menu

Catherine Ribeiro + Alpes - Paix (1972)

mijn stem
4,04 (38)
38 stemmen

Frankrijk
Rock / Folk
Label: Philips

  1. Roc Alpin (3:04)
  2. Jusqu'a Ce Que La Force De T'aimer Me Manque (2:57)
  3. Paix (15:37)
  4. Un Jour... La Mort (24:33)
totale tijdsduur: 46:11
zoeken in:
avatar van Paap_Floyd
4,0
Het titelnummer is echt schitterend

avatar van Don Cappuccino
5,0
Wauw, wat een prachtige plaat is dit! Deze plaat kwam ik tegen in de Progressive Folk-toplijst van RateYourMusic vorig jaar. Tijdens een MusicMeter-luistersessie op BeatSense draaide ik een korter nummer van de plaat (Jusqu'a Ce Que La Force De T'aimer Me Manque) waar ik al behoorlijk van onder de indruk was. Nu heb ik de tijd genomen om de volledige plaat te beluisteren. Catherine Ribeiro's stem is echt ongelofelijk: wat een kracht, wat een passie, wat een karakter! De twee lange nummers hebben heerlijke dronende en geestverruimende psychedelische folkinstrumentatie die een dromerige en melancholische sfeer oproept. Dit bevalt mij enorm, hier ga ik zeker meer van beluisteren. Verrassend dat op de andere albums van dit gezelschap geen enkele stem staat.

4,5
Het magnus opus van Catherine Ribeiro + Alpes. Gemaakt in 1972, pas uitgegeven in 1974. Het derde als Catherine Ribeiro + Alpes en het vierde als we 2 bis meerekenen. Zelf kwam ik in aanraking met Catherine Ribeiro + Alpes via een Russisch radiostation Radio Caprice, dat non stop psychedelische folk uit zond. En ineens een nummer van Catherine Ribeoro + Alpes. Daar moest ik meer van weten en hebben.

Catherine Ribeiro, dochter van Portugese immigranten. Haar vader , een arbeider met weinig woorden, sympathiseerde met de communistische partij in Frankrijk. Met haar moeder had ze een slechte relatie, haar moeder sloeg haar. maar ze kon wel prachtig de Fado zingen. Catherine werd al vroeg een rebel tegen de wereld, zonder enige tederheid vanuit haar opvoeding. Dit zorgde er voor dat ze twee maanden opgenomen werd in een inrichting waar ze electro shock therapieën onderging. Dit verklaart later haar boosheid , woede en de nog grotere rebellie tegen alles en iedereen. En het verklaart ook de wijze waarop ze poëzie en teksten voordroeg op het podium.
Ze kwam geheel in het zwart het podium op, met haar lange haar voor haar ogen. Met de blik van een krijger, de glimlach van een geliefde, de stem van een militant. Catherine was Rock, Rebellie, Radicaal. Een Janis Joplin gegrepen door Baudelaire, Nico genomen door Rimbaud, Edith Piaf geëlektrocuteerd door Apollinaire.
Maar wat was ze zonder Alpes ? De groep die haar zo fijn aanvoelde en zelf instrumenten maakte voor specifiek geluid. En waar haar partner Patrice Moullet een grote rol in speelde.
In deze opname van de Franse tv is dit schitterend te zien. Catherine Ribeiro + Alpes - French TV 1972 - YouTube
Alpes maakte eigen instrumenten zoals een cosmophone. Mooi te zien op het filmpje.

Het magnus opus van deze groep. 4 nummers, waarvan Paix met zijn 15:37 min echte folk/prog is. Un Jour...La Mort het langste nummer met krautrock invloeden.

Een recensent beschreef dit album als volgt (vertaald): "Wat als Hawkwind of Gong folk werd, met Nico als leadzang? Misschien hadden ze een geluid gekregen dat een beetje lijkt op dat van Catherine Ribeiro's begeleidingsgroep Alpes op deze release. Wazig sputterend tussen psychedelische space rock ,vergezichten en hippie folk gezangen en liedjes, combineert deze bizarre release avontuurlijke muzikale experimenten met capabele en diverse vocalen van de kant van Catherine zelf, die een weerklank en een stoutmoedigheid hebben die door maar weinigen wordt geëvenaard. Er zijn niet veel groepen die zichzelf kunnen rekenen als een echt uniek geluid, maar Alpes is misschien wel een van hen".

Maar één tip, probeer iets te beluisteren van Catherine Ribeiro + Alpes, waarbij dit album zonder meer een aanrader is. Meesterwerk.

avatar van hoi123
3,5
Deze interessante artieste met een getergd verleden, als ik het zo hierboven lees, heeft hiermee een toffe plaat afgeleverd met veel ambitie. Het album begint met twee vrij straightforward barokpop liedjes, met in de zwierige opener zelfs nog ruimte voor wat speelsheid in zijn opgewekte, lang uitgestrekte outro. De plechtigheid kruipt er echter al in bij de opvolger, waarin Ribeiro alle ruimte krijgt om haar indrukwekkende vibrato tentoon te spreiden. Daarna komen de twee progressieve folkmonolieten waar de voorgaande liedjes eigenlijk een introductie voor lijken te zijn. Het titelnummer wordt overal op het internet onthaald als een legende in het genre, waaronder recentelijk door onze eigen Koen, en ik kan het niet tegenspreken: het is een nogal monumentaal nummer. De antikapitalistische toedrachten van Ribeiro worden uitgesproken met een (lelijkwoordalert) urgentie waar je vous tegen zegt, en het moment waarop haar zanglijn zich mengt met de baslijn aan het eind van het nummer is kippenvelwaardig. Ook in Un jour... la mort steelt madame Ribeiro's zang de show, wanneer ze aan het eind van het nummer haar demonen eruit schreeuwt, begeleid door alleen een gitaar en achtergrondkoor. De rest van het nummer voelt daarentegen voelt wat stuurlozer, en leunt op een stukken minder interessant basmotief. Dit belet me nét om de plaat vier sterren te geven, omdat het de afsluiter toch meer dan de helft van de speelduur inneemt en grotendeels dus wat minder spectaculair is.

avatar van Snoeperd
Zouden U2 en Green Day de riff van Saints are Coming afgekeken hebben van Paix?

Gast
geplaatst: vandaag om 16:03 uur

geplaatst: vandaag om 16:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.