McCoy Tyner - Echoes of a Friend (1972)

Zal ik weer beginnen met het standaard "huh, nog geen berichten hier"?

Toch maar niet dus. Hoe dan ook, dit is een fantastisch album, en laat zien dat er wel degelijk solo-piano-muziek bestaat die boeiend is. Lekker energiek en met gevoel. Ook de eerste zwarte pianist die ik goed vind, trouwens (tot nu toe waren Keith Jarrett en Bill Evans favoriet, allebei blank); puur toeval, hoor. 4*

Deze plaat van McCoy Tyner blijft zo ontzettend goed!

Inderdaad! Ik doe er maar weer een halfje bij! 4,5*

De albumtitel zegt het al, maar de oplettende lezer ziet ook al dat de eerste drie songs Coltrane-songs zijn.

Dit is een eerbetoon van McCoy aan zijn vriend Coltrane. Het is soloplaat, met enkel piano. Het is een virtuoze plaat vol power en bezieling.

Best bijzonder in een tijd dat veel jazzmuzikanten opschoven richting de fusion.

Deze zou ik wel op lp willen hebben.

Dat is toch niet normaal, dat je een plaat ontdekt (via Spotify in dit geval), je de plaat echt fenomenaal vindt, en dat je dan de volgende dag, bij toeval, de plaat in een platenzaak ziet staan.

Binnen een dag heb ik deze prachtplaat op vinyl weten te scoren. Dat is toch fantastisch gewoon?

Ok... Dit album is een goed voorbeeld waarom ik niet zoveel op heb met McCoy Tyner solo en latere carrière

Het is maar goed dat McCoy Tyner een persoonlijkheid als John Coltrane naast zich gevonden heeft om nog wat tegenwicht te geven aan zijn "robuuste" spel.
Dat gehamer en geroetsj over de piano vind ik behoorlijk vervelend en vermoeiend. De dynamiek in b.v. een nummer als The Discovery kun je indrukwekkend vinden, ik zou het bijna onsamenhangende kitch willen noemen. Keith Jarrett doet dergelijk spierballenvertoon dan aardig wat beter naar mijn idee en voor totale pianogekte kan ik bij Cecil Taylor terecht

Bovenstaande 'tirade' ontstaat bij een album wat algemeen gekend en hogelijk gewaardeerd is, maar ik dus werkelijk geen idee of gevoel heb. ..Sorry!? McCoyTyner heeft volgens mij veel beter werk afgeleverd, ook onder eigen naam.

Gefeliciteerd! Het heeft zo moeten zijn, totaal spiritueel gebeuren

Ik heb hem ook op vinyl, je komt hem best veel tegen. Ik kan mij nog herinneren dat ik hem samen met McCoy Tyner - Supertrios voor een prikkie uit een bak met veel fusion en jazzrock viste. Ik weet niet of je die al kent, maarrrr, kan ik je ook zeker aanraden.

Ik heb dat ook bij werkjes die hoog aangeschreven zijn zoals bijvoorbeeld die beroemde Keith Jarrett plaat die mij ab-so-luut niets doet en ik durf over een bepaalde Dave Holland-plaat ook maar niks te zeggen.

Ik ben er wel langzamerhand achter aan het komen dat onze smaak en beleving haaks op elkaar te staan. Misschien kan ik jou lage waarderingen eens als ijkpunt gebruiken (is een grap).

Jammer dat McCoy je niet ligt. Hij raakt mij zeer zeker, maar daar heb ik al twee berichten aan gewijd.

edit: ik vind die Keith Jarrett schijnbaar wel goed. Dan bedoel ik toch iets anders.

Eric Dolphy is waarschijnlijk mijn allergrootste jazzheld, blijf dus maar ver uit zijn buurt
Heb in verband met Eric Dolphy vanochtend nog iets interessants ontdekt en bedacht me dat dat ook helemaal in jouw straatje moet liggen...Waarschijnlijk ga je het uiteindelijk zelf ontdekken, anders laat ik over een jaartje nog wel wat van me horen

Dolphy is toevallig ook mijn held, dus daar vinden we elkaar in elk geval helemaal in.
Maar wel een recente held. Mijn oudste held blijft Gregg Allman, maar dat is geen jazz. Lateef heeft ook een plek in mijn hart, maar die komt in al mijn jazzboekjes niet eens voor.

Laatst al zo’n referentie naar Sanders en Alice Coltrane. En dan nu McCoy onsamenhangende kitsch noemen en dan ook nog die arrogante kwast van een Keith Jarrett beter noemen… even m’n ogen uitspoelen met azijn.

spoon vaak volg ik je wel maar hier ben je me even kwijt. Maar goed, ieder zijn muziekbeleving natuurlijk

Ga nou maar weer naar die saaie piet Art Pepper luisteren met z’n duffe berekenende toon

Dan hou ik Art toch lekker voor mezelf

Wel even opletten met die azijn

JA, spoon, wat is er aan de hand met je? Vandaag eerst Steve Coleman, MIJN ontdekking hier op MuMe, afzeiken. Daarna had je het over modellen waar je geen vrienden mee maakt op sociale platforms, maar wil jij eigenlijk wel vrienden op deze site?

Kijk, zo doe je dat dus, dwars tegen de massa ingaan is een prima manier om aandacht te genereren..ehhh voor dit album.

Zonder gekkigheid:Ik heb een oprechte hekel aan dit album, niet aan jullie

Er is ook helemaal niks aan de hand, ieder heeft zo zijn voorkeur.

Er zijn ook artiesten die ik niet zo trek (Jackie McLean geloof ik), waar jullie weer mee weg lopen, en artiesten die ik fantastisch vind (Mathias Eick) waar jullie helemaal niks mee hebben.

Zolang we allemaal maar afspreken niet de laatste plaat van Kenny G. te gaan opzetten en reviewen.

Zeker en ik heb het stof van Jouw nummer 1 album geblazen en ga hierna dat fameuze livealbum van ze opzetten. Ja, ik heb ze allebei op vinyl alleen in geen jaaaaaren meer gehoord

Fijn album, swingt als een tiet, bijna jazz.