Die ongecompliceerde soulalbums, zo een die niet cliché na cliché met elkaar verbindt, maar eerder luchtig van opzet is. Het lijkt soms alsof je de spreekwoordelijke speld in een hooiberg moet vinden, maar hier is er zo een. Het tweede album van de in New Orleans geboren King Floyd is om die reden interessant genoeg om hem ‘ns nader onder de loep te nemen. Nu eerst wat achtergrondinformatie. Nadat Floyd z’n dienstplicht erop zat, vertrok hij voor een jaar naar New York en later naar Los Angeles alwaar hij omstreeks 1965 / 1967 een album opnam onder de naam A Man in Love, die trouwens ten tijde van de release van Groove Me nogmaals werd uitgebracht onder een andere naam: The Heart of the Matter. Ditmaal ontving dat album wel meer aandacht, maar flopte alsnog voor een tweede keer.
Omdat hij met die opnamen uit 1965 tot en met 1967 geen cent verdiende, besloot hij in 1969 weer terug te keren naar New Orleans. Eenmaal aan de slag bij 'n postkantoor ontmoette hij nog diezelfde maand producer Wardell Quezerig. Terloops kwam ter sprake dat Floyd 'n tekst had geschreven voor een meisje dat hij had ontmoet in Los Angeles bij het bedrijf waar hij toentertijd werkte. Die tekst zou hij haar op een dag geven, maar nog voordat die dag was aangebroken, was 't meisje vertrokken. Je raadt het waarschijnlijk al: Groove Me was de tekst. Quezerig reisde met Floyd af naar Malaco Studios in Jackson, Missippi, en zo werd Groove Me geboren. Toeval wil dat tijdens dezelfde opnamesessie (en dus op dezelfde dag) een andere (Stax-)klassieker werd geboren: Mr. Big Stuff van Jean Knight.
Hoewel Groove Me van uitzonderlijke kwaliteit is, staat er genoeg ander leuk materiaal op dit album. Baby Let Me Kiss You, Messing Up My Mind en What Our Love Needs sluiten met z’n gedrieën qua timbre erg goed aan bij de grote hit en hebben eveneens die heerlijke en bijzondere laidback-sfeer. Ook absoluut niet te missen is de “schattigheid” van Let Us Be, dat afstamt uit een tijd dat de ouders nog goedkeuring moesten verlenen met wie je uitging, en de mooie instrumentatie van het niets-aan-de-hand-liedje It’s Wonderful die op momenten heel erg dicht in de buurt komt van Gladys Knight en the Pips’ versie van I Wish It Would Rain. Het mag duidelijk zijn: Groove Me is zeker het hoogtepunt, maar de overige nummers zijn eigenlijk allemaal goed genoeg om niet in zijn schaduw te belanden.