De schoonheid uit lang vervlogen dagen is wat Donna Blue nastreeft. Daarbij puttend uit Franse zuchtmeisjes muziek uit de yè-yè periode en de V.S. net voordat The Beatles doorbraken en vrijwel de gehele populaire muziek van die tijd wegvaagden.
Bakken galm en volmaakte onderkoeldheid spelen daarin een hoofdrol. "Zeeuws Meisje" moet zich volkomen op haar gemak voelen bij deze plaat: "Geen noot teveel hoor". Dat zorgt voor een atmosfeer en gemoedstoestand die in de muziek van de laatste jaren uniek is te noemen. Ik hoor in ieder geval niets wat hier op lijkt.
Donna Blue releast al bijna twee jaar digitale singles, die met een extra nummer worden verzameld op een, prachtig vormgegeven, EP. Die trend is, helaas, doorbroken met Inbetween. Er komt geen fysieke uitgave. Misschien omdat er later dit jaar, eindelijk, een LP aankomt? Het kan ook zijn dat dit beperkte format precies de juiste dosering is voor de muziek van Donna Blue.
Vooraf gegaan door de mooie singles 'Desert Lake' en 'Billy' geeft Inbetween drie nieuwe songs. Alle drie net anders en toch onmiskenbaar Donna Blue. Bij wijze van speken, zou ik de muziek van de band doof herkennen. Zo eigen, zo mooi en zo goed.
Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.