Jerusalem uit Zweden is een Christelijke hardrock band. In het begin jaren 80 was dat vrij revolutionair. In die tijd was ik wel geïnteresseerd juist in die kant van de gospel muziek, groepen die eigenlijk amper geaccepteerd werden in het toch wat benauwende evangelische milieu. Larry Norman was vanzelfsprekend de pionier met uitstekende muziek. Daarna kwamen de groepen die zich prima konden meten met 'reguliere' bands, zoals de Resurrection Band uit Amerika en ook Jerusalem uit Zweden. Voor mij was het een teken gelovig te zijn en toch van goede , soms harde muziek te houden. Veel hard rock had zeker in het christelijk milieu een dubieuze status vanwege 'satanische' teksten en de muziek. Maar de Resurrection Band en Jerusalem hadden naast een evangelische boodschap ook een scherp maatschappij kritische insteek. Daar hield ik best van. De muziek van Jerusalem is de wat oudere hard rock, de 'Arrow' variant. Het is vrij stevig, prima hard rock zang en nummers waar niks mee is. Oorspronkelijk was het een album in Zweedse taal , maar voor de buitenlandse markt werd ook een Engelse versie opgenomen. Volgens mij is dit het tweede album van de groep.
Op deze plaat overheerst het kritisch maatschappelijke element. Begin jaren 80, er is veel mis in de maatschappij, de 'no future' beweging , punks, krakers, radicale elementen zijn overal aanwezig in Europa. Jerusalem onderschrijft de problemen, enkel voor hen is het geloof in Jezus het antwoord. Een band als U2 deed dit toch veel minder direct, daar is ook een innerlijke gevoel van twijfel. En de muziek was veel revolutionairder. Dat is bij Jerusalem veel minder. Hoogtepunt van het album is 12 minuten durende Sodom, waar Jerusalem de huidige maatschappij vergelijkt met het Sodom en Gomorra verhaal uit de Bijbel. Het nummer gaat door merg en been, wel een beetje van dik hout zaagt men planken met weinig subtiliteit. Maar ik heb het toendertijd heel vaak opgezet. Toen mijn evangelische pinkstervriendin me de bons gaf heb ik veel achter me gelaten, maar zo nu en dan kwam deze plaat nog wel eens op de draaitafel. Jerusalem is daarna door gegaan met hard rock, er is weinig ontwikkeling zichtbaar. Deze plaat blijft strijdlustig: "the Warrior", maar blijft muzikaal toch te veel hangen in de jaren 70 hard rock. Maar voor mij blijft het een prachtig monument uit mijn eigen geschiedenis. En daar gaat muziek toch vaak over.