Het heeft er alle schijn van dat Asaf Avidan voor altijd een one hit wonder in Nederland zal blijven en dan nog met dank aan een Duitse remixer, Wankelmut. Tijdens een optreden op het Haarlemse Bevrijdingspop in 2013 viel me al op dat de man meer te bieden heeft dan alleen dat ene nummer, ook al suggereerde de live versie van Joost mag weten hoeveel minuten anders. En daarna vergat ik hem. Dus nooit iets anders gehoord.
Recentelijk viel Anagnorisis op mijn digitale deurmat. Met enige scepsis zette ik de plaat op en was direct geïntrigeerd. Hier gebeurde heel veel. Misschien een aantal dingen die aan de rand van mijn muzikale smaak zitten, maar opvallend vaak bleven nummers aan de goede kant zitten of bleken zelfs behoorlijk in het midden thuis te horen.
Alles Asaf Avidan begint met zijn stem. Een wonderlijke mix van vrouwelijkheid, helium inademen en een onbehagelijke onbestemdheid. Des te opvallender is dat op Anagnorisis een heel breed palet aan stemmen te horen is -en het is allemaal Asaf Avidian. Dat gevoel had ik al, vraag me niet waarom, maar het blijkt zo te zijn. Een bewuste keuze zegt hij zelf. Kortom, hij blijkt ook een "normale" stem te hebben, meerdere zelfs.
Anagnorisis, een Aristotelisch begrip, is een opvallend volwassen en uitgebalanceerde plaat. Diverse invloeden zijn subtiel verwerkt in de nummers, waar traditie en elektronica met elkaar in evenwicht zijn. Avidan verstopt zijn inspiratiebronnen niet, maar heeft hen zich eigen gemaakt. Zo kun je jaren tien "hey ho (of omgedraaid) muziek" verbonden horen worden met de sfeer op Bowie's 'Black Star' in het prachtige 'Earth Odyssey'. Later ook iets als Billie Eilish en dat gaat me maar zo zo af. Als geheel echter is Anagnorisis in balans. Een heel mooie plaat.
Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.