ik heb Matthew E. White hoog zitten, zijn debuut Big Inner en ook opvolger Fresh Blood zijn een heerlijke mengelmoes van soul, jazz, gospel en rock.
Deze plaat met Lonnie Holley is vooralsnog iets te veel van het goede. Er wordt naar hartenlust geïmproviseerd en geweldig gemusiceerd, maar de stem van Lonnie is heftig en zware kost.
De man heeft dan ook het nodige meegemaakt las ik door Lura gepend bij 1 van zijn solo albums.
Je moet waarschijnlijk alles loslaten, letterlijk en figuurlijk, om je te laten meevoeren in deze 5 trips, thans is me dat nog niet gelukt, waarschijnlijk heb ik meer behoefte aan songs met kop en staart. Het simpele werk zeg maar. En dan met de stem van White