menu

Kerry Livgren - Seeds of Change (1980)

mijn stem
3,42 (18)
18 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Kirshner

  1. Just One Way (5:46)
  2. Mask of the Great Deceiver (7:36)
  3. How Can You Live (4:13)
  4. Whiskey Seed (5:33)
  5. To Live for the King (4:55)
  6. Down to the Core (5:18)
  7. Ground Zero (8:36)
totale tijdsduur: 41:57
zoeken in:
avatar van Raymond S
2,0
Hard to find -maar net geen classic -.
De cd is bijna niet te vinden, evenals de vinyl-versie ervan.

Gitarist van Kansas op solopad.
De enige cd van K.L. die minder door zijn spirituele machten is beinvloed.
Het leuke aan deze plaat is dat Ronnie James Dio een tweetal nummers zingt. Daardoor stijgt de elpee in waarde.
Mask of the great deceiver en to live for the king zijn de twee toppertjes.
Indien je 'm dus goedkoop in de uitverkoopbak vindt (wat ik mij niet kan voorstellen): meenemen. Al was het voor deze 2 nummers.

avatar van gaucho
3,0
Kerry Livgren hier níet beïnvloed door zijn geloof in hogere spirituele machten? Juist wel, lijkt mij - al zou het best kunnen dat dat op latere solo-albums van hem nog meer tot uiting komt.

Maar deze plaat maakt duidelijk waarin Livgren rond deze tijd afscheid nam van Kansas. Het geloof heeft merkbaar de overhand gekregen in zijn teksten en ik kan me voorstellen dat dat destijds bij de andere groepsleden niet lekker viel.

Al kun je hun grootste hit Dust in the wind (geschreven door Kerry Livgren) met een beetje fantasie ook kenschetsen als een verslag van een religieuze zoektocht. Maar in die periode was hij nog zoekende, heb ik begrepen. En bij het maken van deze plaat had hij 'het' gevonden.

Dit album wijkt niet zo heel erg af van de muziek van Kansas, maar het haalt het zeker niet bij de toppers die Kansas in de voorafgaande jaren uitbracht. Wel grappig om Ronnie James Dio eens een heel ander soort teksten (Mask of the great deceiver (!) To live for the King) te horen zingen dan op zijn eigen albums en op die van Black Sabbath, waar hij rond deze periode deel van uitmaakte.

De twee nummers die Raymond noemt zijn inderdaad het sterkste. Aan het eind zakt het niveau wat in, want de bluesrocker Down to the core is het minste nummer van de plaat. Wel redelijk gedurfd allemaal, als je het in de tijd plaatst, want het was één van de eerste albums waarop een succesvolle rockartiest openlijk voor zijn geloof uitkwam. Als je daar tegen kunt én de muziek van Kansas weet te waarderen, is dit best een aanrader.

Een komische noot: Frits Spits heeft het album ook beluisterd... Oudere jongeren die vroeger naar de Avondspits luisterden, zullen dit intro ongetwijfeld herkennen. Met dit muziekje sloot hij het programma altijd af, met net voor de reclamepingel de tekst "NOS Radio' er achteraan geplakt...

avatar van Faalhaas
Destijds was Dio met 3 projecten tegelijk bezig. Hij was weer een band begonnen met zijn oude Elf maatjes, daarnaast nog een band met een zekere Tony Iommi en dit project dus. Zijn manager/ vrouw Wendy raadde hem aan om een duidelijke keuze te maken en zich te storten op 1 project.

Hij heeft de juiste keus genmaakt als je het mij vraagt. Mask of the Great Deceiver en To Live for the King zijn alleen interessant door de zang van Dio. De rest stelt weinig voor.

4,5
Tsja ik vind dit een bere plaat. Ik vond Kerry Livgren altijd al een top gitarist en de samenwerking mat Ronnie J. Dio bevalt mij uistekend

avatar van RonaldjK
4,5
Na een jarenlange zoektocht naar zingeving kwam Kansas’ hoofdcomponist Kerry Livgren uiteindelijk uit bij het geloof waarmee hij was opgegroeid. Het leidde tot zijn eerste soloplaat Seeds of Change, dat zes maanden na de soloplaat van zanger Steve Walsh verscheen.
Vanaf opener Just One Way maakt hij zijn ontdekking heel duidelijk. Een nummer met blazers en veel toetsen, gezongen door ene Jeff Pollard en gedrumd door Barriemore Barlow. De laatste kende ik van Jethro Tull, nog een bandje dat ik niet veel eerder had ontdekt; de stokkenkunstenaar is hier op nog eens drie nummers te horen.

Ik kocht de plaat ergens in 1982; niet zozeer vanwege Kansas, maar omdat Ronnie James Dio op twee nummers zingt. Mask of the Great Deceiver en To Live for the King bleken twee van de vier hoogtepunten van het album te zijn, samen met How Can You Live waar Steve Walsh als een nachtegaal zingt en slotlied Ground Zero, een pareltje in de progressieve rock.
Het laatste nummer wordt gezongen door David Pack, op viool klinkt Kansas’ Robbie Steinhardt, op drums Kansas’ Phil Ehart. Deze drumt ook op het bluesachtige Whiskey Seed en tilt dat niet al te sterke lied naar een hoger plan.

Ik heb de plaat indertijd vaak gedraaid, ondanks de wat magere productie van Livgren en Brad Aaron. Dat probleem is echter voorbij: al in 2010 bracht de blonde snor een hergeproduceerde versie van het album uit, vreemd genoeg Decade Vol. 1 genaamd. Alleen verkrijgbaar in de Verenigde Staten via zijn privélabel Numavox en dus veel te duur vanwege de import.
Maarrrrrr… inmiddels staat deze versie op streaming, gewoon als bonustracks bij Seeds of Change. Ik vond het een meer dan aangename hernieuwde kennismaking: eindelijk klinkt de muziek vol en breed, waar dit genre zo bij gedijt.
Livgren heeft deels gebruik gemaakt van de originele mastertapes, de gastpartijen klinken namelijk hetzelfde. De enorme audiowinst is echter evident. Een floortom bijvoorbeeld klinkt nu diep, zoals bedoeld. Zelfs Down to the Core bevalt me inmiddels: het blijkt een vuig, funky nummer, dat grote baat heeft bij de vette sound.

Het is nu dus eenvoudig om zowel de oorspronkelijke als de hernieuwde versie te horen en vergelijken. Mijn oordeel: dit is en blijft een bescheiden meesterstuk.

In 2010 noemde gaucho dat Frits Spits Mask in zijn Avondspits als slottune gebruikte, maar de link die hij erbij zette werkt niet meer. Nu het album op streaming staat, is het eenvoudig om het intro van het liedje daar te vinden.

avatar van gaucho
3,0
RonaldjK schreef:
Ik heb de plaat indertijd vaak gedraaid, ondanks de wat magere productie van Livgren en Brad Aaron. Dat probleem is echter voorbij: al in 2010 bracht de blonde snor een hergeproduceerde versie van het album uit, vreemd genoeg Decade Vol. 1 genaamd. Alleen verkrijgbaar in de Verenigde Staten via zijn privélabel Numavox en dus veel te duur vanwege de import.
Maarrrrrr… inmiddels staat deze versie op streaming, gewoon als bonustracks bij Seeds of Change. Ik vond het een meer dan aangename hernieuwde kennismaking: eindelijk klinkt de muziek vol en breed, waar dit genre zo bij gedijt.
Livgren heeft deels gebruik gemaakt van de originele mastertapes, de gastpartijen klinken namelijk hetzelfde. De enorme audiowinst is echter evident. Een floortom bijvoorbeeld klinkt nu diep, zoals bedoeld. Zelfs Down to the Core bevalt me inmiddels: het blijkt een vuig, funky nummer, dat grote baat heeft bij de vette sound.

Het is nu dus eenvoudig om zowel de oorspronkelijke als de hernieuwde versie te horen en vergelijken. Mijn oordeel: dit is en blijft een bescheiden meesterstuk.

Ik moet hem er weer eens bij zoeken, want ik ben bang dat-ie in een doos op zolder opgeslagen ligt, maar de dubbel-CD Decade is al veel ouder dan 2010. Hij verscheen in 1992 (dat verklaart ook de titel) en volgens mij bevatte die CD de originele opname van Seeds of change, zoals die in 1980 op LP verschenen was. Een jaar of wat geleden bracht Rock Candy Records een CD-reissue van Seeds of change uit, die duidelijk anders klonk dan de originele LP. Uit mijn hoofd gezegd bleven de vocalen wel intact, maar was er aan de muziek flink gesleuteld: een deel ervan was opnieuw opgenomen. Ik herinner mij dat ik bij eerste beluistering van die nieuwe CD enigszins teleurgesteld was omdat ik niet de klank van die oude LP terughoorde.

Ik zie nu pas op Discogs dat Kerry Livgren die dubbel-CD uit '92 later nog eens als twee afzonderlijke CD's (het zijn zelfs CD-recordables, zelfgebrande CD's dus) heeft uitgegeven, als Decade vol. 1 en vol. 2. En zo zullen die albums ook wel worden weergegeven op de streamingdiensten. En kennelijk is die vol. 1 aangevuld met de nieuwe versie van Seeds of change.

Ik lees nu op die Discogs-pagina trouwens ook terug wat ik zelf al dacht te horen: "Originally recorded in 1980, these tracks were re-recorded in 2008-09, while preserving most of the original guest artists performances."
Ik vond het op het eerste gehoor geen verbetering, maar misschien helpt het om - na het album jarenlang niet meer te hebben beluisterd en met jouw recensie in het achterhoofd - die nieuwe versie beter te waarderen door de letten op de 'power', de volheid van de muziek. Ik zal alle drie de geluidsdragers binnenkort weer eens opzetten. Of misschien zoek ik ze, tegen mijn principes in, wel gewoon even op op Spotify...

avatar van gaucho
3,0
Nu ik toch op Discogs bij de Kerry Livren-discografie aan het struinen ben, zie ik ook dat Mask of the great deceiver en To live for the King op single verschenen zijn. Leuk, de twee sterkste nummers van dit album - weliswaar ingekort - op een klein vinylschijfje. Leuk verzamelobject voor zowel fans van Kansas als van Ronnie James Dio (en gelukkig ben ik beide). Ik zal er niet per se naar op zoek gaan, maar mocht ik 'm ooit eens tegenkomen bij het 'crate digging', dan gaat-ie mee naar huis.
Het doet mij vermoeden dat Frits Spits misschien nooit het hele album beluisterd heeft, maar wel deze single. En meteen aan het begin dacht: wat een fantastisch intro...dan wel outro!

avatar van RonaldjK
4,5
Grote dank heer gaucho voor alle nuttige correcties en aanvullingen! Ik kan me indenken dat je binnenkort op zoek gaat naar die doos met cd's op zolder... . Leuk voor rond de Kerst.
Dit soort reacties maken dat ik MuMe zo leuk en handig vind.

2,0
Ik heb hem op cd maar ik vind het een ronduit zwak album. Helaas, hopes were high.

avatar van RonaldjK
4,5
De Decade dubbel-cd waar gaucho het in december over had, heb ik inmiddels op de kop getikt en die draait hier nu. Bevat inderdaad onder meer de originele opnamen van Seeds of Change. De heropname-editie van Rock Candy heb ik in bestelling.

avatar van Faalhaas
RonaldjK schreef:
De Decade dubbel-cd waar gaucho het in december over had, heb ik inmiddels op de kop getikt en die draait hier nu. Bevat inderdaad onder meer de originele opnamen van Seeds of Change. De heropname-editie van Rock Candy heb ik in bestelling.

Staan daar ook andere opnames met Dio op?

avatar van RonaldjK
4,5
Nee, geen andere opnames. Ik weet bovendien uit Livgrens biografie (die ook Seeds of Change heet) dat Dio alleen die twee nummers heeft ingezongen.
Hierbij de link naar de 2014-versie volgens Discogs, waarbij je dus dezelfde tracklist tegenkomt. Hoe anders de begeleiding klinkt t.o.v. de 1980-versie is te horen op YouTube - oordeel zelf.

avatar van Faalhaas
Ok thanx. Ja die heropnames hoeven van mij nooit zo. Voelt als een stukje geschiedvervalsing.

avatar van liefkleinhertje
3,0
Heb deze CD ook maar eens uit de kast getrokken want wat er precies opstond wist ik ook niet meer en dat is meestal een veeg teken.
1 Just One Way -Dit is een typisch jaren 80 nummer wat ook nog ontsiert word door een trompet en op die dingen reageer ik meestal zoals een vampier op knoflook.
2 Mask Of The Great Deceiver -Dit is een van de twee nummers met Dio op zang en zijn ook de beste.
3 How Can You Live - Dit nummer word gezongen door Steve Walsh maar zou als het op een Kansas plaat had gestaan zeker geen hoogvlieger zijn geweest.
4 Wiskey Seed - Kerry Livgren gaat hier de southernrock /blues kant op en dat moet ie niet doen dit is al eerder en veel beter gedaan.
5 To Live ForThe King - (zie 2)
6 Down To The Core -Als dit op een album van Wild Cherry (die klanten van dat funky music) aanwezig was geweest had ik niet gek opgekeken.
Ook dit nummer word weer ontsiert door dat kut getoeter maar op het einde krijgt dat ding wat statigs en met wat gitaar erbij kan ik het wel hebben.
7 Ground Zero - Dit is de epic en en samen met die Dio nummers de beste.

Zelf heb ik die Rock Candy (CD) versie met rode sticker en volgens het bijbehorende boekje is dat ding geremasterd (dus geen heropnamen) .

Dit is wel voldoende (3*) maar ook niet meer dus mocht deze geluidsdrager in een goudenkalf veranderen dan ga ik er niet omheen staan dansen.

avatar van RonaldjK
4,5
Dan spreken hetgeen liefkleinhertje gisteren schreef en de opmerking van gaucho van jongstleden december elkaar tegen.
Mijn cd is inmiddels in bestelling; als die binnen is, ga ik het boekje eens bestuderen en dan kan ik mijn zelf opgestarte nerdonderzoek naar dat nieuwe geluid voortzetten.

avatar van RonaldjK
4,5
Post.nl heeft ondanks een juiste adressering veel moeite gehad om de bestelde cd van dit album (remasterversie van het label Rock Candy uit 2014) te bezorgen, maar hij is sinds eergisteren binnen.

Na een paar keer beluisteren kan ik niet anders concluderen dan dat hetgeen op de hoes hiervan staat, níet klopt. Die meldt inderdaad slechts "remastered" en ook het boekje geeft geen verdere informatie. Mijn oren vertellen iets heel anders, waardoor ik niet anders kan dan concluderen dat men de originele banden heeft gebruikt om "verstopte" details naar boven te halen en mogelijk is zelfs één en ander toegevoegd.

Enkele voorbeelden:
- de luide blazers in Just One Way en Mask of the Great Deceiver; in die tweede track is nu bovendien Ronnie James Dio's stem gedubbeld.
- in How Can You Live hoor ik nieuwe gitaarlijnen.
- in To Live for the King hoor ik Dio een andere zanglijn zingen dan op het originele album, mogelijk is hiervoor een andere take gebruikt.
- Down to the Core bevat nu een jazzachtige trompetpartij en bovendien wordt het nummer aan het einde niet meer weggedraaid, maar gaat door tot het slotakkoord, waardoor het langer duurt.
- tenslotte hoor ik in het intro van Ground Zero een luid kerkorgel, een hobo in het eerste couplet, waarna orkest en koor veel voller klinken.

Remasteren, remixen, onbekende takes, nieuw ingespeeld? De hoestekst vertelt niet het complete verhaal en dat is een misser. Maar niet gezeurd. In deze nieuwe mix is het geluid veel en veel dynamischer en komt de muziek veel realistischer binnen dan de enigszins vlakke sound van de oorspronkelijke elpee. Een plaat die ik indertijd (circa 1982) al mat vond klinken.

Dan nog een leuk feitje uit Livgrens boek 'Seeds of Change' (editie 1990), wat ik enkele weken geleden ontving: Davy Moire, zanger van Down to the Core, was als geluidsman betrokken bij dit album. Livgren had het liedje klaar, maar nog steeds geen zanger gevonden, toen hij Moire het liedje hoorde zingen. En zo belandde zijn stem op de plaat.
Degenen die dit album waarderen, hebben met het veel vollere geluid, de nieuwe zanglijn van Dio en diverse nieuwe instrumentale invullingen echt iets aan deze tweede versie.

avatar van gaucho
3,0
Haha, dit was destijds toch ook mijn waarneming, toen ik die Rock Candy CD bestelde: die klinkt heel anders dan de LP-versie uit 1980 en de CD-versie van Decade, die ik allebei eveneens in mijn bezit had. Ik draaide de remaster enige tijd geleden weer eens - ongetwijfeld mede naar aanleiding van de opgeleefde discussie rond dit album - en ik moet zeggen: puur op geluidstechnische gronden kun je inderdaad zeggen dat dit album is opgeknapt. Toch blijf ik er een beetje moeite mee houden, omdat ik zo vertrouwd ben met de LP-versie, die ik al sinds begin jaren tachtig bezit.

Zo gaat dat vaak: mat geluid of niet: je vindt dat een album zo moet klinken als je je herinnert uit je jeugd. Puur klanktechnisch opknappen door een remastering, ok. Maar ik ben er nooit zo'n liefhebber van als er van alles aan wordt toegevoegd of juist weggelaten, of dat bepaalde elementen die voorheen zo goed als verborgen bleven, opeens op een onnatuurlijke wijze naar voren worden gehaald.

Dat voelt altijd een beetje als geschiedvervalsing, uitgaande van het standpunt dat de oorspronkelijke versie de versie is die de artiest voor ogen had. Maar uit het verhaal dat RonaldjK neerpende bij het laatste AD-album leid ik af dat Livgren gehinderd werd door budgettaire beperkingen, en ik neem aan dat die nieuwe versie meer in de richting komt zoals hij het album voor ogen had.

Nou ja, ik heb nu twee versies naast elkaar en die bieden dan samen het complete plaatje, dus vooruit maar. Al blijft het inderdaad slordig dat ze bij Rock Candy kennelijk helemaal niet door hadden dat ze een sterk aangepaste en dus vernieuwde versie van Seeds of Change uitbrachten. Ik denk dat ze gewoon Kerry Livgren gebeld of gemaild hadden met de vraag om het album opnieuw uit te mogen brengen en dat Livgren hen zonder (veel) nadere toelichting de banden van de door hem aangepaste versie heeft toegestuurd. Jammer, want zo vertelt het verder informatieve boekje niet het gehele verhaal rond dit album. Maar daar hebben we gelukkig dan weer de parate kennis en de onderzoekende geest van enkele MuMe-gebruikers voor. Waarvoor dank!

avatar van RonaldjK
4,5
Ontdekte op YouTube een interview met Ronnie James Dio over zijn bijdrage aan dit album (met beeld) en vervolgens Kerry Livgren over de kleine man met de grote stem (alleen audio). Hier te zien.

avatar van RonaldjK
4,5
En toen volgde de ontdekking dat er een derde versie van To Live for the King bestaat. Op zijn The Best Of zette Livgren namelijk wederom een heropname; eigenlijk is dit de tweede versie, want dat album verscheen 12 jaar voor de heruitgave van Seeds of Change door het label Rock Candy.
Al denk ik niet dat Ronnie James Dio het nummer opnieuw is komen inzingen: Livgren zal hebben gebruik gemaakt van één van diens takes uit 1980. Hier op JijBuis te horen.

avatar van Faalhaas
Mooie rauwe uitvoering

Gast
geplaatst: vandaag om 14:43 uur

geplaatst: vandaag om 14:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.