Chrystia Cabral heeft niet voor de eenvoudigste weg gekozen. Pantheon of Me is een onmogelijke ontsnapping uit een caleidoscoop spiegeldoolhof waarbij ze op elke denkbare hoek de confrontatie met zichzelf aanvecht. Dit duistere debuut onder haar artiestennaam Spellling (ja, inderdaad met drie l’s in het midden) is een ongemakkelijke verwarrende plaat, waarmee ze een toevlucht zoekt in de donkere postpunkscene. Een spinnenweb wat zich steeds strakker om de zangeres aanspant, en waarbij ze als hulpeloze prooi toeziet hoe de akkoorden haar bijna vermorzelen. Gedurfd en gewaagd? Zeker. Een onovertrefbaar meesterwerk? Misschien ook wel. Opvolger Mazy Fly staat met een voet nog in die troebele nachtmerrie, terwijl die andere zich al in een heldere droomwereld bevind. Nog steeds enigszins angstaanjagend, al wenken de hypnotiserende klanken je wel naar het bevrijdende licht toe.
The Future openbaart zich aan de horizon. We ontlopen het heden door alvast in de toekomst te leven. Het derde wapenfeit is ondertussen alweer een jaar geleden afgerond en presenteert zich nu als The Turning Wheel. Spellling kiest voor een yin en yang achtige benadering waarbij ze het geheel onderbrengt in above en below tracks. Het spinnenwiel wat centraal staat in de titel The Turning Wheel spint regels, klanken en de muzikale voordracht als Repelsteeltje aan elkaar in gouden toegankelijke ambitieuze songs. Maar nog steeds lokt dat stoffige torenkamertje waar ze haar verleden heeft achtergelaten. Net als bij Doornroosje blijft bij Spellling die eeuwige slaap een grote aantrekkingskracht uitoefenen op het onschuldige enthousiasme en de maagdelijke kinderlijkheid in haar nummers.
Helaas is dit ook te herleiden tot het ongewild vroeg volwassen worden in het slepende opbouwende hoogtepunt Boys at School. Dit confronterende traumatische nummer gaat terug naar het trieste pestgedrag op de middelbare school, waarbij overwogen wordt om het leven op het zestiende levensjaar te beëindigen. Als artiest wordt ze gewaardeerd door haar uitzinnige afwijkende karakter terwijl dit juist in haar puberteit bijna de allesvernietigende nekslag was. Deze hardheid van de maatschappij vormt nog steeds de leidraad in het dagelijks functioneren, waar geloof, ras, seksuele geaardheid en het gewoon jezelf durven te zijn nog steeds niet volledig gewaardeerd en geaccepteerd wordt. De eerder aangehaalde sprookjeswereld is het escapisme als de waarheid ondraagbaar is. Het klassieke breekbare glazen piano raamwerk wordt stuk gespeeld door een veelvoud aan demonische gillende gitaarakkoorden die als indringende kwelgeesten de aanval inzetten.
Een voorbode voor de zware down to earth diepgang welke zich voortzet in de below nummers. Alsof een chagrijnige Walt Disney aan Burt Bacharach de opdracht geeft om zijn commercieel gemaakte mythes vakkundig de vernieling in te helpen door er een kwetsbare vocalist in te plaatsen. Want het leven is geen sprookje, zeker niet in 2021. De binding met de realiteit blijft dan ook continu intact. Chrystia Cabral legt de pijnlijke triggerpoints van haar soulstem bloot en graaft diep in haar ziel om de deprimerende ervaringen op te roepen. Die kwetsbaarheid roept ze op door zich op Little Deer te reïncarneren als een rank jong Bambi hertje. Dit beeld wordt later nog versterkt in het krachtige Emperor with an Egg waar ze als een herboren gevleugelde feniks een nieuw leven met zich meedraagt.
Dus weg met de keyboards die op de vorige twee platen zo prominent op de voorgrond opgesteld stonden. The Turning Wheel vraagt om een breed georkestreerde aanpak waarbij de instrumenten daadwerkelijk in en uit ademen. Hier en daar een tikkeltje theatraal waarmee ze de grenzen van de jaren zeventig rockopera’s opzoekt. Het is allemaal lekker zweverig en spiritueel, songs die ze zelf catalogiseert als de above songs. We stappen een vredelievende wereld binnen die bewoond wordt door harpen, koperblazers en harpen. Een geschikte instrumentenkeuze waarmee ze eenvoudig de roep om een nieuwe religieuze wereldleider in Awaken beantwoordt die de bloedende planeet een snelcursus EHBO aanbied, en tevens kan switchen naar een donkerder mineurgeluid waar een stormvloed aan onheilspellende donderende percussie zich bij het gezelschap voegt.
Ergens in die gitzwarte oppervlakte drijft daar de opening naar het licht. Legacy verklaart de donkerheid van de vorige albums Pantheon of Me en Mazy Fly. De aantrekkingskracht van de duisternis is vastgelegd in haar genen, een onbedoelde erfenis waar haar vader Chrystia Cabral mee heeft opgescheept. De persoonlijke teksten en de daarbij gevormde filmische muziek zijn het dynamische zwaard Excalibur waar ze dit dragende verdriet mee bestrijd. Hoe heerlijk is het als Spellling de gemiste kille synthesizers en voorgeprogrammeerde drumbeats opnieuw introduceert in de jaren tachtig synthpop van het ondertussen gedateerde futuristische Queen of Wands. De magie in Magic Act zit verborgen in de toegankelijke eighies progpop gitaren welke zich totaal onverwachts aandienen.
De zoektocht naar haar innerlijke rust is nog lang niet ten einde, er zitten genoeg niet opgevulde hiaten in het leven, waardoor de cirkel nog steeds niet rond is. Tot die zelf reflecterende conclusie komt ze in Revolution. Stiekem verlangt Chrystia Cabral niet naar deze voltooiing, omdat het tevens de voedingsbodem voor haar inspiratie vormt. The Turning Wheel is een prachtplaat waarmee ze de liefhebbers van pop songs samen brengt met een meer alternatief georiënteerd publiek.
Spellling - The Turning Wheel | Pop | Written in Music - writteninmusic.com