Na een mooie leerzame periode van ruim tien jaar keihard werken en vijf groepsalbums op het publiek loslatend is de tijd aangebroken om misschien wel definitief buiten de voetsporen van Wye Oak te treden. Heel eventjes uitblazen, en de ideeën in het hoofd lucht geven. Multi-instrumentalist Jenn Wasner heeft samen met de even veelzijdige Andy Stack, die ondertussen het project Joyero heeft opgestart, een prachtig ontwikkelingsproces achter de rug. Als indie gitaarpopband maakten ze al de nodige indruk met de in shoegazer ondergedoopte invloeden op hun debuut If Children.
De verfijning van de sound volgt in het sfeervolle The Knot. Steeds gaat die band op zoek naar een afwijkend patroon in de vernieuwing, waardoor de dance zeer duidelijk zijn intrede doet op Shriek. Voorafgaande aan het drukke volgestopte The Louder I Call, The Faster It Runs brengt Jenn Wasner als Flock Of Dimes haar eerste soloplaat If You See Me, Say Yes uit. Een vrij toegankelijk popalbum, waarmee ze duidelijk een commerciële richting opgaat. Bij Head of Roses zoekt ze de inspiratie juist weer bij Wye Oak, waarbij The Knot de uitgangspositie lijkt te zijn. De winst zit hem vooral in het feit dat de vocalen en de muziek nog dichter bij elkaar komen, en niet meer los van elkaar te plaatsen zijn.
Wat zet ze zichzelf direct al gruwelijk goed op de kaart. 2 Heads is een voorbeeldig visitekaartje waarbij pop en folk samenkomen met een prachtig elektronisch geluidsveld. Haar handtekening zet ze toch echt onder het stevig rockende Price of Blue, waarbij onder andere gitarist Meg Duffy als extra joker wordt ingezet. Wat is dit toch een klasse song, waarbij ze nogmaals benadrukt dat ze een voortreffelijke in balans zijnde artiest is met een mooi eigen geluid. Sterker nog, ze roept zowaar herinneringen op die naar de hoogtijdagen van de identieke indie rock uit de jaren negentig verwijzen. De slepende zang is hierbij een passende toegevoegde waarde, welke Jenn Wasner nog krachtiger laat overkomen. De gitaar eist gepast ook die hoofdrol op in en het nachtelijke Walking.
Van een totaal ander kaliber is het gedurfde No Question, een afwijkende pianoballad waarbij de normale gangbare songstructuren als een kaartspel flink door elkaar geschud zijn. Two leunt meer tegen de elektronica aan en is al eerder vooruitgeschoven als single, en heeft diezelfde donkere glans als de overige startnummers van Head of Roses. Sfeervol, maar dan met een intimiteit die zo naadloos aansluit op het gevoel van 2021, zonder die binding met het catchy popgeluid te verliezen. Head of Roses laat horen dat Jenn Wasner behalve haar beeldschone hoge uithalen ook die verhalende rustige country singer-songwriter kant beheerst, en dat ze gemakkelijk kan concurreren met het overschot aan begaafde hedendaagse zangeressen. Juist omdat ze zelf grotendeels voor het muzikale pallet zorgt is het nog eenvoudiger om de luisteraar te overtuigen.
Je zou bijna vergeten dat de plaat voornamelijk de inspiratie haalt uit het verwerkingsproces van hartzeer en het spiritueel met zichzelf in het reine komen, plus de daarbij horende onvermijdelijke fouten die gemaakt worden. Helemaal alleen staat ze er niet voor. De van Bon Iver afkomstige bevriende getalenteerde Matthew McCaughan vervult een mooie bijrol. Ook haar omvangrijke bandmaatje Andy Stack laat Jenn Wasner niet in de steek en beseft des te meer dat Head Of Roses de plaat is die zijn collega Jenn Wasner moet maken om haar persoonlijke demonen te bestrijden of om deze juist een prominente goedkeurende rol in haar bestaan te gunnen. Het leven gaat niet over rozen, geef deze echter wel een eervol leerzaam plekje in je achterhoofd. Soms pijnlijk stekend, dan weer volledig in bloei. Een prachtige plaat, waarbij ze zeker met de eerste drie tracks ver boven zichzelf uitstijgt.
Flock of Dimes - Head of Roses | Pop | Written in Music - writteninmusic.com