Rise Against - Nowhere Generation (2021)

3 keer beluisterd ondertussen en ik vind het toch weer een stap vooruit vergeleken met hoe de twee vorige studioalbums bij mij in het gehoor lagen. Tekstueel tappen ze weer uit hetzelfde vaatje, maar het muzikale geluid sluit voor mij weer meer aan bij de albums uit 2006, 2009 en 2011. En net die vind ik het beste werk van de band.

10 , 15 jaar geleden 1 van mijn favoriete bandjes. De laatste 2 albums kon ik niet zoveel mee. Nowhere Generation klinkt weer als de Rise against van 10, 15 jaar geleden. Sneller, feller, agressiever, Al mag het van mij nog wel wat harder zoals op de 1e 2 albums. Deze gaat de komende weken grijs gedraaid worden.

Gepassioneerd een revolutie starten, dat doe je toch pas na het zingen van de Internationale? Dat is wat de punkers van RA zullen hebben gedacht, waarna als een vurige  raket hun gewichtige punkriffs en roffelende  ritmes weer eens de huiskamer inschieten. Voor de groeiende  'nowhere generation' uit de titel is het dat ze 't hier met hun hardcore opnemen, brandende revolutionaire statements, furieus, agressief met hart en ziel. Opwindend, wat een boost van energie! En vooral met die felle boodschap, zij komen er goed mee weg. Ondanks toch al twee decennia schreeuwend voortouw te hebben genomen voor scanderende punkhordes, weten ze zich hier voor 100% herop te laden. Voor RA is en blijft de missie dan ook tijdloos. Armoede en sociale ongelijkheid, onrecht, klimaatverandering, ze declameren het zo doorleefd eerbaar en wars van platte clichés, dat je 't slikt. Een pure band als RA is al die tijd toch ook consequent dicht bij de punkbron gebleven. Ja, een opduikend rocknummer hier en daar, wat gedeisder acoustisch instrumentarium ook, maar hun spirit en dito melodieuze anthems blijven blijkbaar toch probleemloos de nieuwe punkgeneratie aansteken. Vandaar, vanuit zijn punkbiotoop heeft RA terecht zijn wilde vleugels weer uitgeslagen, hebben ze je ruim toegeblaft waar het nu op staat. Fans uitgeput en tevreden. En voor de wereld meer hoop? Alvast zeer geslaagde plaat.

Rise Against blijft een fijne groep. Je weet wat je krijgt: energieke, compacte en catchy punkrocksongs met een fraaie ballad als rustpuntje halverwege. Stuk voor stuk degelijke songs die prima in elkaar zitten. En verder geen gekke dingen. Daardoor nooit echt teleurstellend, al word je ook niet snel verrast. Over het geheel is het songmateriaal m.i. wat minder, en vooral minder gevarieerd dan op een Endgame. Maar nog altijd dik voldoende. Sounds Like vind ik het minste nummer, terwijl het titelnummer, Forfeit en Monarch erbovenuit steken.