Na een aantal luisterbeurten is deze een tikkeltje minder dan het debuut. Dit nieuwe album bouwt daar duidelijk op voort, de succesingrediënten zijn aanwezig: coole basloopjes (Pixies!), een fuzzy, wat overstuurd gitaargeluid, heerlijk onvolmaakte zang en scherpe teksten met een flinke dosis broodnodige humor.
De vooruitgestuurde singles bevallen me het meest, met Toulouse als hoogtepunt. Wat een rotaanstekelijk nummer, zeg! De altijd wat melancholisch klinkende sound van Jelle Denturck en de zijnen komt hier het best tot zijn recht.
Het tussenvoegsel Come On TV! vind ik minder geslaagd, wat ruimschoots wordt goedgemaakt door het wat dromerig klinkende Komrad Shoes. Verder vallen ook het catchy Counterfeit en My Dog's Dead / The Only Way Is Out (bij het luisteren naar deze track moet ik altijd aan Car Seat Headrest denken) in positieve zin op.
Net als de voorganger is Cracks in Common Sense kort van stof, al gaat deze wel boven het halfuur. Je zou kunnen stellen dat dit album meer aanvoelt als een langspeelplaat, maar daarmee doe je het debuut schromelijk tekort. Wat mij betreft komen enkel Toulouse en [Artline[/i] in de buurt van die plaat.
3,5 sterren