Edgar W. Froese - Ages (2005)

Is dit nu een vernieuwde versie van de plaat uit 1978??

Ja en het klinkt kompleet anders, zelfs beter dit is een super verbetering, laat je verrassen.

Zo dat klinkt positief, ik ga er eens achteraan! Bedankt!

Zou ik zeker doen, is echt een pracht plaat. Binnenkort mijn verslag alhier. Tot die tijd verblijf ik in de zwevende hemel.

Na een kort verblijf in de zwevende hemel ben ik weer terug op moeder aarde om mijn mening over dit album toe te vertrouwen aan de MusicMeter. Voordat ik verder ga het originele album uit 1978 ken ik niet, waardoor mijn mening alleen op dit album slaat. Daar gaat 'ie dan.

Al vanaf noot nummer één bekruipt mij het gevoel van dit is een heerlijk album met electronische muziek. De bezwerende tonen waar Ikarus mee opent grijpen mij gelijk goed vast. Het geeft mij het gevoel van opgepakt te worden om vanaf grote hoogte op de aarde neer te kijken. Als daar later de gitaar van Froese bijkomt is het feest compleet. Met mijn ogen dicht zit ik zo weer op mijn vakantie stek de zwevende hemel. De opening van Metropols doet me even aan het binnengaan van een kerk denken. Daarna waan ik me in een grote mystieke stad waar het nodig te zien en te beleven valt. Heel bijzonder dat een paar tonen dit beeld oproepen. Era of the Slaves roept bij mij gelijk een sfeer van dreiging op, maar dit idee kan ik snel los laten, want er volgt een fraai stuk sferische muziek om lekker los te komen van de materie. Alleen al om de titel verdient Nights of Automatic Woman een plaats in de ere galerij van de muziek. En dan de hemelse klanken waarmee het alleen opent doet erg goed aan. De verdere opbouw is geweldig. Daar zit voor mij de essentie in waarom ik ben gaan houden van electronische muziek. Een mooi tapijt aan hypnotiserende klanken.

Ode to Granny A doet klassiek aan met moderne middelen. In gedachte zie ik J.S. Bach kennismaken met de electronica-winkel. Erg grappig met gevoel voor sfeer. Goed dat we hier schrijven moeten om onze stem te laten horen, want de volgende titel zal hoogstwaarschijnlijk nooit goed uit mijn mond komen. Pizarro and Atahunalpa is ondanks de moeilijke titel een erg lekkere track die me aan heerlijk treinen doet denken door wijdse landschappen. Het is maar goed dat ik geen last heb van hyperventilatie, want alles wat ik tot nu toe heb gehoord is adembenemd mooi. Even aan het ingetogen begin van Tropic of Carpricoron is daar ruimte voor, edoch zit ik weldra in opnieuw een fraai stuk muziek om de oren bij af te likken als het ware. Later in de eerder genoemde track zit een haast klassiek gedeelte op de piano wat zo mooi is dat het mij kippevel van genot bezorgt. Ook de orkestratie er om heen mag er zeker zijn. Wat is dit goed. Als dit later uitgroeit tot iets statigs is het feest helemaal compleet. Dit is emotie wat toonkunst tot muziek maakt. Inmiddels is alle tijdsbesf uit mijn donder waardoor ik toch opnieuw in de zwevende hemel terecht kom. Ja, en dan toch alweer de laatste track. Golgtha and the Circle Closes is ook al zo goed en sfeervol stuk muziek, waardoor het verlangen ontstaat om typist te worden om meer van dergelijke zaken te maken als dit.

Daarom is dit Ages van Edgar W. Froese meer als een meesterwerk voor mij en ben ik ondanks mijn emotie die de muziek bij me opriep genoeg op de aarde gebleven om helder te kunnen blijven schrijven, al viel dat laatste niet geheel mee. De volle mep dus, dubbel en dwars....

De tracklisting van deze re-release is anders dan op het origineel. Tevens duurt Metropolis veel korter op deze re-release. Daarentegen staat hier wel weer Golgatha and the Circle Closes op, die weer ontbreekt op het origineel (in ieder geval op de originele Virgin CD-release uit 1997 die ik in mijn bezit heb, op de originele LP prijkt ie weer wel).
Tegelijkertijd ontbreekt Children's Deeper Study hier weer.
Volgt iemand mij nog....?

Van alle her-uitgaves van Froese's solo-albums is deze eigenlijk nog steeds de enige, waarvan ik twijfel of ik 'm aan zou moeten schaffen. Als ik dat doe, zou ik dat enkel om Golgatha and the Circle Closes doen, aangezien ik dat nummer mis. Of ik koop gewoon natuurlijk de originele dubbel-LP, ben ik ook klaar.
Het liefst had ik gewild, dat ze de originele dubbel-LP als dubbel-CD hadden uitgebracht met daarop álle nummers, origineel en niet ingekort of zelfs weggelaten.

Zo, en nou hou ik op met zeuren.