuwe muziek. Daar valt The Glow niet onder. Dan zet ik liever de laatste van Liam nog even op. Die plaat heeft het wel.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Het origineel telkens veel beter...als oudere lul maak je dat vaker mee, maar om deze band af te doen als veel geschreeuw weining wol....ze kunnen wèl liedjes schrijven. Het is alleen niet spannend.
En Oasis is natuurlijk ook niet origineel, laat staan Liam.

Ben ik hier de DMA's aan het verdedigen? Hm, ik draai hem nog een keer, echt slecht is het toch zeker niet?

Ik kan dit niet ontkennen. Daar staat tegenover dat ik heel veel nieuwe muziek luister en nog steeds voor nieuwe bandjes val, waar de vernieuwing, in combinatie met energie en een nieuwe invalshoek of simpelweg een superieure melodie en uitvoering, wel in zit.

Daar staat tegenover dat ik me mateloos erger aan deze plaat van DMA's en steeds meer aan psychedelische bands die niet verder komen dan alles door een phazer gooien en "totally out there" denken te zijn.

Het gebrek aan originaliteit van Oasis onderken ik zo, maar die band had uitstraling dankzij Liam en jatte de rest deskundig bij elkaar en maakte er op overtuigende wijze iets nieuws van. DMA's niet. Copycat van een copycat en matig gedaan.

Smaak is smaak. Daarom eindig ik mijn recensie ook met de woorden "ga vooral zelf luisteren", want wie ben ik?

Nee het is niet hoogdravend en nee het is niet bijster origineel. Maar het zijn best lekkere nummers die prima wegdraaien. Hun vorige plaat was weinig verheffend maar dit is in ieder geval heel veel beter dan wat Oasis na '(What's the Story) Morning Glory?' over ons heeft uitgestort. Ik kan alleen maar aanmoedigen dat bandjes dit soort muziek blijven maken. Gewoon omdat ik ook wel eens lekker lichtvoetig zonder na te denken door het huis heen wil springen. Net als mijn dochters om het oude lul thema er maar bij te pakken.

Poeh dit klinkt niet best. Vond de vorige plaat erg lekker, zonde. Maar Silver is een oorwurm van jewelste, die gaat de playlist in.

Ik ken deze band niet zo erg goed, en heb net Silver beluisterd en klinkt niet verkeerd, maar het nummer Delete [van het album Hill's End] vind ik geweldig. Op zich houd ik wel van dit soort pop/rock muziek. Maar heb niets met Oasis, was meer een Blur fan. Ga de DMA's eens nader onderzoeken.