menu

Bud Powell - The Essen Jazz Festival Concert (1988)

mijn stem
geen stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Black Lion

  1. Shaw Nuff (4:46)
  2. Blues in the Closet (5:53)
  3. Willow Weep for Me (4:27)
  4. John's Abbey (3:49)
  5. Salt Peanuts (5:00)
  6. All the Things You Are (6:51)
  7. Just You, Just Me (6:16)
  8. Yesterdays (6:37)
  9. Stuffy (7:35)
totale tijdsduur: 51:14
zoeken in:
Soledad
Met: Bud Powell (piano), Oscar Pettiford (bas), Kenny Clarke (drums), Coleman Hawkins (tenor sax op kant B)

Een plaat die een aantal favorieten van mij samenbundelt. De opname de onder de naam van Hawk is uitgebracht, maar ook onder die van Pettiford en ja dus ook onder die van Bud Powell krijgt bovendien warme aanbevelingen op het web. Toch was ik wat sceptisch omdat zowel Bud als Hawk wel een beetje over hun hoogtepunt heen waren hier. Bud Powell verkeerde op het randje van krankzinnigheid maar maakte later wel nog een fantastische verschijning op Dexter Gordon's album. Misschien toch het voordeel van de twijfel dan maar? Het is mij toch wat tegen gevallen.

Waar ik op hoopte, was een stevige en hardswingende jamsessie. Met een jagende Powell en de scheurende swing sax van Coleman Hawkins. Helaas klinkt het allemaal wat als een doorsnee jamsessie en de compositionele keuze is ook behoorlijk cliché. Kant A begint met Powell in trio vorm. De begeleiding van Pettiford en Clarke is prima maar springt er nergens uit. Powell klinkt zoals hij vaker in die latere jaren klonk: best goed maar niet helemaal als zichzelf. Z'n vreemde uithalen zijn haast niet meer te horen en hij vervalt vaak in dezelfde licks. Zowel Pettiford als Clarke zijn vooral rustig aan het begeleiden maar spetteren niet, zoals ze dat wel degelijk kunnen. De kant sluit af met het knullige 'Salt Peanuts' (altijd een hekel aan die compositie gehad).

Dan zou Hawk kant B kunnen redden maar hij lijkt aan dezelfde beperking als Powell te leiden. Het is allemaal wel heel voorspelbaar en afgezaagd wat er wordt gespeeld. Geen moment zoekt hij zijn medemuzikanten op en zijn spel klinkt haast nonchalant en tegen het ongeïnteresseerde aan. Voor elke muzikant geldt hier: het zijn klasbakken eerste klas. Een slechte plaat is het dan ook niet. Toch zijn er veel betere platen te vinden. Na 40 minuten heb ik nauwelijks opgeslagen wat er nou precies is gespeeld. Ik heb em op vinyl in de recente Black Lion uitgaves. Het klinkt prachtig voor zo'n oude live opname, dat is zeker.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:11 uur

geplaatst: vandaag om 17:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.