Asaf Avidan - Anagnorisis (2020)

Zin in! Lost Horse staat al een tijdje op hoge rotatie hier, heerlijk nummer. En de nieuwe single Anagnorisis bevalt ook erg goed, een nogal ingetogen Asaf, maar die stem

Zijn derde single is inderdaad een juweeltje. Dan mag 2020 nu niet bepaald een leuk jaar zijn; mijn muzikale helden komen allemaal wel met uitstekend nieuw werk.

De eerste luistersessies zijn indrukwekkend. Ik kende alleen dat ene nummer, nu een hele plaat en die bevalt heel goed. Later meer.

Ik moet terug naar 2009 waar mijn kennismaking met Asaf Avidan & the Mojos plaatsvond. Het was liefde op het eerste gezicht en de liefde is gebleven. Ik werd een groot promoter van de man en dat sloeg best goed aan. De eerste keer live (nog met de Mojos) was een moment om nooit te vergeten tussen alle Israëli's in Paradiso. Ik besef gelijk weer hoe zeer ik live-optredens van artiesten als Asaf mis.

Ook zonder Mojos wist Asaf me telkens weer te boeien. Zijn stemgeluid verwondert me niet meer, maar hij weet me telkens opnieuw te verrassen met originele nummers. Niet te pretentieus, met een laagje spanning en toch makkelijk in het gehoor liggend.

De singles Lost Horse, Earth Odyssey, 900 Days en titeltrack Anagnorisis lieten horen dat het ook deze keer weer die kant op zou kunnen gaan. De vraag was dus vooral: houdt hij dat een heel album vol?

De verrassing met de Mojos albums sloeg om in enorme bewondering bij zijn eerste solo-album Different Pulses. Of dat ooit nog geëvenaard gaat worden valt te bezien. Gold Shadow zat een halfje lager en The Study of Falling daar weer een halfje onder (toch nog steeds goed voor 4*).

Hoe lekker The Study of Falling ook was, de klad kwam er een beetje in. Niet vreemd, want dat gebeurt bij bijna al mijn grote favorieten.

Anagnorisis is een literaire term waar Aristoteles voor verantwoordelijk is. Oeps, klinkt pretentieus, maar dat is het niet. Het album klinkt vrij nuchter eerlijk gezegd. Het betoveren lukt ook behoorlijk goed.

Al bij Earth Odyssey besefte ik: dit album prikkelt nu al meer, zijn stem vermoeit me nu wat minder dan op de voorganger. Het klinkt fris en afwisselend. Ik ervaar zelfs een beetje een gospel-feel over dit album.
Neem Earth Odyssey, dat komt uit zijn tenen, klinkt warm en de koortjes geven dat een meezing-meeklap gevoel. Je wilt toch spontaan Hallelujah gaan roepen hier!

Maar het is niet alleen dat. Anagnorisis klinkt heel divers en toch organisch. Avidan nam een pauze van het touren, trok zich terug op een locatie in Italië en genoot van de rust. Muzikaal luisterde hij veel naar Thom Yorke, The Fugees, David Bowie, old school jazz, Kanye West en Billie Eilish (Rock of Lazarus doet me dan ook een beetje aan de laatste denken).

Bij afsluiter I See Her, Don't Be Afraid en No Words krijg ik sterke Dez Mona-vibes, ook al zo'n favoriet bandje van mij.

Het album is kort en bondig en daarmee wint het aan kracht. Er staan echt een paar enorme pareltjes op. Hiermee zit Avidan wat mij betreft weer in een stijgende lijn naar boven.

Wat een geweldige artiest is het toch ook.

Het heeft er alle schijn van dat Asaf Avidan voor altijd een one hit wonder in Nederland zal blijven en dan nog met dank aan een Duitse remixer, Wankelmut. Tijdens een optreden op het Haarlemse Bevrijdingspop in 2013 viel me al op dat de man meer te bieden heeft dan alleen dat ene nummer, ook al suggereerde de live versie van Joost mag weten hoeveel minuten anders. En daarna vergat ik hem. Dus nooit iets anders gehoord.

Recentelijk viel Anagnorisis op mijn digitale deurmat. Met enige scepsis zette ik de plaat op en was direct geïntrigeerd. Hier gebeurde heel veel. Misschien een aantal dingen die aan de rand van mijn muzikale smaak zitten, maar opvallend vaak bleven nummers aan de goede kant zitten of bleken zelfs behoorlijk in het midden thuis te horen.

Alles Asaf Avidan begint met zijn stem. Een wonderlijke mix van vrouwelijkheid, helium inademen en een onbehagelijke onbestemdheid. Des te opvallender is dat op Anagnorisis een heel breed palet aan stemmen te horen is -en het is allemaal Asaf Avidian. Dat gevoel had ik al, vraag me niet waarom, maar het blijkt zo te zijn. Een bewuste keuze zegt hij zelf. Kortom, hij blijkt ook een "normale" stem te hebben, meerdere zelfs.

Anagnorisis, een Aristotelisch begrip, is een opvallend volwassen en uitgebalanceerde plaat. Diverse invloeden zijn subtiel verwerkt in de nummers, waar traditie en elektronica met elkaar in evenwicht zijn. Avidan verstopt zijn inspiratiebronnen niet, maar heeft hen zich eigen gemaakt. Zo kun je jaren tien "hey ho (of omgedraaid) muziek" verbonden horen worden met de sfeer op Bowie's 'Black Star' in het prachtige 'Earth Odyssey'. Later ook iets als Billie Eilish en dat gaat me maar zo zo af. Als geheel echter is Anagnorisis in balans. Een heel mooie plaat.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Erg mooi album alweer van Asaf Avidan, voor wiens stem ik toch wel meer dan één boontje heb. De songs zijn meeslepend, en het album duurt niet al te lang. De voorbije week toch al een keer of drie beluisterd, blijft erg prettig in het gehoor hangen!

Uitstekend album van Asaf Avidan. Veel mooier dan voorgaand album. aERodynamIC heeft een mooie recensie geschreven, die ik zeer onderschrijf. Had overigens wel verwacht dat Asaf Avidan in jouw (@ Eric) artiestentop 10 zou staan. Asaf Avidan & The Mojos - Through the Gale (2010) (met The Mojos) en Different Pulses vind ik overigens nog mooier maar Asaf Avidan is op de weg terug.

Bij dit album staan de genres pop/rock maar als ik naar Anagnorisis luister dan zit er ook een diep soulgeluid in, muziek die alleen Asaf Avidan zo kan maken en zingen, een unieke combinate van soulvolle poprock of zoiets. Moeilijk te omschrijven maar dat geeft niet, beter ernaar luisteren en genieten. De hoge waardering is terecht voor één van de betere albums van 2020. Mooiste nummers vind ik: Lost Horse, Anagnorisis en Darkness Song.

Er is te weinig plaats in mijn top 10 dynamo d. Ik ben wel een tijdje promoter geweest van de man ja. Maar Antony, Tori en Rufus zijn er ook niet in te vinden. En ik heb er nog wel wat

Deze plaat wordt beter en beter. Komt mede door de weergaloze productie. Sober en vet! Knalt echt uit je speakers! Asafs beste album

Net een paar nummers geluisterd, maar dit is het niet voor mij. De stem is bijzonder (kraakt als een oude soulplaat) maar voor de rest heeft het een te hoog siso-gehalte voor me. Muziek voor zondagmorgen in de starbucks of zo. Niet slecht maar gewoon niets voor mij.

Gold Shadow was in 2015 mijn kennismaking met deze markante artiest (al had ik op de radio al wel 'ns wat voorbij horen komen), en ik was meteen verkocht, eigenlijk. Vooral het stemgeluid van Avidan valt op: theatraal en uitbundig, zonder over de schreef te gaan.

Deze nieuwe plaat is ook weer erg de moeite. Avidan doet gewoon waar hij goed in is: mooie, opgesmukte popliedjes naar een hoger echelon leiden middels zijn vocale prestaties. Het album opent meteen goed met Lost Horse, en laat me daarna niet meer los. Puik!

4 sterren