De in Rotterdam woonachtige Brit Jono McCleery flikt het weer hoor: het afleveren van een ijzersterk album.
Ik heb het geluk gehad hem live in een kleine setting mogen mee te maken: eenmaal in Rotterdam tijdens een PopUp 010 optreden en een keer in nog veel kleinere setting: de huiskamer van
reptile71.
Een pure artiest die het voor elkaar krijgt om op vrij eenvoudige wijze het hart van menig muziekliefhebber te kunnen veroveren. De mijne in elk geval en dat is nu niet anders.
Hoe jammer dat de man toch onder de radar blijft. Ook nu weer: ik wist als enthousiast liefhebber niet eens dat er dit jaar een EP en zelfs nieuw album verschenen waren. Dat album is dus Here I Am and There You Are.
Het is een veelzijdig album geworden met invloeden uit de folkhoek, zoals te verwachten, maar ook soul mag best als invloed genoemd worden (
Call Me). In zulke gevallen moet ik een beetje aan José James denken. Soul, met een jazz-twist dus en dat in de folk-hoek. En het klink zo natuurlijk als wat.
Uiteraard heeft zijn prettig in het gehoor liggende zang daar mee te maken, maar ook de losjes klinkende composities en de warmte die daarmee gepaard gaat.
Een nummer als
To Watch the World Slip Away heeft ene licht bossanova briesje en daarmee komt Kings of Convenience gelijk bij me naar boven borrelen. En wat is
Promise of Spring toch een fijn hoogtepunt.
Je zou een somber album verwachten in deze akelige tijden, maar Here I Am and There You Are klinkt eigenlijk heel licht en hoopvol en dat is fijn in een jaargetijde waar de winter nog van start moet gaan en de vooruitzichten op betere tijden nog een eind weg lijken.
Here I Am and There You Are is het hoopvolle lichtje in duistere tijden. Nu maar hopen dat meer mensen dat lichtje kunnen vinden. Het zou niet meer dan terecht zijn.