Edgar W. Froese - Stuntman (2005)

Wat een verschrikkelijk lelijke hoes.

Nog veel erger is het feit dat Froese het nodig vond om de hele plaat opnieuw op te nemen in plaats van nou eens met Virgin om tafel te gaan zitten en alle problemen uit de wereld te helpen en zijn solo-albums in een goede maar originele vorm uit te brengen.

Zoals Klaus Schulze met zijn solo-albums wel gedaan heeft...

Niet dus... want daar heeft men bijv. met Mirage ook zitten klooien. Velvet Voyage op de heruitgave op Revisited / SPV is feitelijk niet de mix zoals die op LP is verschenen.

Kunnen mensen die beide versies kennen misschien inhoudelijk wat commentaar geven op deze re-issue m.b.t. de verschillen en zo? Ben nieuwsgierig.

Compleet opnieuw opgenomen somt het wel zo'n beetje op.

Maar ook zo gruwelijk verneukt als Aqua of wat?

Volgens mij valt het met Stuntman wel mee. Ik ben alleen bekend met nieuw(ere) versies van het titelnummer en "Drunken Mozart...", zoals deze ook terug komen op een aantal compilaties van Edgar Froese en t.o.v. de originele versies, klinken deze voller en i.m.o. wel wat te (over)-geproduceerd. "Drunken Mozart..." kent zelfs een nieuw (en zeker geen slecht) begin.
V.w.b. deze nieuwe uitgave, zal de rest nagenoeg hetzelfde klinken, denk ik... Wat tegelijkertijd weer de vraag oproept wat het toevoegt t.o.v. het origineel.

Maar naar aanleiding van de vieze nasmaak die de nieuwe uitgave van Pinnacles op me heeft achtergelaten (het titelnummer daarvan is flink met een hakbijl doorklieft, waarvan alleen het eerste gedeelte het overleefd heeft), heb ik besloten me niet te verdiepen in de nieuwe uitgaves van
Edgar's solo-albums.

Mijn advies: gewoon de originele albums zien te scoren.

Dat laatste is stervenslastig zeker als je over cd-versies praat. En als je denkt dat je er een te pakken hebt dan blijkt al gauw dat het vaak om een pirate- of counterfeit-copy gaat. Is mij overkomen met Aqua. Ziet er in alles uit als een originele Amerikaanse uitgave op Caroline Blue Plate tot dat je de cd aan de onderkant bekijkt en zit dat er in de ring om het gaatje helemaal geen matrix-codes of enig andere identificatie van de cd-fabriek staat. En dat maakt dat het al gelijk een dubieus exemplaar word.

Dat is inderdaad vervelend. Ik merk dat meer en meer in het genre van de elektronische muziek en dan met name in de ambient: cd's komen kort uit in een kleine oplage en zie ze na een jaar nog maar eens origineel te vinden.

Ik heb zelf graag originelen in mijn EM-verzameling en baal als een door de zon gekromd stuk baksteen dat ik het dan met een illegale kopie moet doen. Maar zie maar eens voor een nette prijs aan, ik zeg maar wat, Unomia van Helios te komen. Of, om binnen dit synthesizergenre te blijven, de originele Stuntman.
Degelijk geprijsde exemplaren van Tangerine Dream's recente Atomic Season-serie zijn ook al cult-items geworden.

Wat een geluk dat ik in de jaren '90 al aan de originele Aqua en Epsilon in Malaysian pale kon komen.
Dit dan, tot zover, en zonder enig voorbehoud,
yd