menu

My Morning Jacket - The Waterfall II (2020)

mijn stem
3,65 (49)
49 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: ATO

  1. Spinning My Wheels (4:47)
  2. Still Thinkin (4:13)
  3. Climbing the Ladder (3:00)
  4. Feel You (6:13)
  5. Beautiful Love (Wasn't Enough) (2:51)
  6. Magic Bullet (5:12)
  7. Run It (4:37)
  8. Wasted (6:06)
  9. Welcome Home (3:46)
  10. The First Time (5:45)
totale tijdsduur: 46:30
zoeken in:
avatar van Ducoz
Ik hoop zo erg dat dit goed is.
De laatste worpen van Jim James waren ondermaats, de laatste abominabel. De tijd zal het leren.

avatar van Juveniles
4,0
allemachtig, onverwacht en eindelijk....ik meen dat MMJ dit album al een jaar na The Waterfall wilde uitbrengen maar nooit het licht gezien. Tot nu toe. Lang naar uitgekeken en idd hoge verwachtingen. Of misschien beter van niet, kan het alleen maar meevallen.

avatar van dix
dix
Ik ken van MMJ eigenlijk alleen The Waterfall en die beviel mij toen prima. Tweede ronde dan maar?

avatar van Juveniles
4,0
dix schreef:
Ik ken van MMJ eigenlijk alleen The Waterfall en die beviel mij toen prima. Tweede ronde dan maar?


Zou ik wel voor gaan dix; de nrs stammen als het goed is uit dezelfde opname sessies als The Waterfall, welke idd verre van slecht was.

avatar van philtuper
dix schreef:
Ik ken van MMJ eigenlijk alleen The Waterfall en die beviel mij toen prima. Tweede ronde dan maar?
Begin eens bij het begin. The Tennessee Fire is in mijn ogen een bescheiden klassieker. De sound evenwel is heel anders dan The Waterfall. Eerste 3 albums zijn sowieso heel erg goed.

avatar van Juveniles
4,0
er zijn nog echo's uit een ver verleden te horen maar het album sluit zoals te verwachten aan op het geluid van The Waterfall en Circuital. Op het eerste gehoor geen left overs. Niet slecht, soms flarden goed, in ieder geval fijn om weer iets van deze band te horen. Voorlopige uitschieters: Feel You, Magic Bullet (begint nog als een kopie van Highly Suspicious maar ontwikkeld zich vv een stuk beter) en Wasted.

avatar van Minneapolis
dix schreef:
Ik ken van MMJ eigenlijk alleen The Waterfall en die beviel mij toen prima. Tweede ronde dan maar?

Één woord, eh.. één letter: Z

avatar van Juveniles
4,0
vind het album voorlopig mooier dan zijn voorganger (automatisch gaat daar de vergelijking naar toe gezien de nrs uit dezelfde opname periode dateren). Het is meer in balans, teksten doen me meer; in retrospectief lijkt The Waterfall een geforceerd geheel met een paar uitschieters maar nog meer mindere goden (ja ik zal mijn 4 sterren van destijds aanpassen..).
MMJ doet me vaak aan Wilco denken. Ook zo'n eclectische club waarvan de hoogtepunten ook vooral in het verleden liggen. Maar waar Wilco lijkt te hebben geaccepteerd dat het verleden verleden tijd is en nu onbevangen musiceert (hetgeen meteen leidt tot een bijna nieuw hoogtepunt afgelopen jaar) staat MMJ nog met 1 been in het verleden. Met The Waterfall II lijkt daar voor het eerst iets mee te veranderen. Een zelfbewuste groep die doet waar ze nu zin in heeft (althans 5 jaar geleden...maar opgepoetst) en dat klinkt hoopvol voor de toekomst. Inmiddels zijn Spinning My Wheels en The First Time bijgevoegd aan de favorieten.
Een 3.75 *

avatar van Juveniles
4,0
Juveniles schreef:
Een zelfbewuste groep die doet waar ze nu zin in heeft (althans 5 jaar geleden...maar opgepoetst) en dat klinkt hoopvol voor de toekomst. Inmiddels zijn Spinning My Wheels en The First Time bijgevoegd aan de favorieten.
Een 3.75 *


Klink klare onzin dit, alsof ze tijdens Circuital en The Waterfall niet zelfbewust waren pffff...Psychologie van de koude grond die hier wordt gebezigd . Met The Waterfall II heeft MMJ gewoon een fijn stemmig album gemaakt/samengesteld met diverse stijlen. Het toetsenspel van Bo Koster krijgt, pluspunt, een steeds prominentere rol (zelfs een Supertramp achtige break in Wasted), en Carl Broemel is de Nels Cline van MMJ geworden.
James voelde goed aan dat dit de juiste tijd is om het album uit te brengen.

avatar van RoyDeSmet
Juveniles schreef:
(quote)


Klink klare onzin dit, alsof ze tijdens Circuital en The Waterfall niet zelfbewust waren pffff...Psychologie van de koude grond die hier wordt gebezigd .



Heb je door dat je op jezelf reageert?

avatar van Juveniles
4,0
RoyDeSmet schreef:


Heb je door dat je op jezelf reageert?


Zekers en dat was hard nodig ) Als anderen dat niet doen dan maar zelf het mes zetten in je eigen gezwets.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: My Morning Jacket - The Waterfall II - dekrentenuitdepop.blogspot.com

My Morning Jacket - The Waterfall II
Vijf jaar na deel 1 verschijnt dan ook eindelijk deel 2 van The Waterfall van My Morning Jacket en de mooie en veelzijdige klanken vol echo’s uit de jaren 70 vallen direct op zijn plek

My Morning Jacket stond de afgelopen jaren op een laag pitje, maar natuurlijk waren er nog de goed gevulde archieven van The Waterfall sessies, die in 2015 slechts één album opleverden. Deel 2 is er nu en ik vind het een stuk beter dan deel 1. My Morning Jacket put op The Waterfall II stevig uit de archieven van de jaren 70 en beperkt zich zeker niet tot één genre. De songs worden allemaal prachtig ingekleurd, liggen bijzonder lekker in het gehoor, zijn heerlijk loom, zonnig en dromerig en worden vervolgens ook nog eens een flink stuk opgetild door de prachtige zang van Jim James. Het is het eerste wapenfeit van My Morning Jacket in vijf jaar tijd en het is echt een hele mooie.

The Waterfall was in 2015 vooralsnog het laatste wapenfeit van de Amerikaanse band My Morning Jacket. De band uit Louisville, Kentucky, nam het album, samen met producer Tucker Martine, op in de Panoramic House studio in Stinson Beach, California, op een steenworp afstand van de imposante Muir Woods.

De indrukwekkende natuur inspireerde de band tot de ene na de andere song, waardoor het plan ontstond om een dubbelalbum of zelfs een triple-album op te nemen. Uiteindelijk moesten we het echter doen met drie kwartier muziek, in de luxe editie van het album opgerekt tot iets meer dan een uur.

Op The Waterfall klonk My Morning Jacket weer net wat anders dan op de albums die er aan vorig gingen en grossierde de band in tijdloze, sfeervolle, dromerige en licht psychedelische songs. Het maakte nieuwsgierig naar het restant van de sessies in Californië, maar de afgelopen albums moesten we het doen met wat wisselvallige soloalbums van voorman Jim James en uitstekend soloalbum van Carl Broemel.

Deze week was het echter toch tijd voor de tweede helft van The Waterfall sessies, die zijn verschenen als The Waterfall II. Ik was vijf jaar geleden niet eens zo heel erg onder de indruk van het eerste deel van The Waterfall, maar het tweede deel bevalt me uitstekend. Ook The Waterfall II bevat drie kwartier muziek en persoonlijk vind ik het niveau net wat hoger dan op het album van vijf jaar geleden.

Op Waterfall II komen tien songs voorbij en het zijn stuk voor stuk bijzonder sfeervol ingekleurde en zeer melodieuze songs. Er is hoorbaar veel aandacht besteed aan de instrumentatie en de productie, want The Waterfall II klinkt echt prachtig. My Morning Jacket kiest op het album voor de beproefde combinatie van prachtig gitaarwerk en zweverige synths. Het past prachtig bij de uitstekende zang van Jim James en bij de fraaie koortjes op het album.

Zeker in de wat meer psychedelische passages is de muziek van een band als Mercury Rev niet heel ver weg, maar The Waterfall II raakt ook aan de folkpop van Fleet Foxes. Op hetzelfde moment slaagt My Morning Jacket er in om een brug te slaan naar het verleden. Ver verwijderd van de bewoonde wereld maakte My Morning Jacket in de afgelegen studio in Noord-Californië muziek vol invloeden uit de 70s psychedelica, 70s countryrock, 70s folkrock en de classic-rock die in de jaren 70 veel op de Amerikaanse radiostations te horen was.

Het klinkt onmiskenbaar als My Morning Jacket, al is het maar vanwege de herkenbare vocalen van Jim James, maar The Waterfall klinkt ook als een willekeurige maar zeer geslaagde greep uit een platenkast vol klassiekers uit de jaren 70, waarin stiekem ook nog wat soul voorbij komt.

The Waterfall is een verrassend veelzijdig album. Enerzijds vanwege de instrumentatie, waarin net zo makkelijk een pedal steel als een batterij synths uit de kast worden getrokken en anderzijds door flink te variëren met het tempo en de verwerkte invloeden. Ik moet eerlijk toegeven dat ik bijna nooit meer luister naar de oudere albums van de band uit Kentucky, maar het bijzonder aangename, veelzijdige, knappe en gedreven The Waterfall II is absoluut een blijvertje, al is het maar omdat het klinkt als een jaren 70 album dat destijds niet gemaakt is. Erwin Zijleman

avatar van Outlaw104
4,0
Misschien nog wat (te) vroeg om te juichen en al een echt oordeel over te vellen, maar na een eerste indruk staat dit album wat mij betreft al op minstens gelijke hoogte als zijn voorganger. En Wasted...

lees net in HUMO : deze word vergeleken met Z ! Dat zou zeer straf zijn

avatar van Juveniles
4,0
TONYLUNA schreef:
lees net in HUMO : deze word vergeleken met Z ! Dat zou zeer straf zijn


helaas, te straf, The Waterfall II is geen Z (maar dat beweert HUMO ook niet; wel dat dit album hun beste zou zijn sinds Z. Lijkt mij niet, want mi is Evil Urges nog steeds een klasse beter dan de 3 opvolgers). Echter, The Waterfall II benaderd wel de sfeer van van Z / Evil Urges en de albums daar voor.

avatar van Cor
3,5
Cor
Lekker, gevarieerd, aangenaam, goed geproduceerd. Mooi dat het niet op de plank is blijven liggen.

avatar van deric raven
4,0
Het was eventjes wachten op nieuw werk van My Morning Jacket. Nou ja even? Na een stilte van vijf jaar is daar dan totaal onverwachts de aankondiging van The Waterfall II. Materiaal waarvan bekend is dat dit overblijfsels zijn van de sessies die de eerste Waterfall plaat vormden. Zelf ben ik wat huiverig en extra kritisch als men met regelmaat vanwege inspiratievermoeidheid terug grijpt naar eerdere opnames. Al kan dit bij een band als My Morning Jacket net zo goed positief uitvallen. Door de verplichte opsluiting vanwege het corona gebeuren werkt het uit Kentucky afkomstige indierock vijftal in alle rust de nummers verder uit. De basis ligt er nu eenmaal, daarvoor is het niet nodig om de studio in te duiken.

De eenzaamheid en het verlangen naar hoop die bezongen wordt staat los van de in stilstand gekomen wereld, en ligt meer in de relationele sfeer. Jim James verkeert nog steeds in het verwerkingsproces, waarbij acceptatie de weg vormt naar een draagbaar leven. Waarschijnlijk heeft de pijn zo diep gezeten dat het hem belemmerde om eerder al naar een nieuwe plaat toe te werken. Hij was ook de ontbrekende factor op Timothy Showalters project Strand of Oaks, waarbij de overige bandleden als sfeervolle smaakmakers verantwoordelijk zijn voor het filmische landschapsgevoel van Eraserland.

Met de Bob Ross-achtige albumhoes sluiten ze aan bij het jaren zeventig afrokapsel van de schilder. Ook deze kunstenaar had duidelijk heimwee naar het polaroidtijdperk van voor de disco. Soul en countryrock domineerden, en van een haastige maatschappij was nog geen sprake. De sfeer was relaxt en dromerig, met hier en daar nog de achtergelaten psychedelische zaadsporen van de bevrijdende jaren zestig. Waterfall II komt nergens over als een lastige verplichting om een eerder gestarte klus noodgedwongen af te maken. De eigenzinnigheid hoor je vooral terug in het funkende heerlijk dansbare Magic Bullet waarbij het gesoleer van Carl Broemel bevestigt dat hij nog steeds die waanzinnige experimenteerdrift van voorheen bezit.

Al gelijk word je door het kale dromerige toetsenspel van Spinning My Wheels gedwongen om Waterfall II in alle rust over je heen te laten komen. De warmte wordt goedkeurend gevolgd door de zelfverzekerde baspartijen van oudgediende Thomas Blankenship. Het is een groot vraagteken waarom zo’n prachtige track zo lang in de kast heeft liggen te verstoffen. Juist in dit langeafstandstijdperk straalt het zo’n overtuigend eenheidsgevoel uit.

Ook de kristalheldere productie van het ritmische sixties bubblegum werkstuk Still Thinking getuigt ervan dat de band helemaal klaar is om opnieuw toe te slaan. Uiteraard is daar op het einde het voortreffende terugpakken op de druipende psychedelica. De opgewektheid, die zeker zelfs bij Jim James terug te horen is, geeft overduidelijk aan waarom de songs het nodig hebben gehad om verder te rijpen. Zijn blik is een stuk realistischer en hoopvol. Hoe verder je in de plaat getrokken wordt, hoe minder de neerslachtigheid aanwezig is.

De jaren van afwezigheid zijn gebruikt om te observeren, absorberen en uiteindelijk te reproduceren. Er is een groot wezenlijk verschil met de gelijknamige voorganger. De psychedelische Britpopinvloeden hebben plaats gemaakt voor een luchtigere jaren zeventig sound, met hier en daar ruimte voor een soulpreek van Jim James in het overtuigende Run It, met het gospelachtige Wasted als een overbluffende meesterzet. Wat een opbouw, en wat een op zijn toppen spelende band horen we hier aan het werk. Heerlijk hoe die groovende psychedelische gitaar met terugkomende seventies riffs zo zwaar en slopend toeslaat.

Het is allemaal net niet perfect. Climbing the Ladder is voor My Morning Jacket te eenvoudig, al wordt er wel leuk met tempoversnellingen gespeeld, en doordat de zang in Feel You iets te ver staat afgestemd zakt het te diep weg. Het verbazende geploeter van Carl Broemer maakt wel veel goed, al verzandt het verder wel in een veredelde jamsessie. Het blijft hoe dan ook restmateriaal, en hier is dat nog enigszins merkbaar. De armoede ligt duidelijk in het midden van de plaat, ook de Beatles invloeden in het softe Beautiful Love (Wasn’t Enough) missen die sprankeling, welke verder wel terug te horen is.

Er wordt op het einde nog sterk gerevancheerd met het breekbare folky Welcome Home, een warme knisperende country kampvuurbeleving en het dromerige, tevens in hetzelfde polaroid decennia te herplaatsen The First Time. Dat My Morning Jacket nog steeds open staat voor alle stromingen die de muziekgeschiedenis te bieden heeft blijkt in de country- en soulinvloeden waarmee ze een openbare sollicitatiebrief schrijven om gerespecteerd te worden bij een nieuwe groep liefhebbers, die met terugwerkende kracht zich hoogstwaarschijnlijk ook in platen als Z, It Still Moves en Circuital gaan verdiepen.

My Morning Jacket - The Waterfall II | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

Gast
geplaatst: vandaag om 19:59 uur

geplaatst: vandaag om 19:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.