Vrolijke niets-aan-de-hand-muziek.
Een fijne mix van pop, rock, soul, jazz, met licht symfonische invloeden. Deze band kan misschien omschreven worden als een kruising tussen ELO en Chicago. Maar ik hoor ook wel wat Moody Blues er in terug. De band bestaat uit 9 leden, en onderscheidt zich door de trombone/trompet/cello/viool/saxofoon naast de gebruikelijke drums/bas/gitaar/piano als vast instrumentarium te hebben.
In de jaren zeventig konden bands nog lekker groot zijn. Voordeel van een grote band is ook dat je meerstemmig aan de slag kunt. En dat is heel mooi gedaan hier.
Misschien dat de muziek wel wat flauw en melig is na een tijdje.