Luke Elliot - The Big Wind (2020)

Luke is afkomstig uit Noorwegen en heeft ‘n nummer met gastzanger Sivert Hoyem. Dat gaat dus op de lange luisterlijst. Album inmiddels ‘n paar keer geluisterd en ik kan zeggen dat Luke er iets moois van heeft gemaakt. Hij heeft ‘n lekkere stem en ‘t luistert lekker weg. Composities zijn verre van gedurfd maar voldoende origineel om de vinger op de playtoets te drukken als Ik het album voorbij zie komen.

Origineel is het zeker niet meer, mede omdat ik veel in deze vijver vis. Maar als het smaakvol gebeurt vind ik het prima. En dat is zeker het geval hier.

Best mooi album. Eindelijk is wat nieuws in deze komkommertijd der releases. Kwa zang doet Luke mij erg aan Joe Henry denken. En net als bij Henry is dat niet gemakkelijk te verteren. Ik vind de instrumentatie wel origineel. Faggot en sax daar waar je die niet verwacht. Jammer dat het nivo van het begin niet vol wordt gehouden. Maargoed interessant genoeg om vaker te proberen.

Van 4 naar 4,5 groeiplaat! Wordt beter en beter en beter. Clarinet hoor ik ook.

Grappig, die link met Joe Henry had ik zelf ook gemaakt; zeker een nummer als 'I Never End Up Where I'm Supposed to Be' heeft echt die stijl.
Voor mij komt Luke Elliot compleet uit de lucht vallen; las een positieve recensie in Mojo (daar werd het Gothic Americana genoemd) en dan geef ik het al gauw een kans. Heel prettig om naar te luisteren, beetje donker inderdaad; maar hij wist me direct te pakken. Dus wat mij betreft hartstikke toegankelijk.

Voor zover ik gelezen heb in de recensie is het geen Noor zoals hier eerder geschreven is (geboren in New Jersey) maar op een of andere manier wel super populair in Noorwegen. Wist wel dat het een smaakvol volk was, maar hiermee toch weer extra credits.