Lesoir - Mosaic (2020)

Eerste serieuze kennismaking met deze Nederlandse progrock band. Vorig jaar had ik ze al gespot als voorprogramna van Riverside in Weert. Dat beviel prima, dit nieuwe album nog beter! Het heeft zeker meerdere luisterbeurten nodig om te ontdekken. Zoals dat het eigenlijk uitstekend in elkaar zit, goed gemusiceerd en met een uitstekende, moderne productie. Groeiplaat!

Prima Plaat...Absolute Aanrader !!

Veelbelovend na een eerste luisterbeurt..

Dit album verdient meer luisteraars vind ik. Liefhebbers van The Gathering, Pink Floyd, The Pineapple Thief, Riverside, om zo eens een paar bands te noemen...zouden dit album zeker een kans moeten geven. Heeft van alles wat, maar ook een eigen sound en gun het wat tijd, want het groeit.

Zeer goed album. Volgens mij een band waar nog meer potentie in zit. Ben benieuwd naar het volgende album!

Toen de progressieve rock rond 1970 zijn vorm definieerde, wist ook zeker Nederland hier met grensverleggende bijdrages op in te haken. De experimenteerdrift van de veel al langer actieve muzikanten werd aangewoekerd met de drang om er meer hallucinerende psychedelische invloeden in te verwerken. De ruimte in de muziek werd daarbij vaak ingevuld met lange uitgebalanceerde episodes, sterk opbouwend gitaarwerk en statige orgelpartijen.

Het uit Maastricht afkomstige Lesoir trapte stevig af in het indrukwekkende gelijknamige debuut uit 2011, waarna de band steeds meer op zoek gaat naar een avontuurlijke verrijking van het geluid. Dat resulteert uiteindelijk in Latitude, de eerder verschenen vierde plaat waarbij de geschoolde pianotoetsen en opzwepende strijkers zorgden voor meer rust in het geheel. Daar stonden tegenover de krachttoeren van de twee gitaristen. Het was mooi om dat klassieke sprookjesachtige gevoel op te roepen, toch wilde Lesoir deze lijn niet doorzetten in het dit jaar verschenen Mosaic. Er is gekozen voor meer bombast die het van Muse bekende producers duo John Cornfield en Paul Reeve perfect vorm weet te geven.

Mosaic is net als de kunsttechniek een samengesteld geheel van bij elkaar gezochte kleine kleurige elementen. Van een gepaste afstand wordt het opvallende patroon zichtbaar. Met minimaal versterkte prachtige gemodelleerde gitaarlijnen van Ingo Dassen vormen ze het verbindingsstuk tussen de bedwelmende bewierokende passages. De bruutheid van het slagwerk van Bob Van Heumen wordt begeleid door zijn metgezel Ingo Jetten, die als gids met zijn baspartijen de weg vrijmaakt voor de overige muzikanten.

Het titelstuk Mosaic heeft die magistrale uitgewerkte gitaar gerichte lichtvoetigheid waarna er stevig vervolgd wordt in een veelvoud aan prachtige krachtexplosies. Betoverende imponerende vocale hoogstandjes waarbij Maartje Meessen bijgestaan wordt door collega bandlid Eleën Bartholemeus, die subtiel de bijna onherkenbare samenzang laat samensmelten. Helaas zijn deze momenten minimaal aanwezig, mede omdat Eleën bij de opnames zichzelf absent heeft moeten melden.

Mosaic staat ook voor de breekbaarheid van een fragiel lichaam. De kwetsbaarheid en gezondheid van drie moeders van de bandleden speelt hierbij een belangrijke rol. Het is door de teksten niet alleen een persoonlijke plaat voor Maartje Meessen geworden, door de gedeelde herkenbaarheid is het nog meer een groepsproject geworden. De twijfelende kijk op het onvoorspelbare leven en de tegenwerkende maatschappij komt hard naar voren in het confronterende Is This It? Om halverwege je leven tot de conclusie te komen dat je je nog vooraan op de ladder naar een bevredigend bestaan bevindt, roept de nodige frustraties op.

Somebody Like You laat Bob Van Heumen flirten met exotische ritmes om vervolgens het woord te geven aan de melodieuze felle uitbarstingen van Ingo Dassen die als levenspartner van Maartje Meessen haar pijn en verdriet perfect lijkt aan te voelen. Het zijn dus niet alleen die kwalitatieve sterke gitaaruithalen die veruit de aandacht trekken. Het evenwicht tussen muziek, zang en teksten is nog meer voelbaar dan op eerder verschenen werk. Door het persoonlijke karakter openbaart Lesoir de deuren om de luisteraar te laten delen in hun privé situatie. Een gedurfde zet, die veel respect afdwingt.

De gesproken mannelijke Big Brother getinte teksten van Dystopia ademen geen hoop en vertrouwen uit. De zalvende gitaarpartijen gaan wel de confronterende strijd aan met de hardheid in de vernietigende woorden. Het is mooi hoe het samenspel tussen gitaar, bas en drum steeds meer de agressieve kant opdraait, met de donderslagen van Bob Van Heumen en doemwolken van Ingo Jetten als juridisch muzikaal eindoordeel.

Het uitstapje naar de Middeleeuwse Tolkien klanken in het opbeurende It’s Never Quiet laat horen dat er nog ruimte is voor een ouderwets folk geluid, waarna er weer geruisloos wordt omgeschakeld naar de symfonische metal. De verbeeldende klassieke droomklanken van MXI staan los van het afsluitende lang uitgewerkte Two Faces. Een duistere terugblik op de kindertijd, waarbij Maartje Meessen de grip kwijt raakt op haar leeftijdsgenoten, en vervelende ervaringen verdrongen worden. De gitaar mag al scheurend en gillend de demonen bestrijden waarna de piano het bevredigend eindsignaal inluid.

Mosaic is een kleurrijke voortzetting van het vijfde hoofdstuk in het Lesoir verhaal. Een zwerftocht die ze weer een stap dichter bij het eigen geluid brengt, en zich nog verder distantieert van de kern van de progrock en er een hedendaags vervolg aan koppelt.

Lesoir - Mosaic | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

Als ik deze recensie zo lees, had ik eigenlijk wel 4* verwacht . Mooi stuk tekst Deric!