Soms bekruipt mij het gevoel dat sommige cd's Plato, Heidegger én Marilyn Monroe tergelijkertijd willen zijn. Dat kan soms ... uitermate vermoeiend werken bij deze jongen.
Het grote pluspunt van popmuziek is: het gaat over niets, nul, nougabollen, ... Dat is net het leuke eraan
Ik wil niet voor de 596ste keer platgebombardeerd worden met "geniale" vondsten op een popplaat die 24 uur later reeds achterhaald zijn ... Soms lijkt het popuniversum wel op een windhaan zonder verankering.
Dit klinkt waarschijnlijk allemaal een tikje zwartgalliger dan ik het daadwerkelijk bedoel. Ik heb er nog steeds een rotsvast vertrouwen in dat de popmuziek van morgen leuker in de oren zal klinken dan die van vandaag. Het wiel is al eeuwen geleden uitgevonden, maar het is toch telke male uitermate verrassend om het nog 'ns uit te vinden
Soit - dat steeds veranderde popklimaat staat niet ten gunste van kerels als Nick Lowe. Nick Lowe is niet
the next big thing en zal het waarschijnlijk ook nooit worden, alhoewel ik hem ooit hoorde verklaren dat
hij de king of cool was
Waar werd ik met geconfronteerd op
The Impossible Bird ? Met liedjes. Owee! Owee!
En gebeurt er iets spectaculairs in het Nick Lowe-universum, worden er hallucinante gitaarsolo's uit de kast gehaald, worden er politieke strategieën uit de doeken gedaan? Helaas neen
Op sommige platen wordt er danig verbeten gemusiceerd, als waren de muzikanten arme sloebers die hun laatste spaarcentjes verpatst hadden aan de paardenrenbaan.
Het moet! Het moet! Het moet! hoor ik dan in de echo's van hun platen.
Nick Lowe's laatste drie platen lijken te fluisteren: Het mag! Het mag! Het mag! Daar voel ik me wat sneller in thuis
Net omdat
The Impossible Bird zo ongedwongen klinkt, komt ze zo verdomd trefzeker over in mijn oren. Er wordt uitermate
cool (daar is het woord toch
) gemusiceerd.
Neem zo'n nummer als
12-Step Program (To Quit You Babe) met die uitermate effectieve gitaarriff. En dan heb je zoiets van (opgepast! Puber aan het woord
): "verdorie - inderdaad - recupereren van een vrouw heeft wel erg veel weg van een hallucinante alcoholverslaving"
Ja - de meeste liedjes op
The Impossible Bird landen op plaatsjes waar de liefde faalde - daar waar de littekens soms nog pijn doen. Vergelijk het met borende tandpijn: wanneer iemand je toevertrouwt:
ik heb ook zo'n razende pijn in mijn kies , is de pijn meteen stukken minder
Zo'n titel als
True Love Travels on a Gravel Road zou eventueel een verschrikkelijke song al vergoeilijken. Gelukkig is de song bij Nick Lowe even mooi
Het is moeilijk hoogtepunten kiezen, daar dit album over de hele lijn een goede vriend voor me is
Maar - enfin - om l'embarras du choix een hak te zetten:
Soulful Wind ,
The Beast in Me ,
I Live on a Battlefield en
14 Days