“I am queer and Indian and I sing our diversity”, aldus Aish Divine in een interview.
Divers is ook zijn muziek: spannend vooral. Dat hoor je al in opener Chaos waar klassieke klanken een dans aangaan met moderne beats. Een beetje arty is het allemaal wel wat deze muzikant met Indiase roots ons voorschotelt, maar intrigeren doet het!
Dat Aish Divine klassiek geschoold is hoor je het hele album terug en dat maakt het voor mij uitermate boeiend (eigenlijk meer dan op de recent verschenen opvolger The Sex Issue). Neem een Oceanman: donker en duister door de strijkers voorzien van licht, knisperende beats en die ietwat lijzige zang er doorheen.
En zo val je van de ene in de andere verbazing. Waar ik hem op zijn tweede album soms wat vind doorschieten in het experiment, daar voelt het hier wat natuurlijker en organischer aan.
En dan krijg je een uitermate zwoel, sexy en geil album waar je lange tijd mee zoet zult zijn. Iets wat ik zelf helemaal niet erg vind.